–მამა, ასე ცხოვრება არ შეიძლება! – ქეთი მაისურსა და საცვალში გამოწყობილი მამაკაცის მოპირდაპირედ იჯდა.
3 საათის წინ გააღვიძა მამა, რომელსაც უსაქმურის ჩვევის გამო სადილამდე ეძინა.
–რამდენიმე წელში თავს დაიღუპავ. შეწყვიტე სისულელეები! იპოვე სამსახური!
–რამე მოხდა? მიკითხავ მორალს? ის, რომ ამ ბინის ნახევარი გეკუთვნის, ჭკუის სწავლების უფლებას არ გაძლევს! მამაშენი ვარ, სხვათა შორის!
ქეთი მთავარი თემიდან გადახვევას არ აპირებდა:
–იდეა მაქვს. აქედან უნდა წახვიდე. სასურველია, ნორმალურ სოფელში, სადაც საფერმო მეურნეობაა. შენ ხომ სოფელში გაიზარდე. დიდი ქალაქი შენთვის არაა.
მამამ თვალები მოჭუტა.
–გინდა ბინიდან მომიშორო? აი, ქალიშვილი! ღვიძლ მამას ცოცხლად მარხავს რამდენიმე კვადრატული მეტრის გამო.
ნებისმიერ სხვას მის ადგილზე ეწყინებოდა და თავს გაიმართლებდა, მაგრამ არა ქეთი. მშვიდად გააგრძელა.
–გულდასმით მომისმინე. შენს წილს ვიყიდი. ფული მაქვს. ამ ფულით მანქანის ყიდვას შეძლებ, როგორც ბოლო რამდენიმე წელია გინდოდა!
–რომ არა დედაშენი, რომელმაც მაიძულა განქორწინების შემდეგ მისთვის ბინა მეყიდა, უკვე ბორბლებზე ვიქნებოდი!
ქეთიმ თავი დაუქნია. ეს საუბრები წლებია ესმის. არაფერი ახალი.
–ვერაფერს დააბრუნებ, მაგრამ მანქანის მიღების შანსი გაქვს.
–როგორ? – მამა შვილს მიაჩერდა.
–ხომ აგიხსენი. ამ ბინაში შენს წილს ვიყიდი. სახლს გიყიდი და მანქანას შენს სახელზე. მანქანაზე შენზე მინდობილობას გავაფორმებ.
–რას ამბობ? გინდა ბინაში წილი მიიღო სოფლის სახლის სანაცვლოდ? იპოვა სულელი!
ქეთი ადგა, ფანჯარას მიუახლოვდა. ჭუჭყიანი მინიდან ახალი საბავშვო მოედანი ძლივს ჩანდა.
–იცი, რომ მანქანას არ ვატარებ და მართვის მოწმობაც არ მაქვს, ამიტომ მანქანას არ წაგართმევ. პენსიის შენარჩუნებაშიც დაგეხმარები. მუშაობას და ცხოვრებას დაიწყებ. ისე არ იცხოვრებ, როგორც ახლა.
ქალიშვილი მამას მიუბრუნდა.
–ან დარჩი აქ. ფული დამრჩება. შენ კი ყველა უბედურებაზე ღრეჯას გააგრძელებ. მაგრამ სასამართლოში გიჩივლებ გადასახადების თითქმის ხუთწლიანი გადაუხდელობის გამო. შენც მესაკუთრე ხარ, დედაშენის ისეთივე მემკვიდრე, როგორც მე. შენ ნაცვლად აღარ გადავიხდი. ჩემი ცხოვრება მაქვს.
1 საათის შემდეგ ქეთიმ მამის სახლი დატოვა და ტაქსში ჩაჯდა. გეგმის პირველი ნაწილი შესრულებულია.
***
გია საცოლეს იმედგაცრუებული უყურებდა. ახლახანს გაიგო, რომ ქეთი თავისი დანაზოგით არ აპირებდა იპოთეკის დაფარვას იმ ბინაში, სადაც ცხოვრობდნენ.
–ქეთი, არ მიგაჩნია უსამართლობად? სამი წელია ჩემს ბინაში ცხოვრობ. როგორც კი, იპოთეკის სწრაფად დაფარვის შანსი გამოჩნდა, რომ ახალი ბინა ვიყიდოთ, ფულის ჩადება არ გინდა. საწყენია. მესმის, რომ ამ ფულს ჩემს შეხვედრამდე აგროვებდი. მუშაობდი, რომ პრემიები მიგეღო. ყველაფერი მესმის, მაგრამ.
–გია! – საცოლემ მოუჭრა. –ნუ ლაპარაკობ სისულელეებს! ამ სამი წლის განმავლობაში კომუნალურების ნახევარს ვიხდიდი. იპოთეკა შენია და არა ჩვენი. არ მინდა, მასში ფულის ჩადება. აი, ბინა, რომელიც შესაძლოა ჩვენი გახდეს, რატომაც არა?
–ანუ უკვე დაშორებას აპირებ, თუმცა ჯერ კიდევ არ დავქორწინებულვართ?
–სისულელეა! ვცდილობ, ისე გავაკეთო, რომ ქორწინების შემდეგ ერთმანეთის მიმართ პრეტენზია არ გვქონდეს. შეგიძლია ბინაში წილი გადმომიფორმო ჩემი 40 ათასის პროპორციულად?
–ხომ იცი, ბანკი ამის გაკეთების უფლებას არ მომცემს.
–აი! ასე უბრალოდ მოცემა არ მინდა, ამიტომ მამის წილს ვიყიდი.
–სად აპირებ მის წაყვანას? იქ ხომ ჩაწერილია.
ქეთი დაფიქრდა.
–მოვაგვარებ. უნდა გესმოდეს, რომ მისი წილის შესყიდვის ფინანსური ინტერესი არსებობს. ხო, დედაშენთან უნდა ჩამწერო.
გიამ სახეზე ხელები აიფარა. ზოგჯერ მისი საცოლე ზედმეტად საქმიანი ხდებოდა. ზედმეტად.
***
ქეთი ბინაში შევიდა და კიდევ ერთხელ ბინის ფართობით გაოცდა. დიახ, სწორედ ბინის და არა დერეფნის. ეს იყო პატარა, მხოლოდ 23 კვადრატული მეტრის ბინა, თუმცა ვიზუალურად 15–ს არ მისცემდი.
პირდაპირ საქმეზე გადავიდა:
–დედა, მამა შენთან უნდა ჩაწერო.
დედამ, დაღლილმა ქალმა, მაშინვე ხელები გაასავსავა:
–არა, არც მთხოვო. დიდი ხნის წინ დავშორდი და მისი ბრალია, რომ ამ ორმოში ვარ. ახლა გინდა, რომ ჩემთან ჩავწერო? არავითარ შემთხვევაში!
ქეთიმ გულმოსული შეხედა დედას.
–მასთან ერთად ცხოვრებას არ გთავაზობ. მხოლოდ ჩაწერას. სად იცხოვრებს, უკვე მოვაგვარე. ქალაქში რეგისტრაცია სჭირდება, რომ ნორმალური პენსია ჰქონდეს.
–ჩემთან რომ მოვიდეს და აქ ცხოვრება მომთხოვოს?
–მე დამირეკე. მოვაგვარებ. მაგრამ დარწმუნებული იყავი, ეს არ მოხდება.
–დარწმუნებული ხარ?
–16 წელია მასთან ვარ, ვიცი, როგორ მივუდგე. თანაც, – ქალიშვილმა დედას ყურადღებით შეხედა, – თუ გინდა რომ დარწმუნებული იყო, რომ მამა შენთან არ მოვა, ისე უნდა გააკეთო, როგორც გეტყვი.
დედა გაოცდა და მხოლოდ თავი დაუქნია პასუხა.
–შევთანხმდით. მომავალ კვირას მასთან მივალ. არ იდარდო, უსიამოვნებას არ მოგიტანს. გპირდები.
***
მამა სოფელში გადასვლის შემდეგ, ჩვეული კომპანიისგან შორს, გაიფურჩქნა. ფერმაში ტრაქტორის მძღოლად მუშაობა დაიწყო. უქმეებზე ახალშეძენილი ხუთწლიანი ავტომობილით რაიონულ ცენტრში ჩადიოდა და ტაქსის მძღოლად მუშაობდა.
დედა ისევ თავის 25 მეტრიან ბინაში ცხოვრობს. ყოველდღე სულ უფრო ნაკლებად ეშინია, რომ ყოფილი ქმარი კარს მოადგება. მის გარეშეც საზრუნავი არ აკლია.
ქეთი და გია ჩუმად დაქორწინდნენ, არავინ დაუპატიჟებიათ. როცა ქმრის იპოთეკა სრულად გადაიხადეს, თავიანთი ბინები გაყიდეს, სესხი დაამატეს და დიდი სამოთახიანი ბინა იყიდეს. როგორც ამბობენ: ხუთი წელიც არ გასულა.
