ზოგჯერ მშობლებს ზრდასრული შვილების თავისუფალ დინებაში გაშვება ძალიან უჭირთ. სანამ დედა განვლილი ბავშვობის გამო ცრემლებს ღვრის, მამას შეიძლება სულ სხვა დამოკიდებულება ჰქონდეს, რომ ბარტყი ბუდიდან გაფრინდა. Vivien გიამბობთ ამბავს იმაზე, თუ როგორ თქვა მამამ უარი ღვიძლ ქალიშვილს მისი დაქორწინების გამო. ყველაფერი იმიტომ, რომ მძახლებზე აზრს ვერავინ შეუცვლის.
„ცოტა ხნის წინ ჩვენი უმცროსი ქალიშვილი დაოჯახდა. ჩვენი ლია გათხოვდა, მაგრამ ამას ნაკლები სიხარული მოყვა. ქორწილი არ ჰქონიათ, მხოლოდ ხელი მოაწერეს და სახლში წავიდნენ. ყველაფერი იმიტომ, რომ ჩემი მეუღლე ამ კავშირის კატეგორიული წინააღმდეგი იყო. ქალიშვილმა მამას არ დაუჯერა. თავისი გია ძალიან უყვარს და მამის გამო მასზე უარს არ იტყოდა. ქმარი სულ აფეთქდა. თქვა, რომ თავის სახლში არც ქალიშვილის, არც სიძის და არც მძახლების ფეხი არ იქნება. ვშიშობ, ასე ქალიშვილსაც დავკარგავ და შვილიშვილებზე ზრუნვასაც ვერ შევძლებ. მით უფრო, რომ ერთ სოფელში ახლოს ვცხოვრობთ. ლიას ჩუმად ვნახულობ, რომ ქმარმა არ გაიგოს.
ქმრის ასეთი გადაწყვეტილების მიზეზი მისი დესპოტური ხასიათი არაა, არამედ ძველი წყენა, რომლის პატიებაც ვერ შეძლო. ეს 20 წლის წინ მოხდა, როცა მე და ჩემი მეუღლე მხოლოდ ვხვდებოდით. მას ღვიძლი და ჰყავს. იმ დროს ხვდებოდა ბიჭს, რომელმაც ქორწილის დღეს მიატოვა. ეს მთელი სოფლის სირცხვილი იყო. მოგვიანებით ეს ბიჭი დაქორწინდა, ვაჟი შეეძინა. როგორც ხვდებით, ვსაუბრობ გიაზე, ჩვენი ქალიშვილის მეუღლეზე. სწორედ ამიტომ, ჩემს ქმარს მძახლების შესახებ არაფრის გაგება სურს. ამ ამბის შემდეგ ჩემი მული აღარ გათხოვილა. მთელი ცხოვრება მარტოობაში გაატარა.
თავად ამას მშვიდად ვუყურებ. რაც მოხდა, მოხდა. ამის გამო ჩვენს სისხლზე უარს ხომ არ ვიტყვით. ნუთუ უბედური მამიდის გამო ჩვენი ქალიშვილიც უბედური უნდა იყოს? მულს ამ ამბის შემდეგ გათხოვება არაერთხელ შეეძლო, მაგრამ მარტოობა აირჩია. სახლში დამალვას და პოტენციურ საქმროებზე უარის თქმას არავინ აიძულებდა.
ოღონდ ამას ჩემს ქმარს ვერ აუხსნი. გაჯიუტდა, რომ მძახლებთან ერთად ერთ სუფრაზე არ დაჯდება და მორჩა. საიდან მოვიდა ასეთი დამთხვევა. იმდენი ახალგაზრდა ბიჭია, მაგრამ ჩვენმა შვილმა სწორედ ეს გია აირჩია. ამ ბედის ირონიის გამო საღამოებს ტირილში ვატარებ. იმის ნაცვლად, რომ საღამო ქალიშვილთან და სიძესთან ერთად ერთ სუფრაზე გავატარო.
ქმარს მტკიცე ხასიათი აქვს. ყოველთვის ასე იყო. მისი სიტყვა კანონია. ვერ აუხსნი, რომ ჩვენი ქალიშვილი მისი დის უბედურობაში დამნაშავე არაა. რატომ უნდა დავსაჯოთ და თავადაც დავიტანჯოთ? აღარ ვიცი, როგორ მოვიქცე. როგორ შევარიგო მძახლები და მეუღლის კეთილგანწყობა მოვიპოვო. ჩემი ქალიშვილი ძალიან მენატრება და მინდა მისი ოჯახის ნაწილი ვიყო.“
