ახალგაზრდობაში ყველა ვერ დაიკვეხნის რაიმე განსაკუთრებული კარიერული ან ფინანსური მიღწევებით. ეს გასაგებია, რადგან კარიერა ნულიდან უნდა დაიწყოთ, მაგრამ ეკონომია არ გვინდა. გვსურს, ცხოვრებით ვისიამოვნოთ. ისეთი სამწუხარო „საჩუქარი“, როგორიცაა ბებიის მემკვიდრეობა, შეიძლება ძალიან სასარგებლო იყო. არ დაგავიწყდეთ, რომ მემკვიდრეობის გაყოფა, განსაკუთრებით უძრავი ქონების, რთული და ზოგჯერ ამაზრზენი საქმეა. ნათესავებს ავიწყდებათ, რომ ერთმანეთისთვის უცხოები არ არიან. მთელი ძალით მოგების მიღებას ცდილობენ, სკანდალებს აწყობენ და ნათესაურ კავშირს კარგავენ. და რისთვის? სამწუხაროა, მაგრამ ხშირი პრაქტიკაა.
„რაც თავი მახსოვს, ბებიასთან საუკეთესო ურთიერთობა მქონდა. თან ეს ჩემი ინიციატივით არ ხდებოდა. ჩემ მიმართ ჩემს უმცროს და–ძმაზე მეტ ინტერესს იჩენდა. ადრე ვფიქრობდი, რომ ეს იმიტომ, რომ უფროსი ვიყავი, ამიტომ მეტი პასუხისმგებლობა უნდა ამეღო და დანარჩენ ბავშვებზე მეზრუნა. მაშინაც კი, როცა გავიზარდე, შეყვარებული გავიჩინე, ბებიასთან მეგობრობა არ გამქრალა. დამავიწყდა დამეწერა, რომ პატარა სოფელში ვცხოვრობ, ამიტომ ბევრი თავისუფალი დრო არ მაქვს. ბებიას კვირაში 1–2–ჯერ ვნახულობდი, საჩუქრები მიმქონდა და ახალ ამბებს ვუზიარებდი. ზოგჯერ მარტო, ზოგჯერ დალისთან ერთად, მაშინ ჩემი საცოლე იყო. ისინიც მეგობრობდნენ. ბებიას უხაროდა, რომ ჩემი წყვილი ვიპოვე. მოგვიანებით, როცა ბინის დაქირავების შანსი გამომიჩნდა, ჩვენთან სტუმრად მოდიოდა. ხშირად საჩუქრები ან საყოფაცხოვრებო ნივთები მოჰქონდა. ამბობდა, რომ ახალგაზრდა ოჯახს ყველაფერი გამოადგება.
ამ დროში დედა ჩემ მიმართ გაცივდა. მითხრა, რომ ზრდასრული ვარ და ცხოვრების უღლის გაძღოლა უნდა ვისწავლო. ხანდახან მიყვიროდა კიდეც, რომ ბებიას ჩემთან მოსვლას ვაიძულებდი. ეს ნებაყოფლობითი იყო, თავად არასდროს მითხოვია. აზრადაც არ მომსვლია. დედას დალიც არ მოსწონდა. მის მშობლებს კარგად იცნობდა, მაგრამ იშვიათად ურთიერთობდნენ. ეს უკვე სხვა ისტორიაა. გიამბობთ, რომ „მამაჩემმა“ დედა მაშინ მიატოვა, როცა ჯერ კიდევ პატარა ვიყავი, მაგრამ მეზობელ სოფელში ცხოვრობდა. რამდენჯერმე გაკვრით დავინახე კიდეც. თავად ვერასდროს ვიცნობდი, მაგრამ მეზობლებმა მითხრეს.
როცა ბებია ავად გახდა, მასთან სტუმრობას მოვუხშირე. დიდხანს ვისხედით და ვსაუბრობდით. თავის ახალგაზრდობას იხსენებდა, მეგობრებსა და ოჯახზე მიყვებოდა. ზოგიერთ თემას გაურბოდა. ვხედავდი, რომ თავს იკავებდა,მაგრამ ეს აწუხებდა. განსაკუთრებით დალის თანდასწრებით. მის გარდაცვალებამდე, მე და ბებიას გულახდილი საუბარი გვქონდა. უცრემლოდ ტიროდა, მაგრამ თავს ძალა დაატანა და ოჯახური საიდუმლო გამიმხილა. აღმოჩნდა, რომ მამაჩემი დედაჩემის პირველი სიყვარულია. ხოლო ჩემი და–ძმა ნახევარ და–ძმა არიან. დედამ გადაწყვიტა, რომ გართულება საჭირო არ იყო და ეს ფაქტი წარსულში დატოვა. იგრძნობოდა, რომ მისი ფავორიტი შვილი არ ვიყავი.
ბებიის გასვენებაში თითქმის მთელი სოფელი მოვიდა. ვიცოდი, რომ ბევრს უყვარდა, მაგრამ ვერ ვიფიქრებდი, რომ ამდენს. ახალგაზრდობაში სამთავრობო პოსტი ეკავა, ამიტომ თითქმის ყველა იცნობდა. მაგრამ პატივისცემა რომ გამოეხატათ. ხომ გესმით, როგორი დამოკიდებულება აქვთ ხალხს ყოფილ თანამდებობის პირთან. აი, ბებია ნამდვილად უყვარდათ. ალბათ, მე ყველაზე მეტად მიყვარდა. ჩემი ოჯახი თბილი გრძნობებით არ გამოირჩევა. მაგალითად, ახალგამომცხვარი მამინაცვალი არც მომსალმებია. დედას ცრემლიც არ დაუღვრია. მეჩვენებოდა, რომ ყველა ელოდა ბებიის გარდაცვალებას, ამიტომ განსაკუთრებულ ემოციებს არავინ განიცდიდა. რაც უცნაურია, იმის გათვალისწინებით, რომ უცნობი ქალები დაკრძალვაზე ტიროდნენ.
ემოციები მოგვიანებით გამოვლინდა, როცა გარდაცვლილის ანდერძი ცნობილი გახდა. აღმოჩნდა, რომ თავისი ბინა მე და დალის დაგვიტოვა. მისი უკანასკნელი სურვილი იყო, რომ მეგობრულად გვეცხოვრა და არ დაგვევიწყებინა, რომ ყველაფრის მიუხედავად ოჯახი ვართ. მაშინ დავინახე, რა არის ემოციები. დედამ გვერდზე გამიყვანა და დამტუქსა, რომ მოვიგე ასაკოვანი ქალის გული, რომელმაც არასწორი გადაწყვეტილება მიიღო. რომ უარი უნდა ვთქვა მემკვიდრეობაზე და ყველაფერი გადავაფორმო. ყველას თვალწინ ხმასაც აუწია. და–ძმა თვალებით ჩუმად მბურღავდნენ. არ ვიცი, მათ რა პრეტენზიები ჰქონდათ.
ყოფილი მამა მოვიდა და მომესალმა. დალაპარაკება სცადა და მკითხა, რას გავაკეთებდი უძრავი ქონებით, იქნებ გაყიდვას ვაპირებ. ამ საუბრის გაგრძელება აღარ მინდოდა. ახლობლებს სურდათ, რომ ბინა მათთვის მიმეცა. წინააღმდეგი არ ვიყავი, მაგრამ დალიმ გადამაფიქრებინა. აღნიშნა, რომ არაფერი უნდა გამეკეთებინა. ბებიას ეს არ სურდა. მას უნდოდა, რომ ერთად გვეცხოვრა, როგორც ცოლს და ქმარს. როგორღაც მერკანტილურია, ასეა? ბოლოს დავეთანხმე. ზრდასრული ცხოვრება უნდა დამეწყო. ანუ მკაცრად უნდა მოვქცეულიყავი. როგორც დედაჩემი და მამინაცვალი. ალბათ, მამას ვერასდროს ვნახავ.
ახლა დალი ჩემი ცოლია. მე მისი ბედნიერი მეუღლე. ბებიას ბინაში გადავედით. მთელი ნივთებით და ქონებით. ორივე ვმუშაობთ და ბავშვის გაჩენას ვგეგმავთ. სიდედრთან ურთიერთობა დავიწყე. სასიამოვნო ქალია, დედის მიერ აღწერილ ქალს არ ჰგავს. დედას იშვიათად ვხედავ, ისიც შემთხვევით. თუ ეს მცირე საფასურია, რომ მშვიდად იცხოვრო, მზად ვარ გადავიხადო. მე ხომ უფროსი ვაჟი ვარ, პასუხისმგებლობა უნდა ავიღო“.
