ბოლო დროს მძიმე ფინანსურ მდგომარეობაში ვართ. ამჟამად დეკრეტში ვარ, მაგრამ დამატებითი შემოსავალი მაქვს: საცხოვრებლის გაქირავებით ფულს ვიღებ. სხვა ქალაქში სამსახურში მივატოვე, ქმრის სამსახურის გამო ახალ ადგილზე გადმოვედით. სწრაფად დავორსულდი. ორსულობის პერიოდში სამსახურის შოვნა მინდოდა, რომ ბავშვზე შემწეობა მიმეღო, მაგრამ ქმარმა გადამარწმუნა. არ უნდა, რომ სადმე ვიმუშავო.
ადრე საკმარისი ფული გვქონდა. ზღვაზე დასვენება და გასართობად წასვლა შეგვეძლო. ბოლო 6 თვეა კრედიტის და ვალის დაფარვაზე ბევრი ფული იხარჯება. ეს ძალიან იგრძნობა. ზოგჯერ კოსმეტიკის ან კოლგოტის ყიდვაც არ შემიძლია. ქმარმა ფულის მოცემა თითქმის შეწყვიტა, თუ მაძლევს 300 ლარამდე, ანგარიშს მთხოვს, სად დავხარჯე და მსაყვედურობს: „მფლანგველი ხარ, რატომ იყიდე, შეგეძლო მოგეცადა“.
ადრე „შავი დღისთვის“ გადადებას ვახერხებდი, ახლა ბოლომდე ხარჯვა მიწევს. ძალიან მაღიზიანებს. როგორღაც ამას ვეგუებოდი. მესმის, რომ დეკრეტში ვარ და სრულფასოვანი შემოსავალი არ მაქვს, მაგრამ ახლა ვიგებ, რომ თითქმის ყოველთვე ხელფასის ნაწილს დედამისს აძლევს.
თავს იმართლებს იმით, რომ დედამისს დამხმარე არავინ ჰყავს, ოჯახში ერთადერთი მამაკაცია. ყველაფერი მესმის, მაგრამ როცა უფულოდ ვართ, ქმარი თვლის, რომ როგორმე თავს გავიტანთ, ხოლო დედამისს ამის გაკეთება არ შეუძლია. მულიც პერიოდულად ფულს სთხოვს, არადა 35 წლისაა. მუშაობს და შეყვარებული ჰყავს, მაგრამ ფულს ძმას სძალავს.
ქმარი როლს ირგებს, რომ კაცია, ოჯახს ყოველთვის უნდა დაეხმაროს. ვინ ვართ მე და შვილი? რატომ უნდა ვეხვეწო ფული 3 თვე სილამაზის სალონისთვის (თმა მაქვს შესაღები) ან ბავშვისთვის და არ მაძლევს. როცა და ფულს სთხოვს, უარს ვერ ეუბნება. ქმარი მათ ფინანსურად ადრეც ეხმარებოდა, მულს იპოთეკის დაფარვაში დაეხმარა, მაგრამ მაშინ საკმარისი ფული გვქონდა და თვალს ვხუჭავდი. ახლა ეს იგრძნობა, თავს შეზღუდულად ვგრძნობ.
ადრე ქმარს კარგი პრემია ჰქონდა, პრინციპში ფულს არასდროს იშურებდა. ძუნწი არაა. მესმის, რომ ზედმეტი ფული არ აქვს. მხოლოდ საჭმელზე გვყოფნის. მისთვის დედამისი წმინდაა და არაფერს იშურებს. ძალიან მინდა მუშაობის დაწყება, რადგან საკუთარი ფული მინდა მქონდეს, მაგრამ ბავშვი ხშირად ავადმყოფობს. ქმარს მასთან გაჩერება არ შეუძლია, წონასწორობას კარგავს.
გამოდის, რომ პრიორიტეტია ის ოჯახი: დედა, და და მისი ვაჟი. ნუთუ ასე უნდა იყოს თუ რაღაც არ მესმის? „ცოლი მოდის და მიდის, დედა კი სამუდამოდ რჩება“ – ამბობს ქმარი. თავიდან ოჯახში ურთიერთობის ერთი მოდელი იყო, ახლა ყველაფერი შეიცვალა. ყოველთვის ვთლიდი, რომ კაცი მთავარი მარჩენალია და საკუთარ ოჯახზე უნდა იზრუნოს. ამ ზრუნვის გამოც შემიყვარდა.
არ მესმის, რა ხდება. ვეჭვობ, რომ დედამისი ატყუებს. კარგად იცის, სად და რამდენს ვხარჯავთ. შემთხვევითი კითხვები დავსვი. დედამთილს შვილზე დიდი გავლენა აქვს. თავისი ჩარევით ანგრევს ჩვენს ოჯახს, ისიც უსმენს. არ მოსწონს, როცა დასასვენებლად მივდივართ ან რაღაც ახალს ვყიდულობთ. ქმარი თითქმის 40 წლისაა. ცოტა პანიკაში ვარ. არ მესმის, რა გავაკეთო. რა გამოსავალია ამ სიტუაციაში? დაბნეული ვარ. არ ვიცი, რა ქცევის მოდელი ავირჩიო ქმართან და მის ნათესავებთან ურთიერთობისას.
