–ძმას უნდა დაეხმარო! უფროსი და ხარ. რა არის შენთვის 20 ათასი?
ნინამ გაოცებისგან წარბი ასწია.
–ნორმალურია, რომ მამამ ჩემთვის გადაწყვიტა, რომ 20 ათასი ჩემთვის წვრილმანია. სასაცილოა, რომ ამდენს წელიწადშიც ვერ შოულობ და, ალბათ, არც აქამდე გიშოვია, მაგრამ ასეთი თანხით მარტივად ოპერირებ.
–როგორ ელაპარაკები მამას? – დედამ ხმას აუწია.
–ზუსტად ისე, როგორც ექცევა ჩემს ფულს.
–ის მართალია, – გააგრძელა დედამ. – შენთვის ეს ორი თვის სამუშაოა, ხოლო მისთვის და ლიასთვის საკუთარი საცხოვრებლის შეძენის შესაძლებლობა.
–მესმის. მაგრამ არ მესმის, რატომ არ ყიდულობს სახლს თავისი ძალებით. 22 წლისაა უკვე.
–ბევრს შოულობდი 22 წლისას? – გამოაჯავრა მამამ.
–მაშინ სხვა დრო იყო – შეეპასუხა ნინა.
–კმარა კამათი, – დაასრულა დედამ ჩხუბი. – ნინა, ანრის ქორწილი ახლახან დასრულდა. მთელი ფული ამაში დახარჯეს. სადღაც ხომ უნდა იცხოვრონ? იმით, რასაც იპოთეკით მისცემენ, ჩვენს ქალაქში ძალიან კარგი ბინის ყიდვა შეიძლება. დაქირავება ძალიან ძვირი ღირს. ასე ნაკლებს გადაიხდიან და საკუთარ საცხოვრებელში იცხოვრებენ.
–ფულზე არ იდარდო, – დაამატა მამამ. – დაგიბრუნებენ. არა მაშინვე, მაგრამ მოგცემენ.
–საინტერესოა, როგორ? იპოთეკა უნდა გადაიხადონ. ავეჯი და სხვა ყველაფერი იყიდონ. და შემოსავალი? ლია მუშაობს მაინც?
–მუშაობს. იქ, სადაც ანრი.
–გასაგებია. მაშინ თანხის დაბრუნების პერსპექტივა ბუნდოვანია.
–ნინა, – ისევ დაიწყო მამამ. – ეს ხომ ანრია, შენი ღვიძლი ძმა. ნუთუ გენანება ფულის მიცემა?
–მამა, სიბრალულზე ზეწოლა არ ღირს. ფულს ემოცია არ აქვს. მზად ვარ, ფული მივცე. საკითხია, რა პირობით.
–კარგია, რომ მოვრიგდით, – შვებით ამოისუნთქა დედამ.
მეორე საღამოს ნინა ძმას და მის ახალგაზრდა ცოლს შეხვდა.
დამ მაშინვე თავისი წინადადება შესთავაზა.
–ფულს მოგცემთ, მაგრამ ბინაში წილს მოგთხოვთ.
–რა? – ვერ გაიგო ძმამ.
–რა, რა? რა ღირს ბინა?
–თითქმის 100 ათასი.
–20 ათასს მთხოვთ, გამოდის, – ბინამ ტელეფონი აიღო და სწრაფად დათვალა. – ჩემი წილია 20/100.
–რა წილი? ჩვენ ხომ იპოთეკას ვიღებთ. წილის გამოყოფის უფლებას არავინ მოგცემს, თუ ჩვენ ვართ მფლობელები.
–ეს მესმის, ამიტომ ასეთ ვარიანტს გთავაზობ. თქვენთვის ბინას ვყიდულობ. ვაფორმებ თქვენზე იჯარის ხელშეკრულებას ყოველთვიური გადასახადით, რომელიც იქნებოდა საწყისი შესატანი 20 ათასი და მორჩა. ხელშეკრულების ყველა ხარჯს თავად იხდით. მას შემდეგ, რაც ყველაფერს გადაიხდით, ახალ ხელშეკრულებას გავაფორმებთ და თქვენს 80%–ს მიიღებთ.
–ანუ შენთვის კრედიტს გადავიხდით და ბინა ჩვენი არ იქნება? – ლიას გაოცებისგან თვალები გაუფართოვდა.
–თქვენი იქნება, როგორც კი ჩემს წილს შეიძენთ. ბუნებრივია, ყიდვის მომენტში საბაზრო ფასში.
–რა? ანრი, გესმის? შენი უფროსი და ფხიანია. ფულის შოვნაც სურს.
–სხვის ხარჯზე გამოძვრომა თავად გინდათ, როცა ჩემი ფულის ისე უბრალოდ მიღებას ითხოვთ. გთავაზობთ ვარიანტს, იყიდოთ ბინა, როცა საკუთარი ფული არ გაქვთ. ასევე შეგიძლიათ საწყისი თანხა დააგროვოთ და ყველაფერი თავად იყიდოთ.
–თუ ქირის გადახდაზე უარს ვიტყვით? – სწრაფად იკითხა ძმამ.
–ეს ჩემი რისკია, ამიტომ ბინის არჩევაში მონაწილეობას მივიღებ. ლიკვიდური უძრავი ქონება მჭირდება.
–ანუ გვიკარნახებ კიდეც, როგორი ბინა ვიყიდოთ? – რძალი უკვე გაცოფებული იყო.
–დიახ, მე ხომ თქვენი მთავარი ინვესტორი ვარ. თუ არ გინდათ, პრობლემა არაა. ოღონდ სწრაფად გადაწყვიტეთ, ფულის დახარჯვის ბევრი ვარიანტი მაქვს.
–ბინის მოყიდვა რომ გადაიფიქრო? – უკვე ჩაცვენილი ხმით იკითხა ძმამ.
–ანრი, ხომ გესმის, რომ ეს ქალაქი ბოლო ადგილია, სადაც ვიცხოვრებ? 1 წლის და 10 წლის შემდეგაც. მშვიდად იყავი: გადაიხდით და ბინას დროულად მოგცემთ.
***
მშობლების მძვინვარე პროტესტის მიუხედავად, ახალდაქორწინებულები ნინას პირობებს დათანხმდნენ.
სამი წელი გავიდა, ლია და ანრი „ქირა–იპოთეკას“ რეგულარულად იხდიან. მშობლები კი არ ესაუბრებიან ქალიშვილს, რომელმაც „როგორც კი ფული იშოვა, ფულით ზედმეტად შეპყრობილი გახდა“.
