2018 წელი
–ილია, სალაპარაკო მაქვს, – როგორც ყოველთვის მამა მნიშვნელოვან საუბარს გადაკვრით იწყებდა. ახლაც მყიდველებთან ერთდღიანი მოლაპარაკების შემდეგ სახლში ბრუნდებოდნენ.
ილიას ასეთი საუბრები სძულდა. მშობლების მცირე ბიზნესი, ხორცის ყიდვა კერძო მოვაჭრეებთან და შემდეგ გადაყიდვა, 10 წლის განმავლობაში ისევ ისეთი მცირე დარჩა. ყოველწლიურად მოლაპარაკებები სულ უფრო და უფრო ჰგავდა ცემა–ტყეპას.
ვაჟს უფრო მეტი უნდოდა, მაგრამ მშობლებს, როგორც ჩანს, ეს არ აწყობდათ.
–მოკლედ, სეზონის დასრულების შემდეგ თავისუფალი ფული გვექნება. მე და დედამ დიდხანს ვიფიქრეთ, რაში ჩაგვედო. ბინის ყიდვა მოვიფიქრეთ. პატარა, ერთოთახიანი. იქნებ, არა ჩვენთან, არამედ რაიონულ ცენტრში. რას იტყვი?
–რა უნდა ვთქვა? ფული თქვენია, თავად გადაწყვიტეთ.
–შენთვის ვაპირებდით ყიდვას – მამამ შვილს გადახედა.
ილიას ჩაეცინა:
–ამით აპირებთ მომისყიდოთ, რომ ხორცის საქმეს ხელი მოვკიდო?
–არა, რას ამბობ. მაგრამ ბიზნესი ცუდად არ მიდის, შეგვიძლია დაგეხმაროთ. საკუთარი ბინა ყოველთვის კარგია.
–სად არის კარგი? ჩვენს რაიონულ ცენტრში? აბა, ისეა კარგი, როგორც სხვაგან არსად. აქ ცხოვრებას არ ვაპირებ. მილიონჯერ გითხარი! აქ არ მომწონს!
–დაფიქრდი – აგონებდა მამა. – ფული გვაქვს. ბიზნესიც წარმატებულია. გექნება ადგილი, სადაც ახალგაზრდა ცოლს მოიყვან.
გაბრაზებულმა შვილმა მშობელს შეხედა.
–დედის იდეაა? რომ თქვენთან ახლოს ვიყო? არა, ბინა არ მჭირდება. ზოიას მიეცი. ჩემთვის თავად ვიშოვი, თქვენს გარეშეც.
2019 წელი
–როგორია ოჯახური ცხოვრება? – დედამ მაგიდაზე დადო თეფში წვნიანით. – არ ჩხუბობთ?
–არა, დედა. ყველაფერი კარგადაა, – ჩაიბურტყუნა ილიამ.
–როდის აპირებ გადასვლას დედაქალაქში ან სად გინდა გადასვლა ჩვენი „ტარაკნების ბნელეთიდან“?
ილია წვნიანს ჩუმად ჭამდა. ახლა მშობლების სახლში აკლდა დაკითხვა.
–მოკლედ, სალაპარაკო მაქვს, – გადაწყვიტა, რომ შესაფერისი მომენტის ლოდინს აზრი არ ჰქონდა. – ბინას ეხება. დავფიქრდი და გადავწყვიტე, რომ ჩემი წილის მიღება მინდა.
მამამ ჯერ ცოლს შეხედა, შემდეგ შვილს. პირველი დედამ იკითხა:
–მიიღო რა? ილიკო, ვერ ვხვდებით.
–ის, რაც ბინიდან მეკუთვნის.
–ახლა ბინა ზოიას ეკუთვნის. რა არის იქ შენი?
–ბინის წილი არ მჭირდება. ფულს ავიღებ.
თითქოს მშობლები შოკში ჩავარდნენ. ისევ დედამ გააგრძელა:
–მთელი წელი ჩუმად იყავი, არაფერი გითქვამს. ახლა, როცა ბინას გვაბარებენ, თქმა გადაწყვიტე?
ილიამ ხელები გააქნია:
–რა მნიშვნელობა აქვს, როდის?
მოულოდნელად დედა–შვილის დიალოგში მამა ჩაერთო:
–ეს შენმა ცოლმა ჩაგაგონა? მოხვიდე აქ და უფლებებზე გვესაუბრო?
–რა მნიშვნელობა აქვს. იმის მიღება მინდა, რაც მეკუთვნის, – განაწყენებულმა უპასუხა ილიამ.
–დიდი განსხვავებაა. დაქორწინება ვერ მოასწარი, რომ უკვე მის ახირებებს ასრულებ.
–რას ამბობ? – დედამ შვილის დაცვა სცადა.
–მოკლედ, ჩემი მინდა მივიღო, – ილიამ შეურაცხყოფის უგულებელყოფა გადაწყვიტა.
გაოცებულმა დედამ უპასუხა:
–თავად არ ირწმუნებოდი თითქმის ორი თვე, რომ ბინა არ გჭირდებოდა? თითქოს, მარცხიანი არ ხარ და თავად იშოვი. როცა უკვე ბინა ვიყიდეთ და ზოიაზე გავაფორმეთ, ახლა ითხოვ წილს? საბავშვო ბაღია?
–მხოლოდ ის მინდა, მომცეთ, რის დახარჯვასაც ისედაც ჩემზე აპირებდით.
–შენზე?
–ვინაიდან ჩემთვის ბინის ყიდვას აპირებდით, ანუ ჩემზე გინდოდათ დახარჯვა.
–არა, ილია. ვინმესთვის ბინის ყიდვა გვინდოდა. შენ სიამაყით უარი თქვი. ბინა ზოიას შეხვდა. არანაირი „კონკრეტულად შენზე დახარჯვის“ სურვილი არ ყოფილა.
–დედა, უსამართლობაა. უბრალოდ არ გინდა მომცე ის, რაც ჩემი უნდა იყოს.
ისევ მამა ჩაერთო:
–სულ დაკარგე თავი დაოჯახების შემდეგ? შენთვის არაფერი იყო. ხომ აგიხსნეს: იყო ფული ბინისთვის. უარი თქვი. ფულით ბინა ვიყიდეთ, როგორც ჩაფიქრებული გვქონდა. ოღონდ შენს დაზე გავაფორმეთ.
–რაღაც ჩემს სახელზე უნდა გააფორმოთ! – უკვე სასოწარკვეთილი ყვიროდა ილია. – ვერ დამტოვებთ ხელცარიელი.
–პირველ რიგში, თავად თქვი უარი. მეორეც, ჯანმრთელი ბიჭი ხარ. მუშაობ.
–ზოია ასე უბრალოდ მიიღებს ყველაფერს?
მამამ მაგიდაზე მუშტი დაარტყა.
–მოეშვი სისულელეებს! ბინის მიღების შანსი ხელიდან გაუშვი. შენი არაა. დამნაშავე თავად ხარ. მეტი ფული არ გვაქვს. შენთვის ნამდვილად. მორჩა. ლაპარაკი დასრულებულია.
***
თითქმის ნახევარი წელი ილია ვაკუუმში ცხოვრობდა. ერთი მხრივ, მშობლები, რომლებიც ჩხუბის შემდეგ არ ელაპარაკებოდნენ. მეორე მხრივ, ცოლი, რომელიც ძალიან გაბრაზდა, რომ დედამთილ–მამამთილისგან ვერც ბინა, ვერც ფული მიიღო. ქმართან ლაპარაკი მასაც არ უნდოდა.
ასე რთულად დაიწყო ილიას ოჯახური ცხოვრება.
როცა 2020 წლის შემდეგ ბინების ფასები გაიზარდა ცოლი ყოველდღე ახსენებდა ბინას, რომელიც „შეიძლებოდა ჩვენი ყოფილიყო, ილიკო!“
