ვივიენის დღევანდელ სტატიაში, საკუთარ ისტორიას ერთ-ერთი ჩვენი მკითხველი გვიზიარებს. დედაჩემი 50 წლისაა, ჯერ კიდევ ახალგაზრდა ქალია. ის ძალიან კარგი ადამიანია, კარგი დედა და ბებიაც. მაგრამ პრობლემა ის არის, რომ მას ყოველთვის ასდის ძალიან ცუდი სუნი. მე და ბებიაჩემი ძალიან დიდი ხანია ვებრძვით ამ მდგომარეობას. ბებია მას მთელი ცხოვრება ასწავლიდა თავის მოვლას, ყიდულობდა ძალიან ხარისხიან და ძვირადღირებულ ჰიგიენურ საშუალებებს სხეულისა და ფეხებისთვის.
დედაჩემს აქვს შეუკავებლობა და უროლოგიურ საფენებს იყენებს, მაგრამ დროულად არ იცვლის: საუკეთესო შემთხვევაში, დღეში ორჯერ, მაგრამ ჩვეულებრივ დღე-ღამეში ერთხელ. ბებია ეუბნება, რომ მან უფრო ფრთხილად უნდა აკონტროლოს, უფრო ხშირად გამოიცვალოს და ასე უაზროდ არ მოექცეს. ტანსაცმელს კვირაში ერთხელ რეცხავს, ორშაბათს შეიძლება ჩაიცვას კოლგოტები და წინდები და გარეცხოს მხოლოდ კვირას.
ამ ყველაფერს ისიც ამძიმებს, რომ ის ქარხანაში მუშაობს, გამუდმებით ფეხზე დგას. რა თქმა უნდა, ასეთი შრომისას, ფეხები ოფლიანდება, ჰიგიენაა საჭირო, მაგრამ დედა „შეუვალია”. ტანსაცმელს ქარხნის სუნი ასდის. უკვე ვარწმუნებ, რომ უროლოგიური ოპერაცია გაიკეთოს, რათა თავი დააღწიოს შეუკავებლობის პრობლემას. ამ ყველაფერს დიდი ხანია წარმატებით მკურნალობენ, მაგრამ ის ყველაფერს მტრულად იღებს.
მე და ბებიაჩემი გამუდმებით ვყიდულობთ მისთვის ლამაზ და ელეგანტურ ტანსაცმელს, მაგრამ ეს ტანსაცმელი კარადაში დევს, რადგან დედას ენანება მათი ჩაცმა და ენანება ძველების გადაყრა. ამიტომ მის ჩაცმულობასთან დაკავშირებით ბევრი კითხვა მაქვს. ვიღაცამ შეიძლება იფიქროს, რომ ამ ტანსაცმლისთვის უსახლკარო მაწანწალას ებრძოდა. ზოგადად, მის შემთხვევაში, ამ მხრივ ძალიან რთულია.
მე მრცხვენია ჩემი ქმრისა და სხვა ადამიანების წინაშე, როცა დედაჩემი ჩემს გვერდით არის და იმ მომენტში განსაკუთრებით მოუწესრიგებელია და ცუდი სუნი ასდის. დედამთილს ერთხელ ეგონა, რომ ის ზედმეტად ბევრს სვამს. მაშინ სამი დღე ვტიროდი, რადგან ძალიან უსიამოვნო რამეები ილაპარაკეს დედაჩემზე. ხანდახან გიჩნდება განცდა, რომ მას ფსიქიკური პრობლემები აქვს, თუმცა კომუნიკაციისას ის ადეკვატური და საღად მოაზროვნე ადამიანია. ის არ სვამს, მუშაობს და ხშირად სტუმრობს შვილიშვილს. მაგრამ ეს პრობლემა უკვე საკმაოდ მწვავეა. მას არ ჰყავს მამაკაცი და არც ჰყოლია მას შემდეგ, რაც მე 4 წლის გავხდი. ახლა 27 წლის ვარ.
სხვა როგორ მოიქცეოდა ჩემს ადგილას? არ მინდა ყველაფერი ასე დარჩეს. მაგალითად, ვფიქრობდი, რომ ამეკრძალა მოსვლა, სანამ არ გაიგებდა, რომ არანორმალურია თავის არ მოვლა. ვუთხრათ, რომ ამ სუნებს ვეღარ ვიტანთ? ეს სისასტიკე იქნება, მაგრამ არ ვიცი როგორ გავაგებინო მას ამ სიტუაციის სერიოზულობა. საღად მოაზროვნე ზრდასრული ადამიანისთვის ხომ უცნაურია ელემენტალური რაღაცების ახსნა.
