„მინდა ერთად ვიცხოვროთ“ – მითხრა ლაშამ. მისმა თამამმა განცხადება გამაოგნა. მოვლენების მსგავს განვითარებას ველოდი, მაგრამ არა ასე სწრაფად. ბიჭი შეუპოვარი იყო და დაქორწინებამდე თანაცხოვრებას დავთანხმდი. ვფიქრობდი, ბეჭედი პასპორტში ჩვენს ურთიერთობას დიდად ვერ შეცვლიდა. უფრო უარესობისკენ, როგორც გამოცდილება აჩვენებს.
მინდა ერთად ვიცხოვროთ
გამახსენდა, როგორ გაათხოვა მეზობელმა ქალიშვილი. დიდებული ქორწილი, ბევრი სტუმარი, ლიმუზინი, რესტორანი და სხვა მოჩვენებითი კეთილდღეობა. შექმნილმა ოჯახმა მხოლოდ 6 თვე იარსება, შემდეგ დაშორდნენ. უკან მოუხედავად და სამუდამოდ.
2 წლის შემდეგ იყო მეორე ქორწილი სხვა საქმროსთან. ყველაფერმა ჩაიარა ახალ რესტორანში, იმავე ლიმუზინით. მხოლოდ ერთი განსხვავება იყო: ახალდაქორწინებულმა ქორწინებამდე 8 თვე ერთად იცხოვრეს. შედეგად, ახალგაზრდები დღემდე ერთად არიან და შვილს ზრდიან. მადლობა ღმერთს! ოღონდ ვინ აუნაზღაურებს დედას ორმაგ ხარჯს?
ლაშა უნივერსიტეტში ბოლო კურსზე გავიცანი, როცა მეზობელ ქალაქში ვსწავლობდი. თავად ადგილობრივი იყო. გაცნობის დღიდან ჩემზე ზრუნვა დაიწყო. შეხვედრები დავიწყეთ, პაემნები გამოშვებამდე გაგრძელდა. დიპლომის აღების შემდეგ მშობლიურ ქალაქში დავბრუნდი. ბიჭი ჩემს გაშვებას არ აპირებდა და მალე მესტუმრა.
ვინაიდან სხვადასხვა დასახლებაში ვცხოვრობდით, არჩევანი უნდა გაგვეკეთებინა: ან ვშორდებით ან უფრო პასუხისმგებლიან ურთიერთობაზე გადავდივართ. ვილაპარაკეთ და ბიჭმა ჩემს ქალაქში, ანუ ჩემთან გადმოსვლის სურვილი გამოთქვა. ასე ერთად ცხოვრება დავიწყეთ.
რა მოაქვს თანაცხოვრებას?
ლაშამ აქ სპეციალობით სამსახური იპოვა, რითაც მისი ზრახვის სერიოზულობა გამოხატა. პირველი თვეები ყველაფერი კარგად იყო. ვცდილობდი, სანიმუშო დიასახლისი ვყოფილიყავი, ლაშა საოჯახო საქმეებში მეხმარებოდა. მცირე უთანხმოებები იყო, მაგრამ ჩხუბს ჩემს რთულ ხასიათს მივაწერდი. შევნიშნე, რომ კონფლიქტი ჩნდება, როცა მეუღლე ფხიზელი არაა. ხოლო მხიარული კომპანიები უყვარდა და სიამოვნებით სვამდა. ამან შემაშფოთა.
ნათლიამ დიდი ხნის წინ ამიხსნა: გინდა, გაიცნო ადამიანი, დაათვრე! არის ორი კატეგორიის ადამიანი: ერთი მთვრალი პირდაპირ საწოლში წვება, მეორე ალკოჰოლის ზემოქმედებით „გმირობისკენ“ მიიწევს! გაგიმართლათ, თუ პირველი ვარიანტი შეგხვდათ, რადგან მეორესთან ერთად დარდში ჩაიძირებით. არ ღირს ერთად ცხოვრება და იმედის ქონა, რომ ქმარი არ გაეკარება სპირტიანს, თუ ამისკენ მიდრეკილება აქვს.
ერთხელ სტუმრად დაგვპატიჟეს. ლაშას სპეციალურად დათრობა არ მიცდია, რადგან თავად ცდილობდა და გადააჭარბა. თანამცხოვრები მეგობრების წრეში თავშეკავებულად იქცეოდა და მხოლოდ იშვიათად გამოხატავდა თავის უკმაყოფილებას, სახლში დაბრუნებისას მოაწყო ნამდვილი აყალმაყალი ხელის შეხებით.
დილით ავუხსენი, რომ ერთად ვეღარ ვიცხოვრებდით. ჯერ ჩემი დამცირება დაიწყო, ამბობდა, რომ არავის ვჭირდებოდი. როცა დაინახა, რომ ჩემზე შეურაცხმყოფელი სიტყვები არ მოქმედებს, მთხოვდა, ბოლო შანსი მიმეცა. ჩემი გადაწყვეტილების სისწორეში დარწმუნებული ვიყავი, ამიტომ ნივთების შეგროვებაში დავეხმარე და კარისკენ მივუთითე.
ბებია ქმრებზე ასე ამბობდა: „თუ ერთხელ ხელი ასწია, ისევ ცდის!“ თეორიის პრაქტიკაზე გამოცდა არ მინდოდა, ამიტომ წინა თაობების გამოცდილებას დავიჯერე.
ბავშვობიდან ძველი ტრადიციებით ვიზრდებოდი და ვსწავლობდი, რომ დაქორწინებამდე ერთად ცხოვრება და ურთიერთობა არ შეიძლებოდა. ეს ისტორია ამტკიცებს, რომ დაქორწინებამდე თანაცხოვრება ცუდი იდეა არაა: ნაკლები სანერვიულო და ფინანსური ხარჯია!
