ბებიის სიყვარული უსაზღვროა. ის როგორც სიტყვით, ასევე საქმით შეიძლება გამოვლინდეს. მართალია, სამწუხაროდ, ყველა ამას ვერ იგებს. ნათელა ახლობლებს ხელნაკეთ ნივთებს ხშირად ჩუქნის, მაგრამ რძალს არ მოსწონს და სთხოვს, აღარ გაიმეოროს. რატომ არის რძალი ასეთი კატეგორიული და რა არის ცუდი ხელნაკეთ საჩუქარში, წაიკითხეთ ქვემოთ.
ბებიის სიყვარული – „ვაჟს ყოველთვის ყოველგვარი ზეწოლის გარეშე ვზრდიდი. ყველა საქმეში მხარს ვუჭერდი, მის გვერდით ყოფნას ვცდილობდი და მასზე ვზრუნავდი. როცა კახა თავის შეყვარებულ გოგოებს მაცნობდა, ყველას ღიმილით ვიღებდი, რადგან მის არჩევანს პატივს ვცემდი. ვაღიარებ, რომ მისი არჩევანი ყოველთვის არ მომწონდა.ასე მოხდა ნატოს შემთხვევაშიც, რომელზეც კახამ დაქორწინება ისურვა. იყო მასში რაღაც უკუმბიძგები, რაც არ მესმოდა. და მაინც, მასთან არასდროს მიჩხუბია და ერთი გადაბრუნებული სიტყვა არ მითქვამს. კონტაქტი ხშირად არ გვქონდა, ყოველთვის დისტანციას ვიცავდით. ალბათ, ეს ჩემი შეცდომა იყო.
როცა შვილი დაქორწინდა და ნატოსთან ერთად ნაქირავებ ბინაში გადავიდა, ჩვენი კავშირი გაწყდა. კახა იშვიათად მსტუმრობდა და პრაქტიკულად არ მირეკავდა. ინიციატორი ყოველთვის მე ვიყავი. როცა რძალი დაფეხმძიმდა, იმედი გამიჩნდა, რომ ყველაფერი შეიცვლებოდა და უფრო დავახლოვდებოდით.შვილიშვილებზე დიდი ხანია ვოცნებობდი და მზად ვიყავი, ბებია გავმხდარიყავი. ბოლო რამდენიმე წელია ოფიციალურად არ ვმუშაობ, მაგრამ შეკვეთებით ვქსოვ. ხალხი ჩემს ხელით ნაქსოვ ნივთებს სიხარულით ყიდულობს. ესაა სვიტერი, გადასაფარებელი, წინდები. მახსოვს, როგორ ვაჩუქე კახას და ნატოს დეკორატიული ბალიშების ულამაზესი ნაკრები ახალი ბინისთვის. მეგონა, რომ მოეწონათ. სინამდვილეში ასე არ ყოფილა.
უმადური ნათესავები – როცა შვილიშვილი დაიბადა, რძალს რითაც შემეძლო ვეხმარებოდი. რა თქმა უნდა, ყველაზე ხშირად ფულით. ერთხელ ნატომ მითხრა, რომ პატარასთვის ფოტოსესიის მოწყობას გეგმავდა. მაშინვე გადავწყვიტე, რომ ანასთვის ლამაზ კაბას და ქუდს მოვქსოვდი. საუკეთესო ძაფი ვიყიდე და დრო გავთვალე, რომ მომესწრო. ნარინჯისფერი შევარჩიე, რადგან ჩემი შვილიშვილი წითურაა. ნამდვილი მზე!პატარასთვის ფერადი სამოსი მოვქსოვე და ახლობლებს გაუფრთხილებლად ვესტუმრე. ნატომ პირდაპირ ზღურბლთან ისტერიკა მოაწყო. თითქოს, რატომ გადავწყვიტე, რომ მაშინ შემიძლია მოსვლა, როცა მოვისურვებ. გავოგნდი, რადგან მისი მხრიდან ასეთ უხეშობას არ ველოდი. დავიწყე ახსნა, რომ ანას საჩუქარი მოვუტანე.
ყუთიდან ლამაზად დაკეცილი კაბა და ქუდი ამოვიღე. დარწმუნებული ვიყავი, რომ ნატო დადნებოდა და მაპატიებდა. ყველაფერი პირიქით მოხდა. ჩემს საჩუქარს ზიზღით შეხედა და მითხრა: „სერიოზულად ფიქრობთ, რომ ჩემს ქალიშვილს ამას ჩავაცმევ? სიტყვები არ მყოფნიდა. არ მესმოდა, რა გავაკეთე არასწორად და რატომ რეაგირებს რძალი ასე. შემდეგ გააგრძელა: „ქალბატონო ნათელა, რა თქმა უნდა, ყველაფერი მესმის. მაგრამ ბებიას სიყვარული სხვა რამეში უნდა გამოიხატოს. იმის ნაცვლად, რომ ანას ფოტოსესიისთვის უსარგებლო კაბა მოგექსოვათ, სჯობდა მომსახურების გადახდაში დამხმარებოდით!
ყველაფერი ცხადი გახდა. ახლობლებს ჩემგან მხოლოდ ფული უნდათ, თუმცა სულ ცოტა ხნის წინ მითხრა, რომ არაფერი სჭირდებათ! ყველაზე მეტად გული მატკინა ჩემმა შვილმა, რომელიც ცოლს სრულად მხარს უჭერს. ამბობს, რომ ჩემი ჩვრები არავის სჭირდება. თითქოს, ეს ჰობია და მეტი არაფერი. კახაზე ნაწყენი ვარ, რადგან მეგონა მხარს დამიჭერდა. არ ვიცი, ახლა როგორ ვეკონტაქტო!”
ცხოვრებისეული სიბრძნე: რას გვასწავლის ეს ისტორია? – ალბათ, ნათელამ შვილის აღზრდაში რაღაც მაინც ვერ გათვალა. შესაძლოა, ასეთი ცოლის გავლენით გახდა? როგორც არ უნდა იყოს, ამ ისტორიის მთავარი აზრის ხაზგასმა გვსურს. ბებიის სიყვარული შვილიშვილის მიმართ განსხვავებული შეიძლება იყოს. მხოლოდ ფულით არ უნდა გამოიხატოს. სამწუხაროა, რომ ადამიანები მატერიალურ კომპონენტებს უფრო მეტ ყურადღებას აქცევენ, ვიდრე სულიერს.
