ისტორია ქალზე, რომელსაც ბებიის მეორე ქმრის მემკვიდრეობის ხელში ჩაგდების იმედი ჰქონდა, მაგრამ ყველაფერი ისე არ მოხდა, როგორც სურდა.
– ბებია, ნოტარიუსთან მიდიხარ? – ირინამ სამზარეულოდან გახედა. – იქნებ, სჯობს შენთან ერთად წამოვიდე? მოხუცმა ქალმა უკან მოიხედა. მისი სახე ჯერ კიდევ წარმოუდგენელი დარდით იყო სავსე. ეს გასაკვირი არაა. ამ ასაკში ქმრის დაკარგვა, რომელთანაც ბოლო 15 წელი იცხოვრა, განსაკუთრებით რთულია. დიახ, ბებიასთვის ეს მეორე ქორწინება იყო. სწორედ ეს პირველი განქორწინების გადატანაში დაეხმარა. – არა, ნოტარიუსთან ხვალ წავალ.
ირინა სამზარეულოში დაბრუნდა. სადილს ამზადებდა, თან ბოლო მოვლენებზე მეასედ ფიქრობდა. თავისი ცხოვრების აურზაურში კინაღამ გამორჩა ბებიის ზარი, რომელმაც მშვიდად შეატყობინა, რომ მისი ქმარი გარდაიცვალა. პირველივე მატარებლით ჩამოვიდა. ქვრივს ყველაფრის ორგანიზებაში დაეხმარა. როცა გაიგო, რომ ბებიის ქმარს მდიდარი მემკვიდრეობა ჰქონდა, დარჩენა გადაწყვიტა.
ბებიის ქმარს სიცოცხლეში ამ სიმდიდრის შესახებ არაფერი უთქვამს. გარდაცვალებამდე რამდენიმე დღით ბებიას ბანკში შენახული ყუთის გასაღები გადასცა. მასში ინახებოდა ნაღდი ფული, დაქორწინებამდე შეძენილი ბინის დოკუმენტები და მისი გაქირავების ხელშეკრულება. დამატებით, საბანკო ანგარიშზე წვდომის ხელშეკრულება, სადაც ქირის ფული ირიცხებოდა. მოკლედ, ბებიას შვილიშვილის „პატარა ფინანსური პრობლემების“ მოგვარება მარტივად შეეძლო. არინა დარწმუნებული იყო, რომ ბებია უარს არ ეტყოდა.
კარზე ზარის ხმა გაისმა და გოგონამ ბურტყუნით კარი გააღო:
– ბებია, ეს შენ ხარ? რამე დაგავიწყდა? სადაა გასაღები?
ზღურბლზე უცნობი ქალი იდგა. ბებიის ასაკის. მასაც შავები ეცვა.
– ეს მარინას და ნიკას ბინაა? – სტუმარს უცნაური აქცენტი ჰქონდა.
– დიახ, თქვენ რა საკითხზე ხართ მოსული?
– მე მჭირდება – უცნობი დაიბნა, – ნიკას ცოლი. შეიძლება შემოვიდე?
– ბებია არაა, მაგრამ მალე დაბრუნდება, ასე რომ მობრძანდით.
ირინა სტუმარს ცნობისმოყვარეობით აკვირდებოდა. ჩაი შესთავაზა და ორცხობილით გაუმასპინძდა. დეტალების გარკვევა გადაწყვიტა:
– ბებიასთან თუ ბაბუასთან კავშირში ხართ?
– უფრო უკანასკნელთან.
უცნობმა გააგრძელა:
– ნიკამ გიამბობთ ერევანზე? რამეს გიყვებოდათ ცხოვრებაზე, რომელიც თქვენს ბებიასთან შეხვედრამდე ჰქონდა?
– არა, საიდან მოიტანეთ, რომ ერევანში ცხოვრობდა?
– ვიცი.
ირინამ მოთმინება დაკარგა:
– რატომ მოხვედით?
ქალმა გაოცებული თვალებით შეხედა:
– იცით, ნიკა ჩემი ქმარი იყო!
ირინა უცნობს მოშორდა:
– ქმარი? ეს ბებიაჩემი იყო მისი ცოლი. ერთად თითქმის 15 წელი იცხოვრეს.
უცნობმა დოკუმენტები ჩუმად ამოიღო და გაუწოდა:
– ჩემი ქორწინების მოწმობა 1985 წლიდან. ქორწილი ერევანში იყო. ეს ცნობა სომხეთიდან უკვე ამ წლიდან მაქვს, ჩემი ქორწინება გაუქმებული არაა.
ირინა ქაღალდებს ყურადღებით ათვალიერებდა, შემდეგ ირონიულად იკითხა:
– ანუ ქმრის გარდაცვალებამდე მშვიდად ცხოვრობდით და ჩამოდით, როგორც კი გარდაიცვალა? მემკვიდრეობისთვის?
– აი, – მოხუცმა ქალმა წერილების შეკვრა ამოიღო. – მწერდა. თითქმის ყოველ წელს. ორ წერილს. აქედან ვიცოდი, რომ ცოცხალი იყო. აქ ცხოვრობდა. ოღონდ არაფერი უთქვამს, რომ თავიდან იქორწინა.
– ახლა რას აპირებთ?
– წავიღო ის, რაც მეკუთვნის.
– მოიცადეთ! მაგრამ ბებიაჩემი მემკვიდრეა!
– გოგონი, თქვენ მგონი არ გესმით, – პირველ (ნამდვილ?) ცოლს გაეცინა, – მე მისი კანონიერი ცოლი ვარ. მხოლოდ მე მივიღებ გარდაცვლილი მეუღლის მთელ ქონებას. მე მემკვიდრე ვარ!
– ვინ არის მემკვიდრე? – მოულოდნელად ბებიის ხმა გაისმა. ბინაში ახლახან შემოვიდა და უცნობ ქალს ცნობისმოყვარეობით უყურებდა. – გამარჯობა, ვინ ხართ?
ნახევარ საათში ერევანელი ქალი წავიდა და დაბნეული ბებია დატოვა. შვილიშვილი გვერდით მიუჯდა და ჩაეხუტა. ის მხოლოდ ბურტყუნებდა:
– როგორ შეეძლო? ვუვლიდი, დავმარხე. ეგ ორცოლიანი. და ეს საიდუმლო მემკვიდრეობა. კიდევ რას მიმალავდა? მთელი 15 წელი ტყუილში ვიცხოვრე! ახლა არაფერი შემხვდება? სად არის სამართალი?
შვილიშვილიც დამწუხრებული იყო. ბაბუა მატყუარა აღმოჩნდა. ახლა უნდა მოიფიქროს, როგორ გადაიხადოს ვალები. მემკვიდრეობის ფულის იმედზე არ უნდა იყოთ. ასე ორი ქალი კიდევ დიდხანს დადარდიანებული იყო. თითოეული ერთი და იგივე საბაბით, მაგრამ სხვადასხვა მიზეზით.
