ამ სამყაროში სხვადასხვა სახის მარტოობა არსებობს. ზოგმა ხმაურიან კომპანიაში შეიძლება მარტოობა იგრძნოს, ზოგი მთელ დღეს სხვებისგან იზოლირებულად ატარებს. ზოგს ცხოვრების მეგზური ყავს, მაგრამ მტანჯველი გრძნობა არ ასვენებს. ხალხი მისგან გარბის, სხვადასხვა საქმიანობით, სამუშაოთი ან სხვა პრობლემებით მისგან თავის დაღწევას ცდილობს. მთავარია, რომ იშვიათად განიცადოს.

სამსახური და ბიზნესი

გვანცა მძიმე ნაბიჯებით თავის პატარა კაბინეტში შევიდა და მაგიდასთან დაჯდა. ახლახან მოვიდა და უკვე ბნელოდა. მისი ფიტნეს კლუბი სახლიდან ძალიან შორს იყო. სწორედ ამიტომ, დღეების გამოთვლა უწევდა, როცა არასამუშაო დროს თავის პატარა ბიზნესის დახედვას შეძლებდა. როგორ წესი, ეს იყო ორშაბათის, ოთხშაბათის და პარასკევის დღის მეორე ნახევარი. ამ დღეებში გრაფიკით ნაკლები გაკვეთილი ჰქონდა, ბევრი ბავშვი პარასკევობით მოუსვლელობის მიზეზს პოულობდა.

როგორც მასწავლებელი არ ელოდა, რომ ისეთ საქმეში ჩაერთვებოდა, როგორიც ფიტნესია. თავად არ ვარჯიშობდა, მაგრამ როცა მეუღლემ საზღვარგარეთიდან დიდი თანხა „გონივრული ინვესტიციისთვის“ გამოუგზავნა, პირველი რაც გაიფიქრა, ფიტნეს კლუბი იყო.დარბაზი დიდად თანამედროვე არა, მაგრამ ფართო გამოვიდა. უნივერსიტეტის ძველი შენობა ტრენაჟორებისა და სხვა აღჭურვილობისთვის შესანიშნავი ადგილი აღმოჩნდა. კლიენტების ბაზა ადგილობრივი დიასახლისებით და უნივერსიტეტის მეზობელი კორპუსის თანამშრომლებით მალე გაივსო. ეს ბიზნესის მხარდასაჭერად საკმარისი იყო.

მუდმივი ვიზიტორი – ამ ბნელ პარასკევს ცოტა ხალხი იყო. უფრო ზუსტად, მხოლოდ ერთი ახალგაზრდა ქალი. გვანცა მას საღამოობით ხშირად ხედავდა. მასში იყო რაღაც, რაც შფოთვას იწვევდა. როგორც წესი, ფიზიკური ვარჯიშის დიდი ფანებიც კვირის ბოლოს დასვენებაზე უარს არ ამბობენ. ეს ვიზიტორი კი არც ერთ პარასკევს არ ტოვებდა.ელენა გიჟივით ვარჯიშობდა. მსგავს დატვირთვას უკვე მიეჩვია. მხოლოდ ასე შეეძლო ყველაფერი ცუდის დავიწყება. დასაფიქრებელი ბევრი ჰქონდა. უიღბლო ქორწილი, ახალ მამაკაცთან რთული ურთიერთობა, ბავშვი, რომელსაც კარგი მამა სჭირდება, და მომავალი, რომლის წარმოდგენაც უჭირდა.

„რამდენიმე კილოგრამიც დაიკელი და ქალღმერთს დაემსგავსები!“ – გამუდმებით უმეორებდა პეტრე. მუდმივი ვარჯიშის და დიეტის მიუხედავად ელენა ყოველთვის მსუქანი ეჩვენებოდა. საერთოდ, პეტრე მასში სხვადასხვა ნაკლს ყოველთვის პოულობდა. რაც უფრო მეტს ნახულობდა, მით უფრო მეტად სჯეროდა თავად ელენას.ზოგჯერ იმდენად შეურაცხმყოფელ სიტყვებს ეუბნებოდა, რომ გახსენებაც არ სურდა. როგორც წესი, ეს მაშინ ხდებოდა, როცა ცუდ ხასიათზე იყო ან როცა ელენა ზედმეტად მხიარულობდა. ქალი, თავის მხრივ, სიტუაციის გამოსწორებას ცდილობდა. როცა ამას აღწევდა, თავს იკატუნებდა, რომ ყველაფერი კარგადაა.

ელენას მარტოობა აშინებდა. ესმოდა, რომ პეტრესთან ყოფნა საუკეთესო ვარიანტი არაა. მეორე მხრივ, გარკვეულ მხარდაჭერას წარმოადგენდა, თან ბავშვსაც მასთან კარგი ურთიერთობა ჰქონდა. სადამდე მიიყვანს ეს ყველაფერი, უცნობია.ეს ფიქრები სავარჯიშო დარბაზისკენ უბიძგებდა. აქ, არავინ იყო, ვინც გაკიცხავდა და თავს დამნაშავედ აგრძნობინებდა. ვარჯიშით მოკლე დროში თავი ძლიერად და თავისუფლად იგრძნო.

მარტოობის სახეები

• – მაპატიეთ, ვიხურებით, – უთხრა გვანცამ ელენას.მან ფიტნეს კლუბის მფლობელს გაოცებით შეხედა და მოულოდნელად მიხვდა, რომ სადაცაა ატირდებოდა. რა? სახლში? უკვე? ელენა ტრენაჟორიდან ჩამოვიდა და მოულოდნელად მუხლებში ჩაიკეცა. ცრემლები მდინარესავით მოდიოდა და დარბაზში ტირილის ხმა გაისმა. როგორ არ სურდა სახლში დაბრუნება. ახლა ამ სულელური ცრემლების გამო დარბაზიდანაც გააგდებენ.
• – რატომ ტირით, იატაკზე ჯდომა საჭირო არაა, სკამზე დავსხდეთ. იქ, თბილა, – გვანცამ ელენას მხრებზე ხელი მოკიდა და ფეხზე დააყენა.მოთმინებით ელოდა, როდის დაასრულებდა ელენა ტირილს. ესმოდა, რომ ამ მდგომარეობაში ადამიანის გაშვება არ შეიძლებოდა. თავისდა გასაკვირად მზად იყო იმდენ ხანს დარჩენილიყო, რამდენიც მას სჭირდებოდა. რაღაც მომენტში ელენა დამშვიდდა, ხოლო გვანცამ კითხვების დასმა დაიწყო.ასე ერთი საათი საუბრობდნენ. კითხვები ისტორიის მოყოლაში გადაიზარდა, რომლის თქმაც ელენას დიდი ხანია სჭირდებოდა. ელენას თავად გაუკვირდა, თუ რამდენი სათქმელი დაუგროვდა. გვანცა ყურადღებით უსმენდა და თანაუგრძნობდა. წარმოდგენაც არ შეეძლო, რომ რეგულარული ვარჯიშის მიღმა ასეთი ამბავი იმალებოდა. რაღაც მომენტში ელენას ჰკითხა:
• – რატომ თვლით, რომ ვინმე ასე უნდა მოგექცეთ? ელენამ ვერ უპასუხა. თავადაც არ იცოდა. მისთვის ჩვეული ამბავი გახდა, რომელთანაც შეგუება საერთო კეთილდღეობისთვის უწევდა.
• – როგორც ჩანს, ჩემი ბედია.
• – არა, არავინ უნდა მოითმინოს დამცირება, მით უფრო ბავშვის წინაშე. ეს საშინელი მაგალითია. მენდეთ, კარგად მესმის, რას ნიშნავს, როცა მშობლები ერთმანეთს ვერ უგებენ. ბავშვებთან ვმუშაობ და ბევრი რამ ნანახი მაქვს. მარტოობა სინამდვილეში საშიში არაა. უფრო რთულია იმ ადამიანთან ერთად ჩაიკეტოთ, რომელიც თავს მარტოსულად და უბედურად გაგრძნობინებთ. თქვენ ამას აშკარად განიცდით, თუ სახლში დაბრუნება არ გსურთ.ელენამ თავი დაუქნია.
• – სამწუხაროდ თუ საუბედუროდ, – გააგრძელა გვანცამ, – მდგომარეობის გამოსწორება მხოლოდ თქვენ შეგიძლიათ. თავად თქვით, რომ წინ კარგს ვერაფერს ხედავთ. ახალგაზდა ოჯახში ასე არ უნდა იყოს.
• – რა გავაკეთო?
• – გააკეთეთ ის, რაც თქვენთვის და თქვენი შვილისთვის სჯობს მატერიალური მდგომარეობის გათვალისწინების გარეშე. არც ერთი მამაკაცი ასეთ განცდებს არ იმსახურებს. უფრო მეტის ღირსი ხართ, როგორც თქვენი შვილი. მენდეთ. მარტოობა ის არაა, რასაც უნდა ებრძოლოთ. ახლა მეც მარტო ვარ, მაგრამ ბედნიერებაში ხელს არ მიშლის. ჩემი ქმარი უკვე წლებია საზღვარგარეთ მუშაობს და წელიწადში მხოლოდ 2-ჯერ ვნახულობ.
• – არ გენატრებათ?
• – დიახ, ძალიან, მაგრამ სჯობს იცოდეთ, რომ სადღაც შორს ნამდვილი მეგობარი გყავთ, ვიდრე საკუთარ სახლში მტერი აიტანოთ. თქვენ ასეთი მეგობარი გყავთ, უბრალოდ ჯერ ვერ იპოვეთ.

ხანგრძლივი საუბრის შემდეგ ელენა სავარჯიშო დარბაზი დატოვა. უცნობი ქალის დახმარებით დამშვიდდა. ახლა, სანამ უნივერსიტეტის კორპუსში დადიოდა, ფიქრობდა შესაძლებლობაზე, რომელიც ერთმა ჩვეულებრივმა და მასავით მარტოხელა ქალმა აჩვენა. სუფთა ჰაერი მის აწითლებულ სახეს აგრილებდა, ელენა კმაყოფილი იყო. ამ სიფხიზლეში დიდხანს ყოფნა სურდა, სანამ კვლავ პეტრეს „არაიდეალური“ ელენა გახდებოდა.დღეს მასთან არ დაწვება. ხვალ ნივთებს შეაგროვებს. ელენა გრძნობდა: ან ახლა, ან არასდროს.

ცხოვრებისეული სიბრძნე: რას გვასწავლის ეს ისტორია? – ზოგჯერ ცხოვრება შემთხვევითი ადამიანების დახმარებით რჩევებს გვაძლევს. ეს შეიძლება იყოს თანამგზავრი მატარებელში, მეზობელი წვეულებაზე, ნაცნობის ნაცნობი, რომელსაც ვეღარასდროს ნახავთ. დაე, რამდენიმე საათიანი საუბრის გარდა სხვა არაფერი გაკავშირებდეთ, მაგრამ მათი სიტყვები და ისტორია რაღაც მნიშვნელოვანი შეიძლება გახდეს.