დათო ძალიან გააკვირვა იმან, თუ ვინ ურეკავდა, მაგრამ მაინც უპასუხა.
–გამარჯობა!
–გამარჯობა, ძმაო! არ ელოდი? ახლა ბინაში ვცხოვრობ. არა უბრალოში. გამოიცანი, რომელი ბინაა?
–მერაბი, –უპასუხა გაღიზიანებულმა დათომ. – რამე საჩქაროა? წლებია არ დაგირეკავს, ახლა ხუმრობა გადაწყვიტე? სად იპოვე ჩემი ნომერი?
–ამას გაიგებ, როცა მიხვდები, რომელ ბინაში ვცხოვრობ.
–გამოცნობას ვაპირებ. თუ არაფერი გაქვს სათქმელი, დავასრულეთ.
–კარგი, მოდი, გეტყვი. დედაშენის ბინაში ვცხოვრობ.
–რა სისულელეა? როგორ მოხდა?
–აი, ასე. სანამ დედაქალაქში მუშაობ, დედაშენმა ძმისშვილზე ნამდვილი ზრუნვა გამოავლინა. ახლა შენი ბავშვობის ბინაში ვცხოვრობ!
–მერაბი, მესმის, რომ საშინელი ტრაგედია გადაიტანე, მაგრამ უფლებას არ გაქვს, ასე მოიქცე.
ტელეფონის მეორე ბოლოში ძმა ახარხარდა:
–საცოდავი ხარ. დარწმუნებული ვარ, ეს ბინა გინდოდა, მაგრამ დედაშენმა სწორი გადაწყვეტილება მიიღო. ახლა გშურს, რომ ბინა შენ არ დაგრჩება.
–შენ მხოლოდ ბინაში ცხოვრობ. მესაკუთრე დედაჩემია.
–მნიშვნელობა არ აქვს. უკვე მაქვს მინდობილობა, რომ დედაშენი ბინას მაჩუქებს. როგორც ჩანს, დიდად არ უყვარხარ.
დათო მოიღუშა. რაღაც გაუგებარი ხდება. დედის ბინა ასე ძალიანაც არ უნდოდა, საუკეთესო შემთხვევაში მხოლოდ 20 ათასი ღირდა, მეტი არა. მაგრამ ის, რომ ბიძაშვილმა მისი ოჯახის უძრავ ქონებას თვალი დაადო, არ ესიამოვნა. დედასთან ზარი ლოგიკური იყო.
–რა ხდება შენსა და მერაბს შორის? ისე ხარობს, რომ შენს ბინაში ცხოვრობს და აცხადებს, რომ ჩუქნი.
–შენ ხარ შვილო? მოულოდნელად გადაწყვიტე დედის და მისი ბინის გახსენება? წლები არ დაგირეკავს, ახლა უცებ ზარი!
–დედა, ფული, რომლესაც წელიწადნახევრის განმავლობაში გიგზავნიდი, გადაწყვიტე, არ გაიხსენო?
–ფული, ეს ფული. დედასთან დარეკვა სხვა საქმეა.
–და გადაწყვიტე სამაგიერო გადამიხადო და ბინა მისცე მას, ვისაც კიდევ უფრო იშვიათად ნახულობ?
–როგორ შეგიძლია ამის თქმა? მისი მშობლები დაიღუპნენ. ახლა ობოლია!
–დედა, 25 წლისაა. მშობლებს ისე ხშირად ნახულობდა, როგორც მე შენ გირეკავ.
–ეს არ გამორიცხავს, რომ ობოლია. ვფიქრობ, ბინა მასზე გადავაფორმო. ბოლოს და ბოლოს, ქალაქში მუშაობს და საცხოვრებელი სჭირდება.
–დედა, ყველაფერი მესმის. შენი ძმისშვილი მშობლების გარეშე დარჩა. მაგრამ ბინის ჩუქება?
–აბა ვის? შენ არ იმსახურებ, ხოლო მერაბის ბინა გამოადგება.
–ნამდვილად გადაწყვიტე? ცუდად იცნობ.
–საკმარისად ვიცნობ, რომ გადავწყვიტო!
–როგორც იტყვი!
***
3 თვის შემდეგ დათომ სოციალურ ქსელში პოსტი ნახა, სადაც მისი ბიძაშვილი „ახალი ბინით“ ამაყობდა. მართალია, პოსტის ტექსტში დედის ბინას „ნაგვის საწყობი“ უწოდა, რომელიც „ხარისხიან განახლებას“ მოითხოვს.
დათოს გულზე მოხვდა. უკვე დედასთან დარეკვა დააპირა, მაგრამ თავი დროულად შეიკავა. სინამდვილეში, რა მოხდა? დედა მის წინაშე ვალდებული არაა. თუ ბინის ჩუქება ან გაცემა გადაწყვიტა, ეს მხოლოდ მისი საქმეა. დათომ, წყენის უცნაური გრძნობით, მუშაობა გააგრძელა და მერაბის პოსტის დავიწყება სცადა.
და მაშინ, როცა ცხოვრების რუტინაში დედა, ბინა და ბიძაშვილი თითქმის დაავიწყდა, ამ უკანასკნელმა თავი შეახსენა.
–მომისმინე, დედაშენმა მითხრა, რომ შეგიძლია მოხვიდე და ბინიდან ნივთების გატანაში დამეხმარო.
–რა? უკვე 2 წელია უფრო მნიშვნელოვან საქმეზეც არ ჩამოვსულვარ.
–შენ ხომ ჩემი ძმა ხარ! ვალდებული ხარ, დამეხმარო! – დაიჩივლა მერაბმა.
–მეხუმრები? დედაჩემის მზრუნველობამ ბავშვობაში გადაგაგდო? მტვირთავი აიყვანე, თუ თავად არ გინდა ხელის გასვრა.
–ჰა ჰა, მიმიხვდი, – გაიცინა ძმამ. – არ მჭირდება შენი დახმარება. შენი გაღიზიანება მინდოდა. დედაშენი ჩემს მიმართ კეთილია ისე, როგორც ღვიძლი შვილისადმი.
–სერიოზულად?
–კი, ასე უბრალოდ ბინის მიღება საინტერესო არაა. აი, შენი გაბრაზება ფასდაუდებელია.
–როგორც ჩანს, 10 წლის შემდეგაც კომპლექსები ვერ მოიშორე. იცხოვრე და დატკბი, კარგი, ნახვამდის.
დათომ მერაბის ნომერი დაბლოკა, მაგრამ 1 თვის შემდეგ ბიძაშვილის ნომრის განბლოკვა მოუწია.
***
ამ ერთ თვეში ბევრი რამ მოხდა. 1 კვირის წინ დედა მოულოდნელად გარდაიცვალა. გული. რომელსაც არასდროს უჩიოდა. დათო დაკრძალვაზე ჩავიდა. მაშინ უცნაურად მოეჩვენა, რომ მერაბი არ იყო.
3 დღის წინ ნოტარიუსმა დაურეკა. დედას ბინის გარდა არაფერი ჰქონდა. ბოლო 1 წელი მაზლის სახლში ცხოვრობდა. ფულიც თითქოს არ ჰქონდა. სწორედ ნოტარიუსის ზარის შემდეგ მერაბის განბლოკვა და დარეკვა მოუწია.
***
–გამარჯობა, თავიდან ვერ მივხვდი, რატომ არ იყავი დედაჩემის დაკრძალვაზე. საერთოდ, შენზე არავინ არაფერი იცოდა. 10 წუთის წინ ნოტარიუსმა დამირეკა. მოკლედ, ბინიდან გადადი. ახლა მე ვიცხოვრებ იქ.
–შენ?
–და რა? ჩემი ბინაა და იმას გავაკეთებ, რაც მინდა. იქნებ გავაქირავო.
–მაგრამ რემონტი დავიწყე! ყველაფერი მოვაწყვე! ახლა ვერ გამაგდებ!
–მესაკუთრე არ ხარ. თუმცა ისე იქცეოდი, თითქოს შენი ბინა ყოფილიყო. ხედავ, როგორ მოეწყო ბედი.
–ჩემს ჯიბრზე აკეთებ? შენი ბინაა, როცა იყიდი. ეს კი უფასოდ მიიღე.
–გამოდის, როცა დედაჩემისგან ბინის მიღება შეგეძლო, ნორმალური იყო. ახლა, როცა გაირკვა, რომ დედამ არაფერი დაგიტოვა, ხოლო ჩუქების ხელშეკრულება არ გაუფორმებია, უნდა ვიყიდო?
–ჯანდაბაში წასულხარ.
–მე კი წავალ, მაგრამ ჯერ შენ უნდა წახვიდე, ბინიდან. ნივთები ჩაალაგდე და დაიკარგე. სამი დღე გაქვს. შაბათს ჩამოვალ.
–საცოდავი ხარ შენი მცდელობებით დამამცირო! ნებისმიერ შემთხვევაში, მოგიწევს ხარჯის ანაზღაურება, რომელიც შენი ბინის მოწყობაზე დავხარჯე!
–ჯიბე ფართოდ დაიჭირე! წადი, შეგიძლია მიჩივლო.
–მაშინ ყველაფერს დავანგრევ!
–უბრალოდ გაბედე. ძალ–ღონეს და ფულს არ დავიშურებ და ციხეში ჩაგსვამ.
–სამაგიეროდ, ბინა მაქვს. შენ კი გააგრძელე საკუთარი თავით სიამაყე. თუმცა საცხოვრებლის მოძებნა არ დაგავიწყდეს.
****
მემკვიდრეობის მიღებას არ დაელოდა, ბინა უკვე გააქირავა. რა თქმა უნდა, მერაბის სასამართლოსთვის არ მიუმართავს. საერთოდ, ბინიდან გადასვლის შემდეგ გაუჩინარდა.
