გათხოვილი ვარ. ჩვენ დიდი ხანია ერთად ვართ – 8 წელი, აქედან 5 წელია, რაც ცოლ-ქმარი ვართ. ამ ხნის განმავლობაში, რა თქმა უნდა, ყოფილა სხვადასხვა სიტუაციები, მაგრამ ჩვენ ყოველთვის ვაგვარებდით მათ და ვინარჩუნებდით ურთიერთობას. ახლა ავად ვარ, გასტრიტის ძალიან სერიოზული გამწვავება მაქვს, პერიოდულად მუცელი მტკივა და გვერდში ჩხვლეტის შეგრძნება მაქვს. გავდივარ გამოკვლევებს და ძალიან ვნერვიულობ, რომ პრობლემა შეიძლება უფრო სერიოზული იყოს, ვიდრე ჩანს.
გამუდმებით ვღელავ, მაგრამ ვცდილობ არ ვიტირო და არ გავაღიზიანო ჩემი ქმარი ამის გამო. ცოტა ხნის წინ ჩემი ქმარი მძიმედ იყო გრიპით ავად, მე მასზე ვზრუნავდი, მუდამ მის გვერდზე ვიყავი, რადგან მაღალი ტემპერატურა ჰქონდა და ძნელად ვარდებოდა. გადავდე მნიშვნელოვანი მოგზაურობა, რადგან არ მინდოდა მისი მარტო დატოვება. მან თავადაც მთხოვა, რომ არ წავსულიყავი. შედეგად, ჩემი ქმარი განიკურნა, მხოლოდ მცირე სისუსტე დარჩა.
თუმცა, მაშინ ჩემს მწვავე გასტრიტს გრიპი დაემატა, მისგან გადმომედო. საღამოს ტკივილით და მაღალი სიცხით ვცილობდი დაძინებას, მაგრამ შუა ღამემდე ვიტანჯე, რადგან ტელევიზორი ხელს მიშლიდა. ჩემს ქმარს მშვიდად ვთხოვე გამორთვა, რაზეც მან მიპასუხა, რომ ოც წუთში გათიშავდა და დაამატა, რომ არ მოვქცეულიყავი ისე, თითქოს ძალიან ცუდად ვგრძნობდი თავს.
დავიღალე სინათლის და ხმაურის გამო და დაჟინებით ვთხოვე გამორთვა. ჩემი დაჟინებული მოთხოვნის შემდეგ, მან ტელევიზორის პულტი კედელს ესროლა და ოთახიდან გავიდა. როცა ავად იყო, დილის სამ საათამდე უყურებდა ტელევიზორს, რადგან დღის განმავლობაში საკმარისად ეძინა. მიუხედავად იმისა, რომ ეს ძალიან მაწუხებდა, ჩუმად ვიყავი. მეჩვენებოდა, რომ ჩემი მხრიდან ეგოისტური იქნებოდა, თუ მას ჩემს დისკომფორტზე მივუთითებდი, რადგან ის ძალიან ცუდად იყო.
მე მხოლოდ პირველად ვთხოვე, რადგან თავს ძალიან ცუდად ვგრძნობდი. ასეთ რეაქციას, რა თქმა უნდა, არ ველოდი, თუმცა ეგოისტურ დამოკიდებულებას უკვე დიდი ხანია ვუძლებ და მორალურად გადაღლილი ვარ. ბოლოს ცრემლები წამომივიდა, რადგან მეწყინა, რომ ტელევიზორი მისთვის უფრო მნიშვნელოვანი იყო, ვიდრე ჩემი ჯანმრთელობა. რაზეც მიპასუხა: „შენი ბრალია, ისტერიკაში ვარდები, თავად იგიჟებ თავს“. უსარგებლო იყო შემდგომ დიალოგში შესვლა და რაიმეს მტკიცება, მაგრად ვიჩხუბეთ. სტრესის გამო მუცელი უფრო ამტკივდა, მაგრამ მისთვის სულერთი იყო, დაიძინა. ნახევარი ღამე ტანჯვაში გავატარე.
დილით საავადმყოფოში უნდა წავსულიყავი, ის სამსახურში წასასვლელად ემზადებოდა, ყურადღება არ მომაქცია და არც კი შემომთავაზა წაყვანა, თუმცა წასასვლელი ახლოს იყო. არ მომიახლოვდა და ბოდიშიც არ მომიხადა ჩემი განაწყენებისთვის ან თუნდაც ჩემი მდგომარეობის გაუარესების გამო. მითხრა, რომ სამსახურში აგვიანებდა და მე თავად შემეძლო იქ წასვლა. ეს ჩემთვის ძალიან მტკივნეულია, საშინელებაა იმის გაცნობიერება, რომ ადამიანი, ვისაც ცოლად გაყევი, არ ზრუნავს შენზე. ნუთუ ეს სასიკვდილო განაჩენია ქორწინებისთვის? არ ვიცი, იქნებ განქორწინება სჯობს…
