ყველამ იცის, რომ მეგობრობა გაჭირვებაში იცნობა, ასევე სიბერეშიც. როცა აღარ გიწევს ფულის, სიყვარულის ან კარიერის დევნა, ადამიანი რეალურ სახეს ავლენს. მარტოხელა მოხუცი ქალები, რომლებიც გრძელსკამზე გვერდიგვერდ ჩუმად სხედან, ერთმანეთის მიმართ უფრო ერთგულნი შეიძლება იყვნენ, ვიდრე ახალგაზრდები, რომლებიც ყოველღამე კლუბში ერთად ერთობიან.
ურთიერთდახმარება და მხარდაჭერა, სიბრძნე და ურთიერთგაგება. ასე შეგვიძლია დავახასიათოთ ორი მოხუცი დაქალის კავშირი, რომლებიც ასაკთან ერთად ტიპიურ ჩხუბისთავებად გადაიქცნენ და მათ წინ მორბენალ ბავშვებს ყვირილით აცილებენ. ორი ბებია, ვარდო და დიანა, გრძელსკამზე გვერდიგვერდ ხშირად ისხდნენ და მშიერ მტრედებს პურს აჭმევდნენ.
მარტოხელა ასაკოვანი ქალები
დროდადრო უმნიშვნელო ფრაზებს ცვლიდნენ, მაგრამ ძირითადად ისხდნენ და მზიანი თბილი დღეებით ხარობდნენ. კარგია, როცა სიბერემდე ცხოვრებას ახერხებ. თუ სიბერეში მარტო არ ხარ, კიდევ უკეთესი. შვილებს დიდი ხანია საკუთარი ცხოვრება აქვთ, საკუთარ შთამომავლობას ზრდიან. ერთგული დაქალი მაინც იყოს გვერდით.
დიანა თავის დაქალზე ცოტათი უფროსი იყო. 88 წლის. ხშირად ხუმრობდა, რომ „70 წელზე ოდნავ მეტის იყო“. ახალგაზრდობაში გრძელ ნაწნავს ატარებდა, რომელსაც სათანადოდ უვლიდა, რითაც თანატოლებს შორის შურს იწვევდა. ბოლო დროს ბებიას თავისი ნაცრისფერი პალტოს ჩაცმა და თეატრში წასვლა ძალიან უნდოდა. ადგილობრივ მაყურებლებს შორის თავის გამოჩენა, ანტრაქტის დროს სხვებზე ყურება, მაგრამ მისი დაქალი ძნელად დასაყოლიებელი იყო.
ვარდო თავს ლამაზად არასდროს თვლიდა. მაღალ და ელეგანტურ დიანასთან მეგობრობა მასზე შთაბეჭდილებას ახდენდა. მაგრამ მის ასაკში თეატრში წასვლა? რისთვის? რომ გააცინოს ახალგაზრდები და მისკენ თითი გაიშვირონ? არა, უმჯობესია ეზოში იჯდეს ან უბანში გაისეირნოს. აქ თითოეული მოსახვევი ნაცნობია და უცნობს ვერ შეხვდები. ძვლებსაც გაავარჯიშებს და უსიამოვნებაშიც არ გაებმება. კარგია!
ორივე ქალი ერთ კორპუსში ცხოვრობდა, მაგრამ ადგილობრივ შეკრებაში არასდროს მონაწილეობდნენ. მიმდებარე ტერიტორიის კეთილმოწყობით სახლის მმართველი იყო დაკავებული. სახლის მმართველი დიდხანს ცდილობდა, რომ ორი მეგობარი საზოგადოებრივი საქმიანობაში ჩართულიყვნენ, მაგრამ ბოლოს მცდელობა შეწყვიტა. ბებიებს აქტიურობა არ აინტერესებდათ.
მოგვიანებით დიანა მოულოდნელად გარდაიცვალა. მორიგი ღამის შემდეგ აღარ გაიღვიძა. ამბობენ, რომ ასე იღბლიანები მიდიან. არსაიდან ნათესავები გამოჩნდნენ, აურზაური ატყდა. გარდაცვლილი ქალის სახლის შესასვლელთან ხალხის ბრბო შეიკრიბა.
მისი მეგობარი ვარდო შოკში იყო. რა თქმა უნდა, ორივეს ესმოდა, რომ ეს ნებისმიერ დროს რომელიმე მათგანს შეიძლება დამართნოდა. ერთია, როცა ამაზე ფიქრობ, მეორე… ყველაზე მეტად აოცებდა ხალხი, ე.წ. ნათესავები. მისი ბინიდან სადარბაზომდე საქმიანად მიდი–მოდიოდნენ, პარკებით დიანას ნივთები გაჰქონდათ. „პარაზიტები. რაში სჭირდებათ მარტოხელა ქალის ხარახურები? ეს ხომ სამახსოვროა!“ – ნეგატიური ფიქრები ჭაღარათმიანი თავიდან არ შორდებოდა.
დაკრძალვის შემდეგ მოხუცმა ქალმა ნაცნობ ტერიტორიაზე გასეირნება გადაწყვიტა. დამშვიდება და აზრების დალაგება სურდა. უნებურად ბაზრისკენ შეუხვია. პროდუქტების ყიდვა არ სჭირდებოდა, მაგრამ ასე შემოვლითი გზით შეეძლო დაბრუნება ცარიელ ბინაში.
ბაზრიდან დაახლოებით 20 მეტრში მეორადების მაღაზიას თვალი მოჰკრა. „რაში სჭირდება ახალი ტანსაცმელი მოხუც ქალს? ეს ხომ დიანას უყვარდა ლამაზად ჩაცმა“. და მაინც, რაღაცამ მისი ყურადღება მიიქცია და შენობაში შევიდა. არაფერი საინტერესო. უამრავი ჩვარი, სიჭრელე და, დიდი ალბათობით, იაფი, სინთეტიკური საქონელი. ვისთვის არის განკუთვნილი ასეთი ტანსაცმელი?
ბოლოს უგემოვნო ქურთუკებს შორის დაინახა ღია ნაცრისფერი პალტო, რომელიც ნაცნობი მოეჩვენა. ეს იყო ძველი ან, როგორც ახლა ამბობენ, ვინტაჟური ქალის პალტო. სუფთა, მოვლილი, მაგრამ მესამე ღილთან პატარა ნაკერით. ზუსტად ისეთი, როგორიც მისი დაქალის საყვარელ პალტოზე. უყურა და ადგილზე გაშეშდა. ნამდვილად მისი პალტო იყო. შეცდომა დაუშვებელია!
გამყიდველს საქონლის გადადება სთხოვა. სახლში თითქმის მიირბინა. ფული აიღო, რომელიც შავი დღისთვის ჰქონდა გადადებული, და უკან დაბრუნდა, რომ საუკეთესო დაქალის საყვარელი ნივთი ეყიდა. სინამდვილეში, ასეთი „საგანძურის“ ფასი ძალიან მაღალი არ იყო, თუმცა პენსიონერისთვის თითოეული თეთრი მნიშვნელოვანია. ასეა თუ ისე, პალტო მის ხელში აღმოჩნდა. გამოდის, ეს დღე ოდნავ უკეთესი გახდა.
სახლში დაბრუნდა. მოულოდნელი შენაძენის აღნიშვნა ისურვა. მაინც, ქალის ბუნებას ასაკიც ვერ დაამარცხებს. რა გააკეთოს? მეგობარი აღარ ჰყავს. გრძელსკამზე ბებერი ძვლების გათბობის სურვილი აღარ აქვს. იქნებ, სადმე წავიდეს ამ ლამაზი ნაცრისფერი პალტოთი? სად? რა თქმა უნდა, დიანას ყოველთვის სურდა თეატრში წასვლა. შესანიშნავი იდეაა. დაე, გაერთოს!
სამწუხაროდ, თავად სპექტაკლი ჰამლეტის თანამედროვე ვერსია აღმოჩნდა. და მაინც, სხვებთან ერთად ჯდომა და ატმოსფეროს შეგრძნება სასიამოვნო იყო. ანტრაქტის დროს, საუკეთესო მეგობრის მითითებით, ბუფეტში გავიდა. ძველ გაცრეცილ ქაღალდზე ფასების წასაკითხად პალტოს შიდა ჯიბეში ხელი მექანიკურად ჩაყო. ხელში არა სათვალის მყარი მინა, არამედ ქაღალდის რბილი ტექსტურა მოყვა. ეს რაღაც დოკუმენტი იყო. ვინც იცის, როგორ მოხვდა აქ.
სახლში მისვლისთანავე სათვალე გაიკეთა და ქაღალდის დათვალიერება დაიწყო. ანდერძი აღმოჩნდა. ნოტარიული დამოწმებით. ანდერძის მიხედვით, დიანამ მთელი ქონება ვარდოს, მის მეგობარს დაუტოვა. სხვა არავინ იყო მითითებული. აი, ასეთი გამოსათხოვარი საჩუქარი ასაკოვანი ქალისგან, რომელიც მიხვდა, რომ ზოგჯერ ახლობელი არა ვაჟი ან ქალიშვილია, არამედ საუკეთესო დაქალია მეზობელი სადარბაზოდან.
გარდაცვლილის ახლობლები გაპროტესტებას ცდილობდნენ, მაგრამ კანონთან ვერაფერს გახდნენ. ვარდოც მოულოდნელ ქონებას არ ჩაეჭიდა. შეთანხმდნენ, რომ დაქალის ცარიელ ბინას გაყიდნენ, ხოლო ვარდო მიღებული თანხის მესამედს მიიღებდა. ეს, როგორც მინიმუმ, თეატრის ერთწლიანი აბონემენტისთვის საკმარისი უნდა იყოს.
მიღებული თანხით საუკეთესო მეგობრისთვის საფლავის ქვა და მისი სასაფლაოს გვერდით მიწა იყიდა. დრო მიდის და თავისას აუცილებლად აიღებს. როცა საათი ჩამოკრავს, ვარდოს არ შეეშინდება. უფრო პირიქით. ასე შეძლებს საუკეთესო მეგობარი ნახოს და განიხილოს ყველა სპექტაკლი, რომელსაც გაიხსენებს. აი, ასე. რაც არ უნდა თქვათ, ქალების მეგობრობა არსებობს!
