„1 წლის წინ მამა გარდაიცვალა. ამ დანაკარგს დღემდე განვიცდით. მამა დიდხანს ავადმყოფობდა და უარესისთვის ვემზადებოდით. მე და ჩემი და უკვე ზრდასრულები ვართ და საკუთარი ოჯახები გვყავს. ცხოვრება უნდა გავაგრძელოთ, შვილები გავზარდოთ. დედამაც ცხოვრების გაგრძელება გადაწყვიტა. მან მამის მთელი მემკვიდრეობა თავისთვის დაიტოვა“ – ამბობს ვერა.ვერა ახლა 30 წლისაა, ხოლო მისი უმცროსი და 25 წლის. ორივეს შვილები და მეუღლე ჰყავთ. ვერა და ნატალი ზრდასრულები არიან, მაგრამ ფინანსური დახმარება არც ერთისთვის ზედმეტი არ იქნებოდა. მამა კი შეძლებული ადამიანი იყო. როცა მამა გარდაიცვალა, მისმა ცოლმა მემკვიდრეობით მიიღო სამოთახიანი და ერთოთახიანი ბინები, ასევე აგარაკი. ამ ნიადაგზე კონფლიქტი დაიწყო, როცა შვილებმა გაიგეს, რომ მამისგან მემკვიდრეობით ვერაფერს მიიღებდნენ.
მამის მემკვიდრეობა – „გულწრფელად ვაღიარებ, რომ მე და ჩემი და დედისგან ასეთ საქციელს არ ველოდით. 1 წლის წინ დაქვრივდა, მაგრამ მეუღლის წასვლა ჩვენზე მარტივად გადაიტანა. ამას იმიტომ ვამბობ, რომ სწრაფად გადაწყვიტა, რას გააკეთებს მთელი ქონებით. ყველაფერი დაგეგმა, არავისთან არაფერი განიხილა და უბრალოდ ფაქტის წინაშე დაგვაყენა.მამის ოჯახში ღარიბი არავინ იყო, გარდაცვალებამდე კარგ თანამდებობაზე მუშაობდა. შავი დღისთვის ფული ყოველთვის გადანახული ჰქონდა. საუბედუროდ, შავი დღე მისთვის მალე დადგა. მაშინ მამამ მანქანა გაყიდა, რომ საავადმყოფოს ხარჯები დაეფარა, მაგრამ არაფერმა უშველა. როცა ექიმებმა უთხრეს, რომ ცოტა ხნის სიცოცხლე დარჩა, უძრავი ქონების გაყიდვა აკრძალა.ახლა დედა სამოთახიან ბინაში ჩემს უმცროს დასთან, მის მეუღლესთან და შვილთან ერთად ცხოვრობს. ერთოთახიან ბინას აქირავებს, რომ ვალები გაისტუმროს, რადგან წლებია პენსიაზეა გასული. მე მეუღლესთან ერთად ვცხოვრობ ბინაში, რომლისთვისაც იპოთეკას ვიხდი.“
მოულოდნელი გადაწყვეტილება – 6 თვის შემდეგ მე და ჩემმა დამ გადავწყვიტეთ, რომ მამის მემკვიდრეობას გავიყოფდით. სამოთახიანი ბინის გაცვლა შეიძლებოდა, რომ დედას და დას ცალ–ცალკე ეცხოვრათ, ჩვენც დახმარება არ გვაწყენდა. ყველა კმაყოფილი ვიქნებოდით. ერთხელ ერთად შევიკრიბეთ. დედამ თავად დაიწყო ლაპარაკი, რომ შეეძლო მამის სამუშაო კაბინეტში გადასულიყო, რომ ჩემს დას საბავშვო ოთახში რემონტი დაეწყო, რადგან ოჯახში მატებას ელოდა.მაშინ ნატალიმ უთხრა, რომ რემონტს არ ჩქარობს. როცა მამის მემკვიდრეობას გაიყოფენ, ახალ ბინაში გადავა და რემონტს გააკეთებს. დედას გაუკვირდა, რომ ჩემს დას წასვლა სურდა, შემდეგ გვითხრა, რომ მემკვიდრეობას ვერ მივიღებდით:
„როცა მამა მიხვდა, რომ ცოტა დრო ჰქონდა დარჩენილი, მთელი ქონება ჩემ სახელზე გააფორმა. ახალგაზრდები ხართ, მთელი ცხოვრება წინ გაქვთ. სახლი ააშენეთ, საერთო საცხოვრებლები შეიძინეთ, ხოლო ქონებას სიბერეში თანაბრად გაგიყოფთ. ახლა ბინას გავაქირავებ, როგორც ადრე. ამ სამოთახიან ბინას არ გავყიდი. აქ მამასთან ერთად ცხოვრების საუკეთესო წლები გავატარე.“იმის თქმა, რომ შოკში ვიყავით, ნიშნავს, არაფერი ვთქვათ. ამ ამბავს მე და ჩემი მეუღლე მშვიდად შევხვდით, ჩემს მეუღლეს სხვისი არაფერი სურს, თავადაც გაუმკლავდება. ნატალის ქმარმა დედასთან ურთიერთობა შეწყვიტა. ჩემი და ძალიან ნაწყენია, მამის საწოლთან რამდენიმე თვე გაატარა, არ ტოვებდა. აი, რით გადაუხადეს. კარგი ბინები, მაგრამ ჩემი დისთვის აგარაკის მიცემა ხომ შეიძლებოდა?“
ცხოვრებისეული სიბრძნე და რედაქციის რჩევა – შეძლებული ადამიანები შვილებს მემკვიდრეობის გარეშე ხშირად ტოვებენ. თითქოსდა, წარმატებას მხოლოდ საკუთარი შრომით მიაღწევენ და დააფასებენ იმას, რაც აქვთ. თუ შვილებს ვერცხლის კოვზით გამოკვებავთ, მშობლებს ფულს გაფლანგავენ და გამომუშავებას ვერ ისწავლიან. რაღაცაში მართლები არიან. ზრდასრულმა ადამიანმა საკუთარი თავის რჩენა უნდა შეძლოს, მაგრამ ზოგჯერ არის სიტუაციები, როცა დახმარება არ აწყენდა. ბინა გოგოებს გაანებივრებდა? არა, მაგრამ დედისგან მოშორებით მარტივად იცხოვრებდნენ. შვილებისთვის მემკვიდრეობის ჩამორთმევა სჯობს, ვიდრე ფულის გაფლანგვა. ალბათ, ასე ფიქრობს ვერას და ნატალის დედა. შესაძლოა, მამას სურდა, რომ შვილები დამოუკიდებლები ყოფილიყვნენ? როგორ მოიქცეოდით მსგავს სიტუაციაში?
