ხანდახან სამსახურში სულელური ფიქრები გიჩნდება. რომ იმით არ ხარ დაკავებული, რითიც უნდა იყო, რომ გარკვეული ცვლილებები გჭირდება, გარემოს შეცვლა. არა, გლობალურად თუ შეხედავ – თითქოს ყველაფერი კარგად არის. დამატებით, შვილები გეზრდებიან. მათ ჩაცმა და გამოკვება სჭირდებათ. მაგრამ მართლა რომ იყო დარწმუნებული, რომ სწორედ იქ ხარ, სადაც შენი ადგილია… მოკლედ, ახალი მოტივაცია გჭირდება. მაგრამ საიდან, თუ ყოველდღიური რუტინა ყველაფრის ხალისს გართმევს?
ზოგიერთი საკუთარი ჰობის პოვნას ცდილობს, რათა ცოტათი გამოაცოცხლოს გონება, მოშორდეს რუტინას და მთელი მკერდით ისუნთქოს. ეს შეიძლება იყოს ყველაფერი, როგორც სასარგებლო ჩვევები, ისე არც ძალიან სასარგებლო. ზოგისთვის კი გართობის ეს მეთოდი სრულიად შეუფერებელია. შემდეგ იწყება უძილო ღამეები და „არასტანდარტული“ იდეები დილის 5 საათზე. არავინ იცის, რა შეიძლება მოჰყვეს ამას.
ახალი მოტივაცია
შესაძლებლობა რომ მომცემოდა, დიდი ხნის წინ გადავიდოდი სადმე სხვა ქალაქში. სერიოზულად ვამბობ, საერთოდ არ ვიდარდებდი. ავიღებდი აუცილებელ ნივთებს, ჩავჯდებოდი ავტობუსში და უკანაც არ მოვიხედავდი. მაგრამ 19 წლის ვარ და არანაირი დანაზოგი არ გამაჩნია, რასაც ძალიან ვნანობ. შემეძლო თავის დროზე რაიმე სამსახური მეშოვნა, იგივე ინტერნეტში, მაგრამ ვერ მოვახერხე. იმისიც მადლობელი ვარ, რომ ვალი არ მაქვს.
ამ მხრივ ალბათ მამას ვგავარ. იპოვა სამსახური 20 წლის წინ და მთელი ეს წლები იქ მუშაობს. ხელფასი საშუალოა, არაფერი განსაკუთრებული, მას კი – აკმაყოფილებს. საკვებისთვის და ტანსაცმელისთვის საკმარისია და პარასკევობით რამდენიმე ქილა ლუდის ყიდვაც შეუძლია, დანარჩენი კი – მისი გაგებით, ზედმეტია. ზოგადად, მე მას სრულიად არ განვსჯი. ძალიან კარგი მამაა, უბრალოდ ასეთია მისი არჩევანი.
დედაც კარგი მყავს. მე ის ძალიან მიყვარს, მაგრამ ჩვენს ოჯახში ბოლო დროს განვითარებული მოვლენების გამო, მიმაჩნია, რომ ცოტათი უნდა დამშვიდდეს. ის ძალიან მიზანდასახულია და უნდა, რომ ჩვენს ოჯახში ყველაფერი საუკეთესოდ იყოს. ამიტომ ნახევარი ბავშვობა წიგნებთან გავატარე და რეპეტიტორებთან. ამაში უამრავი ფული დაიხარჯა, მე კი ფრიადოსანი მაინც ვერ გავხდი. მაგრამ დედა მაინც კმაყოფილია. ამბობს, რომ მათი დახმარების გარეშე გამრავლების ცხრილსაც ვერ ვისწავლიდი.
დაოჯახებას ჯერ არ ვაპირებ. შეყვარებულიც კი არ მყავს. ისე, რამდენიმე არასერიოზული ვარიანტი. დედა უკვე აქტიურად მეკითხება შეყვარებულის შესახებ და იმითაც კი ინტერესდება, ქალაქის რომელ უბანში მოვისურვებდი ცხოვრებას. რატომ? ეს მისი ახალი მოტივაციაა. ოცნებობს ჩემთვის ბინის ყიდვაზე, რომელიც ქორწილში უნდა მაჩუქოს. ეს იმიტომ, რომ ერთ დროს ჩემს მშობლებს თავად ჰქონდათ ბინის პრობლემა. ამის შესახებ თავად უთქვამს ჩემთვის, არაერთხელ.
არ ვიცი, მე ახალგაზრდა ვარ, ასეთი რაღაცები ჯერ არ მაინტერესებს. დიახ, მინდა უფრო ძლიერი კომპიუტერი, მართვის მოწმობის აღება. ბინის დაქირავება მინდა ცალკე და არაუშავს, თუ სარემონტო იქნება. მაგრამ ეს ყველაფერი საკუთარი ძალებით უნდა მოვიპოვო. თუმცა, გულწრფელად გეტყვით და ეს სულაც არ წარმოადგენს ჩემს ოცნებას. უბრალოდ, ამ ყველაფრით უფრო კომფორტულად ვიგრძნობდი თავს. მაგრამ დედას ვერ მოვთხოვ კომპიუტერის ყიდვას ან მეგობრებთან დასახარჯი ფულის მოცემას.
დრო ჯერ კიდევ მაქვს. სულაც არ მინდა ზრდასრულ ცხოვრებაში თავით გადაშვება. გართობა მინდა, დროსტარება. სანამ ვსწავლობ, შემიძლია თვითგანვითარებით დავკავდე. ნახევარ განაკვეთზე დავიწყო მუშაობა, ან სრულ განაკვეთზე – თუ ამის შესაძლებლობა მომეცემა. მაგრამ არა მშენებლობაზე ან მტვირთავად. არამედ კარგ კაფეში, პერსპექტივებით და ანაზღაურებადი შვებულებით. ასე რომ, ჯერ არ ვჩქარობ.
დედაჩემი კი თავს ვერ იკავებს. 55 წლის ასაკში ერთ ადგილზე ვერ ჩერდება. ეს, ჩემი აზრით, არც ისე კარგია. ჩვენი ოჯახისთვის არის ცუდი. ორ საუკეთესო მეგობართან ერთად მოისმინა ისტორიები, თუ რა კარგი ფულის შოვნა შეიძლება საზღვარგარეთ და ამასთანავე, ჯანმრთელობის გაუმჯობესებაც. ევროპა გელოდება, აირჩიე შენთვის სასურველი კლიმატი. დაალაგებ, ჭურჭელს გარეცხავ ან მოხუცს მოუვლი. მხოლოდ 5 წელს დაკარგავ და ეგაა. ის შეუვალია. მას ახალი მოტივაცია აქვს.
დედას მეტად სერიოზული გეგმები აქვს. ამბობს, რომ მე და მამა უმისობას ვერც კი ვიგრძნობთ. სამაგიეროდ, როცა ჩამოვა ჩემს მომავალზე სადარდებელი აღარ ექნება და მათაც დარჩებათ გარკვეული თანხა სიბერისთვის. ამბობს, რომ ეს ყველასთვის მომგებიანი იქნება. რა თქმა უნდა, მამა წინააღმდეგია და აზრის შეცვლას არც აპირებს. ამბობს, რომ დაუშვებელია, ქმარი სახლში იჯდეს, ცოლი კი – სადღაც მიემგზავრებოდეს.
მთელი დრამაა, რადგან სახლში ყვირილი უკვე მეორე კვირაა გრძელდება. დედა მამას უჩივის მისი უინტერესობის გამო, მამაც არ უთმობს და პირიქით, გამოთქვამს პრეტენზიას, რომ ის ათას სისულელეს იგონებს. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, მოჯადოებული წრეა და უბრალოდ არ ვიცი, რა ვქნა. ეს არის ახალი სამოქმედო მოტივაცია.
ალბათ ახლა მიხვდით, რატომ მინდა სხვაგან გადასვლა. გამოდის, რომ ჩემს მშობლებს პრობლემები ჩემს გამო აქვთ. სხვაგვარად რომ ყოფილიყო, დედაჩემისთვის მამაჩემის ხელფასი საკმარისი იქნებოდა. მამა კი არ ინერვიულებდა და გააგრძელებდა საკუთარი საქმის კეთებას ყოველგვარი ნეგატიური ემოციების გარეშე. ყველა კარგად იქნებოდა. მაგრამ, რადგან მიზეზი მე ვარ, უნდა ვიმოქმედო. და რის გაკეთება შეუძლია ჩვეულებრივ სტუდენტს?
მეგობრები მირჩევენ კრედიტის აღებას და საცხოვრებლად ცალკე გადასვლას. საეჭვო პერსპექტივაა და შეიძლება არ იმუშაოს. როგორ მოვიქცე? ჩვენს დროში ხომ განათლებაც ბევრს არაფერს ნიშნავს. კარგი… მექნება ფურცელი, რომ 5 წელი ინსტიტუტში გავატარე, მაგრამ აზრი? დღეს იმდენი ფასიანი და უფასო კურსებია, მხოლოდ აირჩიე. ასე რომ, თავად მომიწევს ცხოვრებაში რაიმეს შეცვლა. დედა და მამა ხომ არ ახალგაზრდავდებიან, მათ კი ჩემს გარდა არავინ მიხედავს. ასეთია ოჯახში ერთადერთი შვილის ბედი.
