სამწუხაროდ, ლიამ ყურად არ იღო გიას სიტყვები მამამისის შესახებ. რა საქმე აქვს მის მამასთან, თუ საყვარელ ადამიანს, გიას ცოლად მიჰყვება. სჯეროდა, რომ გია მისი წყენინების უფლებას არავის მისცემდა. ლიას მასთან ერთად ყოფნა სურდა. მალე დაქორწინებაზე ოცნებობდა. არ ადარდებდა, რომ გიას მშობლებთან ერთად ცხოვრება მოუწევდა. შესასვლელი რომ ცალკეა, ერთმანეთს არ შეავიწროებენ. თან საკუთარი ოჯახი ექნებათ. გია მზრუნველი, სერიოზული, მასზე 5 წლით უფროსი და პასუხისმგებლიანია
მომავალ ქმარს ენდობოდა. გიას დიდი ოჯახი ჰქონდა. დედ–მამას ოთხი ვაჟი ჰყავდათ და გია მეოთხე ბავშვი იყო. მისი მამა ძალიან ამაყობდა ოჯახით, ვაჟებით. ზიზღნარევი დამოკიდებულება ჰქონდა ალბათობის მიმართ, რომ შეიძლება ქალიშვილი ჰყოლოდა. მათ გვარში სამი თაობა ზედიზედ მხოლოდ ბიჭები იბადებოდნენ და თვლიდა, რომ მის ვაჟებს ეს ტრადიცია უნდა გაეგრძელებინათ.
–რა ხეირია ქალიშვილისგან! აი, ბიჭები, ვაჟები ცხოვრების არსია, ამოცანა ყველა ქალისთვის, ვინც მათ ოჯახში გამოჩნდება! – ამაყად თქვა საქმროს მამამ ქორწილში და თავისი სადღეგრძელოთი უმცროსებს დავალება მისცა.
ლია თვლიდა, რომ ნებისმიერი სქესის ბავშვი მშვენიერია, მაგრამ გულის სიღრმეში აზრი დაებადა: „კარგი იქნება, რომ მალე ქალიშვილი გაგვიჩნდეს“. ერთხელ საოჯახო ვახშამზე ბავშვებზე საუბარი ჩამოვარდა. მამამთილმა განაცხადა, რომ მოუთმენლად ელის შვილიშვილს და თავად აპირებს მის აღზრდას. ორმა უფროსმა ვაჟმა უკვე აჩუქეს თითო შვილიშვილი, მაგრამ არ შეუძლია მათ აღზრდას სერიოზულად მიხედოს.
ვაჟების ოჯახები ცალკე ცხოვრობენ. მესამე ვაჟი ჯერ დაქორწინებული არაა, მაგრამ ადრე გაფრინდა, უფრო სწორად, 17 წლისას მამისგან გაიქცა. მუდმივი კონფლიქტის გამო მასთან ურთიერთობას გაურბის. გია მშობლებთან ერთად დიდ სახლში ცხოვრობდა. ქორწილამდე ახალგაზრდა ოჯახისთვის ცალკე შესასვლელი გააკეთეს, მაგრამ სრულიად მარტო ცხოვრება, როგორც ლიას წარმოედგინა, არ გამოვიდა.
დიდი ოჯახი იყო და შეკრების მიზეზი ხშირად ჰქონდათ. ზოგჯერ მშობლები ვახშამზე უმიზეზოდ პატიჟებდნენ. გია უარს ვერ ამბობდა, ხოლო ლიას, როგორც ჩანს, არავინ უსმენდა. მამამთილი გამუდმებით შვილიშვილზე საუბრობდა. ქალს ეს აწუხებდა, მაგრამ არაფერს ამბობდა. ოჯახის უფროსთან შეწინააღმდეგება მიღებული არ იყო.
მამამთილი უპირობო ავტორიტეტით სარგებლობდა. დაპირისპირებას ვერავინ ბედავდა იმ ვაჟის გარდა, რომელიც უკვე გასაგები მიზეზის გამო გაიქცა. საღამოს იმედგაცრუებულმა ლიამ ქმართან დალაპარაკება გადაწყვიტა. მანამდე შვილის სქესის შესახებ არასდროს უსაუბრიათ. გია მამის სიტყვას მხარს უჭერდა. პირველად მტკიცედ და დარწმუნებით თქვა, რომ მხოლოდ ვაჟები ეყოლებოდა. სხვანაირად უბრალოდ არ შეიძლებოდა.
მისთვის ეს ბავშვობიდან თავისთავად ცხადია. თითქმის მაშინვე მამის პოზიციაზე უამბო. ის, რომ ლიამ ამას ყურადღება არ მიაქცია, დამნაშავე არაა.
–ქალიშვილი რომ დაიბადოს? – აღშფოთდა ცოლი.
–შეუძლებელია, – ხელი აიქნია ქმარმა. – ასეთი მემკვიდრეობა გვაქვს, გოგო უბრალოდ შეუძლებელია იყოს. ლიაკო, ვარაუდიც სასაცილოა, მაგრამ თუ წარმოვიდგენთ ამას ჩვენს ოჯახში, მაშინ ვინ დაქორწინდება ასეთ უწესოსა და დეფექტურზე. შენ კი ჭკვიანი ხარ, ლამაზი!
ლია ქმრის შუასაუკუნებრივი აზროვნებით გაოგნებული იყო. განათლებულ ადამიანს არ შეეძლო ასე აზროვნება, შეუძლებელია ეს რეალობა ყოფილიყო. დედამთილთან დალაპარაკება გადაწყვიტა. დროა გაარკვიოს, რას ფიქრობს ამ ცრურწმენაზე.
დედამთილმა შიშით შეხედა, ფანჯარაში გაიხედა. ქმარი ეზოში მანქანის შეკეთებით იყო დაკავებული, შეუძლია თქვას, რაც სურს, ვერავინ გაიგებს. ქალმა გაუზიარა, რომ ამას დიდხანს ვერ ეგუებოდა და ნერვიულობდა. მესამე ვაჟის გაჩენის შემდეგ მიხვდა, რომ შიში გაქრა. რა შეეძლო ერჩია რძლისთვის: სცადე დამშვიდება და არ იფიქრო ამაზე. რაც უნდა მოხდეს, მოხდება.
ამშვიდებდა იმით, რომ ორმა რძალმა უკვე ვაჟები გააჩინეს. ლია ცოტა ხნით დამშვიდდა. 6 თვის შემდეგ ახალდაქორწინებულებმა განაცხადეს, რომ შვილს ელოდებიან. სქესის გაგება აზრად არ მოსვლიათ. ბიჭი იქნება, სანერვიულო არაფერია. ყველა დარწმუნებული იყო. ახლობლებს უხაროდათ, ლიაზე ზრუნავდნენ, ეხმარებოდნენ. მამამთილი ბედნიერი დადიოდა. სულ შვილიშვილზე საუბრობდა. აი, დედამთილი ქალის მუცლის შემხედვარე გაჩუმდა. მხოლოდ რძალთან განმარტოებისას ატირდა.
ახალგაზრდა ქალი შიშით ისმენდა პროგნოზებს და იშორებდა ცუდ ფიქრებს. ცდილობდა, დროზე ადრე არ ეფიქრა. სამშობიარო სახლში საახალწლო დღესასწაულების შემდეგ მოხვდა. ყველაფერი კარგად მიდიოდა, მაგრამ ბავშვმა გაჭინთვამდე გადაბრუნება გადაწყვიტა. ბოლო წუთს საკეისრო კვეთა საჭირო გახდა.
ოპერაციამ კარგად ჩაიარა. როცა ლია რეანიმაციაში ნარკოზიდან გამოდიოდა, ექთნებმა მაშინვე მიულოცეს, მაგრამ ლია მხოლოდ დაფრთხა.
–ლია, გამოფხიზლდი, ქალიშვილი გყავთ!
–გოგო? – ეს სიტყვა მის დაბინდულ ცნობიერებაში მახვილი ხანჯალივით შეიჭრა და გონება დაკარგა.
–ალბათ, სიხარულისგან – თქვა მზრუნველმა ექთანმა ლიას მახლობლად. როგორც ჩანს, ვიღაცის წინაშე თავს იმართლებდა.
ლიას თვალები სიხარულის და იმედგაცრუების ცრემლებით აივსო. უხაროდა, რომ ქალიშვილი ჰყავდა, საკუთარ თავში კი იმედგაცრუებული იყო.
–ქმარს არ უთხრათ, ვინ დაიბადა. მე თვითონ. სულელი, დეფექტური – აი, რას მეტყვის.
ლია შიშმა მოიცვა. მამამთილის სიტყვებზე ფიქრიც არ უნდოდა. სამშობიარო სახლში წავიდა დასალოცი სიტყვებით, რომ მისგან მხოლოდ მემკვიდრეს ელოდებიან. ხვალინდელ დღეზე ფიქრში ღამე კოშმარში გაატარა, ვერ ისვენებდა.
–რა გავაკეთო ახლა? – შიშით ფიქრობდა ლია.
მორიგე ექთანმა მისი უძილობა დაინახა და ნემსი გაუკეთა. დაძინებისას გადაწყვეტილება მიიღო, რამაც თავი საშინლად აგრძნობინა: ქალიშვილზე უარი უნდა თქვას. და გაითიშა. დილით საღამოს ფიქრებით დამძიმებულს გაეღვიძა, ვერ დაისვენა, თავისი ღალატი გაახსენდა. როგორ შეეძლო ამის გაფიქრება, თუნდაც ნარკოზის შემდეგ, ქალიშვილის ღალატი. როგორ გაიფიქრა ეს!
როცა საღამოს ჩვეულებრივ პალატაში გადაიყვანეს, უკვე ჩვილთან ერთად, ქმარი ესტუმრა. აღიარა, როცა ქმარმა აღშფოთება დაიწყო, რომ არავინ ეუბნება ვაჟის, მისი წონის, სიმაღლის შესახებ. ქმარი დაიბნა და იმედი გაუცრუვდა, როცა ქალიშვილის შესახებ გაიგო. სასწრაფოდ ოთახიდან გავიდა და სამშობიარო სახლიდან გაწერამდე არ მოსულა.
ლია ელოდა, შიშისგან კრთოდა, როცა ექთანი პალატაში მის მეზობლებს სტუმრებთან გასასვლელად ეძახდა. ქალები, მისი შეშინებული თვალების დანახვისას, ამშვიდებდნენ, ამხნევებდნენ:
–ლია, როგორც კი ქმარი ქალიშვილს ნახავს, მაშინვე მოლბება და აზრს შეიცვლის.
ციცქნა იმედი გულს ათბობდა. მაგრამ გაწერისას დაინახა, რომ ქმარმა ქალიშვილს მხოლოდ წამით შეხედა, ხოლო მამამთილი საერთოდ არ მოვიდა. იმედი ღრუბელივით გაიფანტა. ერთ–ერთი რძალი და დედამთილი თავს ევლებოდნენ, კომპლიმენტებს ეუბნებოდნენ, მაგრამ ლია გრძნობდა, რომ მათ გულებში სრული სიხარული არ იყო.
სახლისკენ მიმავალი გზა რთული იყო. დილიდან წვიმდა, შემდეგ ყინვა წამოვიდა. სახლამდე დიდხანს სახიფათო გზით მიდიოდნენ. სახლიც ცივად შეხვდა: გაყინული ჭიშკარი, გზა, ხე. ეჩვენებოდა, რომ თოვლის დედოფლის სამეფოში მოხვდა. მამამთილი შვილიშვილის სანახავად, მისალოცად არც გამოსულა. დედამთილმა უთხრა, რომ ის ბიბლიოთეკაში ჩაიკეტა, არც სადილზე, არც ვახშამზე არ გამოსულა. ბოლო დღეებში, დედამთილი მათ შორის ურთიერთობის დალაგებას ცდილობდა, მაგრამ უშედეგოდ.
მამამთილი გულცივი იყო და თავს შორს იჭერდა. ქმარიც ცოლისა და შვილის მიმართ არა თუ სიყვარულს, მცირე ყურადღებასაც არ გამოხატავდა. ლია მუდმივად ნერვიულობდა და ტიროდა, ქალიშვილს უყურებდა და ვერ ხვდებოდა, გიას ძალიან ჰგავდა. ის კი არც სიყვარულს, არც ყურადღებას, არც მცირე ცნობისმოყვარეობას არ იჩენდა. ასე ერთი კვირა გავიდა. იმედოვნებდა, რომ რაღაც შეიცვლებოდა. ჩვილი მოუსვენარი იყო, მუდმივი ტირილით მამამთილს და ქმარს აღიზიანებდა. ჩხუბი დაიწყო. ვერ იჯერებდნენ და ვერ იღებდნენ, რომ მათ გვარში ქალიშვილი დაიბადა. წლები ხომ მხოლოდ ბიჭები იბადებოდნენ.
მამამთილი ამ პრეტენზიებით მათთან გაჩნდა და სასწრაფოდ ნივთების ჩალაგება უბრძანა. ლია ბავშვთან ერთად ქუჩაში გააგდო, ჩანთა თოვლში მიუგდო. არავინ ისურვა, რომ დედამისთან წაეყვანა. უბრალოდ უფულოდ გააგდეს. ჩანთაში მხოლოდ ქალიშვილის ნივთები იყო. თავისი ნივთების ჩალაგება ვერ მოასწრო. იმ დღეს ლია ჩვილთან ერთად დედის სახლში მხოლოდ საღამოს მოხვდა. გამვლელმა ტაქსის მძღოლმა შეიბრალა დედა–შვილი, რომლებიც საწყლად იდგნენ ცარიელ გზაჯვარედინზე, სადაც ყველა მხრიდან ქარი უბერავდა. რკინიგზის სადგურამდე მიიყვანა, ბილეთები უყიდა, მატარებელში ჩასვა. დედამ, რა თქმა უნდა, მიიღო. უჭირდათ, მაგრამ დედას არასოდეს უსაყვედურია.
ლია მადლიერი იყო, რომ დედა ასე ზრუნავდა. როცა პატარა 1 წლის გახდა, დეკრეტში ყოფნა შეუძლებელი იყო. მალე მეორედ გათხოვდა. ახალ ქმარს მისი ქალიშვილი ძალიან უყვარდა. კიდევ ორი ბავშვი შეეძინათ, ორივე ბიჭი. გოგოს მამა არასოდეს გამოჩენილა. ყოფილი დედამთილი რეკავდა, რამდენჯერმე მოვიდა, ინტერესდებოდა შვილიშვილის ცხოვრებით, თავისი ბოლო შვილიშვილით, რადგან ახლა მათ ოჯახში არც ბიჭები, არც გოგოები არ იბადებოდნენ.
დედამთილი თავიდან ვაჟის საქციელის ახსნას ცდილობდა, მაგრამ ცუდად გამოდიოდა. პატიებას ითხოვდა ყველას ნაცვლად, რომ ვერ დაიცვეს. ლიას ებრალებოდა საწყალი ქალი, რომელმაც მთელი ცხოვრება ტირან ქმართან გაატარა, ახლა კი გიჟი მოხუცის მოვლა უწევდა. ლიას შემთხვევის შემდეგ ფსიქიკური პრობლემები დაეწყო. იმან, რომ შვილიშვილები აღარ ჩნდებოდა, მთლიანად გაანადგურა.
თავისი გარეგნობით და დამოკიდებულებით აშინებდა ყველა ბავშვს, ნაცნობს, მეზობელს. მათ სახლს ყველა გვერდს უვლიდა. საქმე იქამდე მივიდა, რომ შვილები მის საავადმყოფოში დაწვენას აპირებენ. დედა თავისი გიჟობით გააწამა. საშინელებაა, რომ დედამთილის გარდა შერიგებას არავინ ცდილობდა და სინანულს არ გამოთქვამდნენ. მარი კი იზრდებოდა.
მარი არა მხოლოდ გარეგნობით, არამედ ჟესტებით და მიმიკით მამას ჰგავდა. აი, მემკვიდრეობა! უკვირდა ლიას. გოგონას მამა არასდროს უნახავს იმ დღიდან, რაც დედასთან ერთად გარეთ გააგდეს. ლიას გულის სიღრმეში იმედი აქვს, რომ ყოფილი ქმარი თავის შეცდომას ცოტათი მაინც გააცნობიერებს, რადგან ეს გოგონა მისი ერთადერთი შვილია.
