როცა ტატო პატარა იყო, დედა ასწავლიდა, რომ სუსტების დაცვა წესიერი და სამართლიანი საზოგადოების საფუძველია. „გაჭირვებულებს უნდა დავეხმაროთ, შემდეგ ჩვენც ვინმე დაგვეხმარება. სიკეთე ყოველთვის უნდა იმარჯვებდეს“ – უხსნიდა დედა. ახლა მშობლის სიტყვებში დარწმუნებული არაა. სამყარო გაცილებით რთული აღმოჩნდა, მაგრამ დედის ხმა ყოველთვის თან სდევდა და კომპასის მსგავსად სწორ გადაწყვეტილებას უთითებდა.
მოულოდნელი შეხვედრა – სიმართლე რომ ვთქვათ, დედის სწავლებას ყოველთვის არ იცავდა. ამ სამყაროს სირთულის შეცნობისას მასთან მორგება და ყველა შესაძლო მეთოდით განვითარება დაიწყო, რომ კომფორტულად ეცხოვრა. ასე დიდ ქალაქში შეძლებული ადამიანი გახდა.ერთხელ, კლუბისკენ მიმავალ გზაზე, სავაჭრო ცენტრის შესასვლელში 11 წლის უსახლკარო გოგონა დაინახა. კედელთან იდგა, ხოლო მსუქანი მცველი მის წასვლას ითხოვდა. ეს ქალაქისთვის იშვიათი არაა, მაგრამ რატომღაც ნანახმა შეაჩერა.მცველთან მივიდა და სიტუაციით დაინტერესდა. გოგონას წასვლა არ სურდა. მცველის მუქარის მიუხედავად ამ სავაჭრო ცენტრთან ყოველდღე მოდიოდა. რატომ? ამბობს, რომ მის დედას და ძმას საჭმელი სჭირდებათ. ტატომ კიდევ ერთხელ შეხედა გოგონას. მასში იყო რაღაც, რის გამოც დატოვება ვერ შეძლო. გოგონას ჰკითხა:
- – რა გქვია?
- – სოფია.
- – რისი ყიდვა გჭირდება?
- – საჭმელი და ჩემი ძმისთვის ბავშვის საკვები, – უპასუხა მან.
- – ჩემთან წამოდი.
ტატომ სოფიას ხელი მოკიდა და სავაჭრო ცენტრში შეიყვანა. აქ, ბევრი სხვადასხვა პროდუქტი, მათ შორის რძე, ბავშვის საკვები და სხვა პროდუქტები იყიდეს, რომლებიც სოფიას სახლში აკლდა. ტატომ გოგონა მეზობელ მაღაზიაშიც წაიყვანა, კარგი ქურთუკი და შარვალი უყიდა. ბავშვები არ უნდა იყინებოდნენ.სახლში წაყვანა შესთავაზა. აქვე ახლოს იყო. ტატო ცდილობდა გაეგო, როგორ მოხდა, რომ დედას და ძმას საჭმელი არ ჰქონდათ, ხოლო სოფიას ქუჩაში მათხოვრობა უწევდა.
- – მამამ დედის მთელი ფული წაიღო და წავიდა. დედა თავს ცუდად გრძნობს, ძმა ძალიან პატარაა, რომ საკუთარ თავზე იზრუნოს. მე მუშაობა, სამწუხაროდ, არ შემიძლია – განმარტა სოფიამ.
- – არ უნდა იმუშავო, – უთხრა ტატომ. – წინააღმდეგი ხომ არ ხარ, რომ დედას დაველაპარაკო? ხომ არ შეეშინდება?
- – ვფიქრობ, მოეწონებით. ჩვენი შესასვლელი იმ სახლშია.
სუსტების დაცვა – პირველი, რაც ბინაში შესვლისას გაიგონა, ბავშვის ტირილი ყო. სოფიამ დერეფანში მოცდა სთხოვა, რომ დედა გაეფრთხილებინა. როცა გოგონამ ხელი დაუქნია, ოთახში შევიდა და დივანზე მჯდომი დასუსტებული ქალი ბავშვით ხელში დაინახა. გაოცებული თვალებით შეხედა.
- – ტატო?ტატო თავიდან ვერ მიხვდა, საიდან იცოდა ამ ქალმა მისი სახელი და რატომ მოეჩვენა მისი ხმა ასეთი ნაცნობი. მაგრამ ეს ქალი მან უკვე ნახა და არა ერთხელ. ნუთუ?
- – ანა?პასუხად ანამ თავი დააქნია, გაიღიმა და ატირდა.
- – აქ, როგორ მოხვდი? ვფიქრობდი, რომ ქმართან ერთად საზღვარგარეთ წახვედი. როგორც მინიმუმ, დეიდა ირმამ ასე მითხრა.
- – მისთვის უფრო ადვილია იმის წარმოდგენა, რომ უცხოეთში წავედით, ვიდრე ის, რომ სიმართლე აღიაროს, – უპასუხა ანამ და მწარედ ჩაიღიმა. – მისთვის მთელი ეზოს სირცხვილი ვართ. შენ როგორ ხარ? მას შემდეგ, რაც გადახვედი, შენზე არაფერი მსმენია.
- – სამუშაოდ წავედი. მისმინე ანა, მინდა დაგეხმარო. შენ და შენი შვილები ასეთ პირობებში არ უნდა ცხოვრობდეთ. ხომ იცი, რომ სოფიას სავაჭრო ცენტრთან შევხვდი? ის შემწეობას ითხოვდა.
პასუხად ანა ატირდა. ბავშვები მიიხუტა და პატიება ითხოვა. ცხადია, რომ ახლა ბავშვობის მეგობარს სიტუაციის გამოსწორება არ შეეძლო. დახმარება სჭირდებოდა.ტატომ ამ ოჯახის გადარჩენა საკუთარ თავზე აიღო. მეორე დღესვე ბევრი პროდუქტი და ტანსაცმელი მოუტანა. ანა სპეციალისტთან წაიყვანა, სადაც სწორი მოვლა დაუნიშნეს. კომუნალურები გადაიხადა. თავიდან ანა უარს ამბობდა და პირდებოდა, რომ მომავალში ყველაფერს დაუბრუნებდა, მაგრამ ტატოს არაფრის გაგონება სურდა. გრძნობდა, რომ ახლა ეს ოჯახი მისი პასუხისმგებლობა იყო.1 თვე გავიდა, ანა გამოჯანმრთელდა. სოფიას მაღაზიებთან შემწეობის თხოვნა აღარ სჭირდებოდა, სკოლაში წავიდა. მისი პატარა ძმა აღარ ტიროდა და შიმშილობდა.მზრუნველი ხელის დახმარებით ოჯახის ცხოვრება გაუმჯობესდა. ტატო მისი მცდელობის შედეგებს ხედავდა და წარმოუდგენლად უხაროდა. დედა მართალი იყო: სუსტების დაცვა უკეთესი საზოგადოების საფუძველია.
ცხოვრებისეული სიბრძნე: რას გვასწავლის ეს ისტორია? – სიკეთე ყოველთვის და ყველგან პატივსაცემია. ყველა ადამიანი იმსახურებს სიყვარულს და გულმოწყალეობას. იყავით კეთილი და სამყარო თქვენ მიმართ უფრო ლმობიერი გახდება.
