ფული ადამიანებს უსინდისოდ ყოფს. მდიდარ და ღარიბ ოჯახებს საერთო ნაკლები აქვთ. სამწუხაროდ, ამ ქალის ცხოვრებაში ისე მოხდა, რომ მდიდარი მძახალი რძლის ოჯახს სიღარიბის გამო ხშირად საყვედურობდა. ბოლოს ისე მოატყუა, რომ ტყუილის გაცნობიერება გვიან მოვიდა.
„როგორც ნებისმიერი დედა ქალიშვილს მხოლოდ ბედნიერებას ვუსურვებ. თუმცა გული საგულეში ვერ ეტეოდა, როცა მდიდარ საქმროზე თხოვდებოდა. რა თქმა უნდა, მინდოდა, რომ კარგად ეცხოვრა, მაგრამ ვშიშობდი, რომ სიღარიბის გამო გაკიცხავდნენ. მძახლებთან ერთად ერთ სოფელში ვცხოვრობთ. ჩემი ირინა ტარიელს რამდენიმე წელი ხვდებოდა. ჯერ კიდევ სკოლიდან. ტარიელი მომწონდა. კარგად აღზრდილი, წესიერი და სერიოზული ბიჭია. ჩემს შვილს ძალიან კარგად ექცევა.
ერთადერთი რაც მაწუხებდა იყო ის, რომ ტარიელი მდიდარი ოჯახიდან იყო. მამამისი აგრონომად მუშაობდა, ხოლო დედამისი ადგილობრივ სასოფლო–სამეურნეო საწარმოს მთავარი ბუღალტერი იყო. ორივე კარგ ფულს შოულობდა, კარგი სახლ–კარი ჰქონდათ და ყველა პატივს სცემდა.
მე და ჩემი მეუღლე ვხედავდით, რომ ჩვენი შვილები ძლიერ მეგობრობდნენ. იმედი გვქონდა, რომ საქმე ქორწილამდე არ მივიდოდა. ვხედავდით, რომ ტარიელის ოჯახის ტოლი არ ვიყავით. წლებთან ერთად მათი მეგობრობა გაძლიერდა, ტარიელი ჩვენს ქალიშვილს არ შორდებოდა. ორივემ ქალაქში უნივერსიტეტი დაამთავრა, შემდეგ სოფელში დაბრუნდნენ და განაცხადეს, რომ დაქორწინება სურთ.
პირველ რიგში, ნიშნობის შემდეგ მძახლებს შევხვდით. მძახალმა მაშინვე მკითხა, რა მზითევს ვატანდით ჩვენს ქალიშვილს. გვითხრა, რომ ერთადერთი შვილი ჰყავს და ყოველთვის კარგ რძალზე ოცნებობდნენ. „ირინა კარგი გოგოა, მაგრამ თავად ხვდებით. ღარიბი რძალი ღარიბი რძალია“. მისი სიტყვები არ მესიამოვნა. მათი გადმოსახედიდან ნამდვილად უბრალოდ ვცხოვრობთ. ბოლო წლებია მხოლოდ ქმარი მუშაობდა, თავად მოხუცებს ვუვლი: ჯერ დედაჩემი ჩაწვა, შემდეგ ქმრის მშობლები ავად გახდნენ. სწორედ ამიტომ, ოჯახი ქმარს და ირინას დავუტოვე, თავად იტალიაში სამუშაოდ წავედი.
მეზობელი, რომელიც წლები საზღვარგარეთ მუშაობდა, სამსახურის პოვნაში დამეხმარა. თავად 3-4 წელიწადში დიდი სახლისა და დიდი ნაკვეთის შესაძენად ფულის დაგროვება შეძლო. იმედი მქონდა, რომ ასე გამიმართლებდა. იტალიაში მძიმედ ვმუშაობდი, მაგრამ საკმარისი ფული დავაგროვე, რომ ქალიშვილისთვის სოფელში კარგი სახლი მეყიდა. მსურდა, რომ ქალიშვილს არაფერი გაჭირვებოდა, რაც მთავარია, დედამთილის საყვედურები არ გაეგონა. უკვე საბუთზე ხელის მოსაწერად მზად ვიყავი, რომ მძახალი ჩემთან მოვიდა.
„გავიგე, რომ სახლი, რომელიც შვილებისთვის იყიდეთ, ქალიშვილზე უნდა გადააფორმოთ. სწორი არაა. თქვენი ირინა ქალიშვილივით მივიღე. თავს ისე გრძნობს, როგორც სახლში. თქვენი გადაწყვიტეთ, რომ ყველაფერი ქალიშვილს დაუტოვოთ. მაწყენინეთ“ – მითხრა მან. შევპირდი, რომ სახლს მის შვილზე გავაფორმებდი, რადგან ის ოჯახის უფროსია. მძახალი კმაყოფილი იყო, ჩაი დავლიეთ და წავიდა. მოგვიანებით ვფიქრობდი, ხომ არ ვიჩქარე. რა იცი, რა მოხდება. იქნებ, ქალიშვილი ხელცარიელი დარჩეს. როგორ მოვიქცე, რომ მძახლებს არ ვეჩხუბო, მაგრამ ისე გავაკეთო, როგორც ჩემი შვილისთვის უკეთესია?“.
