დიდი ხანია დაოჯახებული ვარ. ქალიშვილი გვყავს. დედამთილი ჩვენს ქალაქში ცხოვრობს, მაგრამ ცალკე. უკვე ასაკოვანია ჯანმრთელობის ბევრი პრობლემით. ერთ მუხლში ხელოვნური სახსარი აქვს ჩასმული. თითქმის არ დადის, ახლახანს ძუძუს კიბო აღმოაჩნდა. თქვეს, რომ უნდა მოიჭრას. ექიმებთან სიარული და მთელი რიგი ანალიზების ჩაბარება სჭირდება. იმედი გვაქვს, ოპერაციის ნებართვას მოგვცემენ, რადგან ბევრი თანმხლები დაავადება აქვს.
ბოლო დროს ქმარი სამსახურიდან ხშირად თავისუფლდება, რომ დედამისი წაიყვანოს ონკოლოგთან, პუნქციაზე, ექოსკოპიაზე. საწყენია, როცა თავისუფლდება, შემოსავალს კარგავს. რამდენჯერმე მიანიშნეს, რომ ყველა საკითხი არასამუშაო დროს უნდა მოაგვაროს. უფროსობას ყველაფერი ესმის, მაგრამ ამას რეგულარულად არ მიესალმებიან. 2 დღე ზედიზედ მასთან ერთად დადიოდა, ხოლო მესამე დღეს ისევ რაღაც დაუნიშნეს და ისიც თავხედურად ეუბნება: „როდის გელოდო ხვალ? იმედი მაქვს, დამეხმარები!“
ქმარი გაგიჟდა. უთხრა, რომ ამ ექიმთან მისასვლელად სამი გაჩერების გავლა იყო საჭირო, ტაქსის გამოძახებაც შეიძლებოდა. გაბრაზდა. ჩემი ქმარი ეკითხება: „წამოვიდე სამსახურიდან?“. დედამთილი ჩუმად ფშვინავს. უცნობია, როგორ იგრძნობს თავს ოპერაციის შემდეგ და ხომ არ გაუარესდება მისი მდგომარეობა. ქმარმა დაიწყო ლაპარაკი იმაზე, რომ მასთან გადასვლა და მასზე ზრუნვა მოგვიწევს. სახლში მარტო ცხოვრობს.
ვუპასუხე, რომ უფროსი და ჰყავს და სამართლიანი არ იქნება, თუ მთელი ეს პრობლემა მხოლოდ ჩვენ დაგვატყდება თავზე, ხოლო შემდეგ მისი და ჩამოვა სხვა ქალაქიდან, სადაც კომფორტულად ცხოვრობს, და სახლში წილს მოითხოვს. ვუთხარი, რომ დედამისს დაელაპარაკოს. დაწეროს ანდერძი ან ჩუქება გააფორმოს. მული საერთოდ არ ჩამოდის. ბოლოს 3 წლის წინ იყო. ძალიან შორს ცხოვრობს.
ქმარი დედას დაელაპარაკა. აღმოჩნდა, რომ სახლი უკვე 3 წლის წინ ქალიშვილზე გადააფორმა. შოკში ვარ. რა თქმა უნდა, მეუღლემ თავის დას დაურეკა და სიტუაცია აღწერა. აუხსნა, რომ ოპერაციის შემდეგ დედას სერიოზული მოვლა დასჭირდებოდა. მთელ ზრუნვას საკუთარ თავზე ვერ აიღებდა. მით უფრო, რომ ის ქალია, თავად კაცი. დამ უპასუხა, რომ ვერ ჩამოვა და დედაზე ვერ იზრუნებს, რადგან ოჯახი და 2 შვილი ჰყავს. ხოლო დედას უნდა დაეხმაროს ჩემი ქმარი, რადგან ახლოს ცხოვრობს და მისი ვაჟია.
თვლის, რომ სახლის გაყოფაზე ლაპარაკი არ ღირს. ამბობს: „დედამ თავად გადაწყვიტა“. მესმის, რომ მულმა სიტუაციას ასე გათამაშება წინასწარ მოიფიქრა. როცა 3 წლის წინ ჩამოვიდა, ჩამოსვლამდე 1 კვირით ადრე ჩემთან ჩხუბი გაითამაშა, დედამთილის მიმართ ჩემს ერთ არც ისე სასიამოვნო შეტყობინებას მოეჭიდა. იქ შეურაცხმყოფელი არაფერი იყო, უბრალოდ ემოციური აფეთქება. მთელი თვე, როცა აქეთ იყო, ერთმანეთი ერთხელაც არ გვინახავს.
ერთ თვეში დედამისი „დაამუშავა“ ისე, რომ მისი წასვლის შემდეგ დედამთილი არც მე, არც ჩემს ქმარს და არც ჩვენს ქალიშვილს დიდხანს არ გველაპარაკებოდა. ერთმანეთზე განაწყენებული ვიყავით, მაგრამ მოგვიანებით შევრიგდით. დედამთილის ჯანმრთელობა უფრო და უფრო უარესდებოდა, სასწრაფოს გამოძახება გვიწევდა. ქმარს დედა შეეცოდა. ქალი ძალიან გახდა, მასთან ურთიერთობა ისევ დავიწყეთ. მემკვიდრეობის შესახებ არაფერი ვიცოდით, განზრახ მალავდნენ.
ახლა ქმარი ამბობს, რომ სახლში თავისი წილისთვის არ იბრძოლებს. დას არ უჩივლებს, თუ მაინც ჩვენ მოგვიწევს დედამისზე ზრუნვა. ამბობს, რადგან ასე მოხდა, მისმა დამ ყველაფერი წაიღოს, ხოლო შემდეგ სამყარომ სიკეთისთვის დაგვაჯილდოვოს. მკაფიოდ და ზუსტად ვუთხარი, რომ იმ სახლში არ გადავალ. დანარჩენი თავად გადაწყვიტოს. ვფიქრობ, რომ მართალი ვარ.
