„სიტყვა ვერცხლია, ხოლო დუმილი კი ოქრო“. ეს გამონათქვამი ყველამ იცის. ჩემი ბავშვობის მეგობრის ბებია, ქალბატონი ლიზა, რომლის ოჯახში შედიოდნენ ქართველები, პოლონელები, უკრაინელები, გერმანელები, შვედები, ხშირად რითმში ამბობდა: „ყბედობას უბედურება მოაქვს, ხოლო დუმილი ოქროს იზიდავს“.
დუმილი ოქროს იზიდავს
მოგვწონდა მისი ბრძნული გამონათქვამების მოსმენა, როგორიცაა „მოთმინება ვარდს ზრდის, მაგალითს გაძლევს“ ან „დუმილი ოქროს იცავს, ხოლო სულელი ენა უსიამოვნებას გმატებს“. ამ ფრაზებში ჩადებულ აზრს ვეთანხმებოდით, მაგრამ მათ მეტაფორულ რჩევას ყოველთვის არ ვითვალისწინებდით.
აი, რა გამახსენდა, როცა ვუსმენდი გულისას, ჩემს მოულოდნელ თანამოსაუბრეს: „გასულ კვირას დავბრუნდი გერმანიიდან, სადაც ფულის გამომუშავების იმედი მქონდა. სკოლის მეგობარი ოჯახთან ერთად ათი წელია კელნიში ცხოვრობს. ტურისტული ბიზნესი აქვს და რამდენჯერმე ჩასვლა შემომთავაზა. ზოგჯერ ენების მცოდნე გიდი სჭირდება. კარგად ვიცი უკრაინული, პოლონური, ჩეხური ენები, ესპანურსაც ყოველი შემთხვევისთვის ვსწავლობ. არა „ყოველი შემთხვევისთვის“, უბრალოდ სწავლა მიყვარს.
მეგობართან მოგზაურობა
საქმე რაშია. ადრე სალოსთან რამდენჯერმე ჩავდიოდი, მაგრამ მხოლოდ ერთი კვირით, სამყაროს და მეგობრის სანახავად. მუშაობის წინადადებაზე უარს ვამბობდი: მიზეზი მყოფნიდა. ახლა ქმარმა თავად შემომთავაზა, რომ ჩვენს ლიასთან ერთად წავიდე. თითქოს, ასე ბავშვი ნაკლებად ინერვიულებს.
თან საქმეც საინტერესო იყო. ლია იქ სრულ კმაყოფაში ცხოვრობდა. სალოს და გიუნტერს ტყუპები ჰყავთ, მონიკა და კარლი, თითქმის მისი ასაკის, მხოლოდ ერთი წლით უფროსები არიან. ქართულად საუბრობენ, აქცენტით, მაგრამ გამართულად, გარკვევით. ლიანას ორი პირი და ოთხი ხელი გერმანულს ასწავლიდა (მისთვის ხომ ბევრი ნივთი უნდა მიეცათ, ეჩვენებინათ, დაეხატათ, თვალსაჩინოებისთვის). ასე რამდენიმე თვეში ქალიშვილი გერმანულად ალაპარაკდა. ახლა უკვე თავის მეგობრებს ასწავლის. მაგრამ, როგორ შეიძლება ამ მაგრამის გარეშე?
გეტყვით: ქმრის და სამშობლოს უწყვეტი მონატრება რომ არა, იქ უფრო დიდხანს დავრჩებოდი. აი, დავბრუნდი და თავად შევქმენი პრობლემები.
რა თქმა უნდა, მაშინვე მშობლებთან წავედი სოფელში. იქ ხომ ბევრი ნათესავი, ნაცნობია, თითქმის ქორწილი გადავიხადეთ. კარგი, არა ქორწილი. სამაგიეროდ, კარავი და ნათურების გირლანდები იყო. ხალხს ქეიფი უნდა. მეც ნათესავებს, ახლობლებს ბევრი საჩუქარი ჩავუტანე. ვხარობდით, ვმღეროდით, ვხმაურობდით, ახალ ამბებს ვუზიარებდით.
ფულზე საუბარი: დუმილი ოქროს იცავს
სუფრაზე ვიღაც დაინტერესდა, რამდენი დავაგროვე, რომ საჩუქრებს ასე ვარიგებ. სინამდვილეში, არც ისე ბევრი გამოვიმუშავე. მთელი დღით ექსკურსიები ან გასვლები შაბათ–კვირას იშვიათად იყო, სამუშო დღეებში მხოლოდ რამდენიმე საათით ვიყავი დაკავებული, ამიტომ ტექსტების მთარგმნელად დისტანციური სამუშაო დავიმატე, აქაც ევროში იხდიდნენ, მაგრამ არა საათობრივად, არამედ სიმბოლოების რაოდენობით. სალომ და გიუნტერმა მათთან ცხოვრება შემოგვთავაზეს. ქირის ფულის აღება არ უნდოდათ, მაგრამ დავარწმუნე, რომ საკვების და კომუნალურების ხარჯში ჩემს წილს გავიღებდი.
ასე სუვენირების შეძენა და რამდენიმე ათასის ევროს დაზოგვა მოვახერხე. ზღაპრული თანხა არაა, მაგრამ დღემდე სახლში ათას ევროზე მეტი არ ამიღია. აი, თავი ურიცხვი სიმდიდრის მფლობელად ვიგრძენი. სიხარულისგან ფულს დაუდევრად მოვეპყარი. როგორ ვნანობ ახლა!
მთავარია, ვიცი, რომ ფულს სიჩუმე უყვარს, რომ შემოსავალზე ლაპარაკი მიღებული არაა, მაგრამ ენა ვერ დავაკავე. უკვე მეორე დღეს ნათესავებმა რეკვა დაიწყეს რამდენიმე ასეული ევროს სესხების თხოვნით. ზოგს რემონტი ჰქონდა გასაკეთებელი, ზოგს მანქანის შეცვლა უნდოდა, აი, ახალი „გერმანული“ გამოჩნდა, მაგრამ სამასი ევრო აკლია. ყველა ნაწილ–ნაწილ გადახდას მპირდებოდა. უნდა მოგესმინათ, რამდენი წყენა ისმოდა მათ ხმებში ჩემი უარის შემდეგ! რატომ ვერ შევძელი ენაზე კბილის დაჭერა?
ბევრი გამოცდილი ადამიანი და ეტიკეტის ექსპერტი თვლის, რომ სხვისი შემოსავლის განხილვა არასასურველია, განსაკუთრებით არ ღირს შემოსავლით ტრაბახი, რადგან ეს თემა გულზე მოხვდება მათ, ვინც ცუდად ცხოვრობს. რა საჭიროა შურის გაღვივება ან ვინმეს თვითშეფასების დათრგუნვა? ამბობენ, რომ შემოსავალზე ზედმეტი ენთუზიაზმით საუბრისას სამყაროს ენერგია, რომელიც ფინანსური წარმატების მხარდასაჭერად საჭიროა, სიტყვებთან ერთად გაფრინდება.
