შარშან ქორწილისთვის ვემზადებოდით: ბეჭდები ვიყიდეთ, კაბა შევაკერინე, მოსაწვევები შეუკვეთეთ. ჩემს ქმარს დიდი ქორწილი უნდოდა, მე უბრალოდ რეესტრის ოფისში ხელის მოწერა და შემდეგ მოკრძალებულად აღნიშვნა მხოლოდ ყველაზე ახლო ადამიანების წრეში. ქორწილი ძვირადღირებული სიამოვნებაა და ჩვენ თვითონ ვერ შევძლებდით, მშობლების დახმარება გვჭირდებოდა.
იმ მომენტში ჩემს ქმარს ჯანმრთელობის მცირე პრობლემები შეექმნა და ყველანაირად ვცდილობდი მათ მოგვარებას. მომიწია მომავალ დედამთილთან დარეკვა და დახმარების თხოვნა. ჩვენი საუბრის შემდეგ მან ჩემს ქმარს უსაყვედურა, რომ ძალიან შევაშინე, ინერვიულა და ამან შეიძლება ცუდად იმოქმედოს მის ჯანმრთელობაზე. მოიგონა, რომ ძალიან ცუდად დაველაპარაკე და ის ვერ აიტანს ასეთ დამოკიდებულებას.
ამ ყველაფერთან ერთად, ისინი მუდმივად საუბრობდნენ ფულთან დაკავშირებულ სირთულეებზე, რომ რემონტი ჰქონდათ, რაც ბევრ ხარჯს მოითხოვდა და არ იცოდნენ, შეძლებდნენ თუ არა მის დასრულებას. როგორც მივხვდი, იმას მაგებინებდნენ, რომ ქორწილისთვის ფულით ვერ დაგვეხმარებოდნენ. ისინი გამუდმებით უჩიჩინებდნენ ჩემს ქმარს. შედეგად, მან ქორწილამდე სამი თვით ადრე მიმატოვა, მაგრამ ორი თვის შემდეგ ისევ დაბრუნდა. რა თქმა უნდა, ჩვენ განვაახლეთ ურთიერთობა. ქორწილის ფორმალური ნაწილი გაუქმდა, უბრალოდ ხელი მოვაწერეთ რეესტრის ოფისში.
ახლა უკვე ექვს თვეზე მეტია, რაც დაქორწინებულები ვართ და ჩემს დედამთილ-მამამთილს სტუმრად არასოდეს მივუწვევივარ. არასდროს არაფერში დაგვხმარებიან, გარდა ძალიან მცირე თანხისა, რომელიც ჩემს ქმარს ქორწილში აჩუქეს. ჩვენ სხვა ქალაქში ვცხოვრობთ ჩემი მშობლების ბინაში, მათვე გვაჩუქეს ფული, რომლითაც ვიყიდეთ მანქანა. ისინი გამუდმებით ცდილობენ რაღაცით დახმარებას, მაგრამ არა ფინანსურად, რადგან უკვე პენსიონერები არიან.
ჩემი მამამთილი ერთ-ერთი კომპანიის განყოფილების უფროსია, დედამთილი – წამყვანი სპეციალისტი, ანუ კარგი შემოსავალი აქვთ. ჩემს ქმარს უმაღლესი განათლება არ აქვს, თუმცა მისი უმცროსი ძმა ფასიან უნივერსიტეტში სწავლობს. ჩემი ქმარი, რა თქმა უნდა, მიიღებს უმაღლეს განათლებას, მაგრამ დრო იკარგება. მისმა მშობლებმა ჯარიდან დაბრუნების შემდეგ მაშინვე გაუშვეს „ფულის საშოვნელად“ და სურდათ, რომ იქ დარჩენილიყო. მაგრამ შემდეგ მე გამიცნო და სიტუაცია შეიცვალა.
ჩემს მაზლს გამუდმებით ყიდულობენ აიფონებს, ბრენდულ ტანსაცმელს, ჩანთებს, ფეხსაცმელს, მაგრამ ჩემს ქმარს არანაირად არ ეხმარებიან! ერთ ვაჟს ხელისგულზე ატარებენ, მეორე კი „თავისუფალ ცურვაშია“. ასე ხდება მთელი ცხოვრება.
მე და ჩემი ქმარი ვმუშაობთ. საკუთარი ფულით ვიცვამთ, ვჭამთ და ვისვენებთ. ჩემს ქმარს უბრალოდ ძალიან არ სიამოვნებს და სწყინს, რომ მშობლები მას ასე ექცევიან. ერთადერთხელ ვთხოვე დახმარება ქორწილისთვის და უარი მითხრეს. ის ცდილობდა მამას დალაპარაკებოდა შვილების მიმართ განსხვავებულ დამოკიდებულებაზე, მაგრამ ჩემმა მამამთილმა უყვირა და მათ იჩხუბეს. არ ვიცი, როგორ უნდა მოვიქცე მსგავს სიტუაციაში… მინდა როგორმე დავეხმარო ჩემს ქმარს, ვხედავ, რომ ეს ყველაფერი მას ძალიან თრგუნავს.
