როდესაც ორი მოსიყვარულე გული გადაწყვეტს ოჯახის შექმნას, ეს მშვენიერია. სინამდვილეში, სიმღერების, ლექსების, წიგნების და ფილმების უმეტესობა სწორედ ამაზეა, სიყვარულზე. იმ მომენტზე, როცა ყველაფერი თავის ადგილზეა, ჰაერი ემოციებით არის სავსე და ნებისმიერი ამინდი იდეალურად გეჩვენება. მაგრამ ოჯახის შენარჩუნება და გაძლიერება სულ სხვა საქმეა. ეს არის მუდმივი მუშაობა საკუთარ თავზე და თქვენს ურთიერთობებზე. მხოლოდ ერთი წამითაც თუ გაჩერდები, ადვილად შესაძლებელია ყველაფრის დაკარგვა. და არავის ეხალისება ყველაფრის თავიდან დაწყება…
ამიტომ არის, რომ ზოგიერთი ადამიანი მზად არის ბევრს გაუძლოს, მხოლოდ იმისთვის, რომ ქორწინება შეინარჩუნოს, უბრალოდ დატოვოს ყველაფერი ისე, როგორც არის. იმ შემთხვევებშიც კი, როდესაც, ერთი შეხედვით, რომანტიული ურთიერთობის განახლების იმედიც კი არ აქვს. ამის გაგება შეიძლება რთული იყოს, მაგრამ სულის სიღრმეში ასეთ ადამიანებს აქვთ ილუზია, რომ მალე ყველაფერი უკეთესობისკენ შეიცვლება. ყველაფერი დალაგდება. რაც უფრო დიდხანს გაგრძელდება ეს ისტორია, მით უფრო მტკივნეული იქნება მოგვიანებით ყველასთვის. მაგრამ მისი დასასრულის თავიდან აცილება, სამწუხაროდ, უბრალოდ შეუძლებელია. სამწუხაროა, მაგრამ ეს არის ცხოვრებისეული რეალობა.
ოჯახის შენარჩუნება და გაძლიერება
ძალიან მიყვარს და პატივს ვცემ ჩემს ქმარს. მე მას 10 წელია ვიცნობ და ამ ხნის განმავლობაში არც ერთი წუთით არ შემპარვია მასში ეჭვი. მიუხედავად ამისა, ჩვენს ქორწინებაში ამ ბოლო დროს პრობლემებია. ეს ყველაფერი სამწუხაროა და ხანდახან უბრალოდ მინდა, რომ თავი ბალიშში ჩავრგო და ვიტირო. შეიძლება ადრე ასეც მოვქცეულიყავი, მაგრამ ახლა მესმის, რომ ეს არაფერს შეცვლის და ემოციების აყოლა ნებისმიერ კრიტიკულ სიტუაციაში არასწორი არჩევანია.
აკაკი ექიმია ჩვენს ადგილობრივ საავადმყოფოში. მე დიასახლისი ვარ და ძირითადად სახლში ვარ. თავადაც ვიცი, რომ 32 წლის ასაკში ეს არც თუ ისე კარგია, მაგრამ ვერაფერს ვაკეთებ. ბევრჯერ ვცადე ჩემთვის საინტერესო საქმის პოვნა, მაგრამ რატომღაც ღირებულს ვერაფერს წავაწყდი. მაქვს უმაღლესი განათლება, მაგრამ ჩვენს დროში ფილოსოფოსებისთვის ძალიან რთულია. შეგიძლიათ დამიჯეროთ, არ ვიტყუები.
ზოგადად, მიმუშავია მიმტანად, გამყიდველად და წარმოებაშიც კი. გავიარე გარკვეული კურსები და ოფისში დავიწყე მუშაობა, მაგრამ ისევ არაფერი. მიზეზები განსხვავებულია, მაგრამ ყველა მათგანი ემყარება იმ ფაქტს, რომ მე უბრალოდ არ შემიძლია ერთიდაიგივე რამის კეთება ყოველდღე ზედიზედ 8 საათის განმავლობაში. ერთფეროვანი სამუშაო მკლავს. სიცხე მიწევს, ნერვიულობა მეწყება, მშივდება და ბრაზიანი ვხდები.
უკვე 3 წელია, რაც გათხოვილი ვარ, წონაში საგრძნობლად მოვიმატე. ქორწილამდე მე და აკაკი დიდხანს ვხვდებოდით ერთმანეთს და ეს ფაქტი ფორმის შენარჩუნებაში მიწყობდა ხელს. ბევრს ვსეირნობდი, თავს ვუვლიდი. მეტ-ნაკლებად სწორად ვიკვებებოდი და ზოგადად რაღაცნაირად განსხვავებულად ვგრძნობდი თავს. მაგრამ მერე, როცა ჩემი ოცნება ახდა, თითქოს ჩემმა სხეულმა გადაწყვიტა, რომ ფინიშის ხაზს მიაღწია. ყოველი დამატებითი კალორია ახლა მყარად ჯდება ჩემს გვერდებზე და მუცელზე. არაფრის გაკეთების სურვილი არ მაქვს. უბრალოდ ვწევარ და ვუყურებ სისულელეებს კომპიუტერში; ფილმებს, სერიალებს, თოქ-შოუებს.
ასე აღარ შემიძლია, მეზიზღება საკუთარი თავი. მინდა ავდგე და რამე გავაკეთო. სახლი დავალაგო, ჯანსაღი სალათები მოვამზადო და ასე შემდეგ. ფული და დრო მაქვს. მხოლოდ სურვილი არ მაქვს. და ამას გარდა, ვერ ვგრძნობ მხარდაჭერას ჩემი ქმრის მხრიდან. ის ბევრს მუშაობს, სამსახურიდან სახლში მხოლოდ სადილისთვის და დასაძინებლად ბრუნდება. ხელფასი მოაქვს, როგორც იდეალურ მეუღლეს და ის ასეთი ნამდვილად არის…
დროდადრო რაღაც არც თუ ისე პოზიტიური აზრები მიტრიალებს თავში. ჩვენ ახლა ცოლ-ქმარი ვართ – რაც არ უნდა თქვას, ერთი მთლიანობა. ჩვენ უნდა დავეხმაროთ ერთმანეთს, მხარი დავუჭიროთ, შთავაგონოთ. ეს არ უნდა იყოს მხოლოდ სიტყვები, გარკვეული ქმედებებია საჭირო. ადრე აკაკის შეეძლო ჩემი გაკრიტიკება. ირონიულად რაიმეს თქმა, გაბრაზებაც კი! ვგრძნობდი, რომ ცოცხალი იყო და ახლოს იყო. ეს ძალიან მომწონდა.
მოგვიანებით, როცა საკუთარი თავის პოვნას ვცდილობდი, ის მხარს მიჭერდა. რჩევებს მაძლევდა და მასწავლიდა. უნდა ვაღიარო, ამისთვის ყოველთვის არ ვიყავი მისი მადლიერი. იმიტომ, რომ შეიძლება გამაღიზიანებელი იყოს, როცა მამაკაცი, თითქოს საკუთარი წარმატების სიმაღლიდან, მასწავლის, მე – „სულელ ქალს“. მაგრამ ეს იყო ცოცხალი ურთიერთობა, რომელიც ახლა მენატრება. მისი განსაკუთრებით უხეში ხუმრობებიც კი ჩემს წონაზე – ახლა რაღაცნაირი ნოსტალგიით მახსენდება. მას შემდეგ კიდევ ათი კილოგრამი მოვიმატე. და… ახლა ეს ყველას აწყობს.
რატომღაც აკაკი აღარ მაკრიტიკებს. ის არ იძლევა რჩევებს და არ ითხოვს, რომ „ქალის მოვალეობები“ შევასრულო. შევთანხმდით, რომ ჩემ მიმართ ასეთი დამოკიდებულება არ ექნებოდა. ვინაიდან მე მინდა პატივისცემა საკუთარი თავის, როგორც ადამიანის, ქალისა და მეუღლის მიმართ. ახლა ვწერ ამ ყველაფერს და მახსენდება ის ჩხუბები, რაც გვქონდა. ეს დიდი ხნის წინ იყო.
ახლა ასეთი რამ აღარ ხდება. სულ რაღაც ზედაპირული საუბრები, უახლოესი მომავლის განხილვა და ეგაა. გაორმაგებული თანხაც კი მოვითხოვე პირადი ხარჯებისთვის. ვფიქრობდი, რომ ეს მასზე გარკვეულ გავლენას მოახდენდა. ახლა მე შემიძლია მეტი ტკბილეულის და პლუს ზომის ტანსაცმლის ყიდვა. ვაშა! უფრო მეტიც, ეს ფული ჩემს ბარათზე ირიცხება. აკაკის თანხის პირადად მოცემაც არ სურს, ამბობს, რომ ეს არაჰიგიენურია.
ერთადერთი მეგობარი, რომელთანაც თვეში რამდენჯერმე მაქვს კომუნიკაცია, ამბობს, რომ ბავშვი უნდა გავაჩინო. მაგრამ ამაში დარწმუნებული არ ვარ. თუ ბავშვი არაფერს შეცვლის, მაშინ აღმოჩნდება, რომ მას არ ეყოლება მამა, არამედ მხოლოდ მუდმივად დაღლილი და დაკავებული ბანკომატი. მერე? მე არ მინდა განქორწინება და ვერ წარმომიდგენია ჩემი თავი სხვასთან. ჩემი ერთადერთი მიზანი ოჯახის შენარჩუნება და გაძლიერებაა! არ ვიცი, როგორ ვაიძულო ჩემი ქმარი დამიყვიროს ან რაიმე აქტივობა მაინც გამოავლინოს? დავიღალე, თავს მსუქან, ცხოვრებისგან დაღლილ კატად ვგრძნობ.
