ქმართან და დედამთილთან ერთად დედამთილის დიდ სახლში ვცხოვრობდი. ქმარი ჩვეულებრივი კაცია, არა მოძალადე, მაგრამ იდეალურისგან შორს არის. დედამთილს დიდი სახლი აქვს და ამიტომ ძალიან ხშირად მოდიოდნენ სხვადასხვა სტუმრები და ნათესავები. მათ შემდეგ სახლს ყოველთვის მე ვაწესრიგებდი და ზოგადად სახლის სისუფთავეზე პასუხისმგებელი მე ვიყავი. არასდროს მქონია ასე ცხოვრების სურვილი, როგორც ნებისმიერ თავმოყვარე ქალს. ყოველთვის ვოცნებობდი, რომ საკუთარი სახლის დიასახლისი გავმხდარიყავი და ბოლო წლებში ამ ფიქრებით ვიძინებდი – რაც შეიძლება სწრაფად მეყიდა საკუთარი სახლი და ცალკე მეცხოვრა.
სანამ მეუღლესთან ერთად ვცხოვრობდი, მუდმივად ცუდად ვიყავი: თავის ტკივილი, შაკიკი, პანიკური შეტევები, სუბფერილიტეტი, ჰიპერვენტილაციის სინდრომი, უძილობა. ბოლო სამი წელია, გამუდმებით მტანჯავდა უცნობი წარმოშობის მშრალი კერატოკონიუნქტივიტი. ამ ხნის განმავლობაში ექიმებსა და გამოკვლევებზე ბევრი ფული დავხარჯე. ვერაფერი იპოვეს. ექიმები მხრებს იჩეჩავდნენ და ამბობდნენ – თქვენ გაქვთ ვეგეტატიურ-სისხლძარღვოვანი დისტონია.
მათი რეკომენდაცია იყო, რომ უბრალოდ მესწავლა მასთან ერთად ცხოვრება. ქმრის გამო საკმარისად არ მეძინა. მას შეეძლო პირველ-ორ საათამდე ეთამაშა კომპიუტერული თამაშები, ტელეფონში ვიდეოები ეყურებინა. მე დილის 7 საათზე ვდგებოდი, მას თავისუფალი გრაფიკი ჰქონდა და დილის 9-10 საათამდე ეძინა. ღამით მის გამო ხშირად ვიღვიძებდი და მერე დიდხანს ვერ ვიძინებდი. ხან სახეში სუნთქავდა, ხან ისე ბრუნდებოდა, რომ საწოლზე ვხტებოდი (რა თქმა უნდა, დაახლოებით 100 კგ-ს იწონის), ხან ხვრინავდა, ხან ხელს თავზე მადებდა, ხან ხელს მკრავდა.
ეს საშინელებაა! სხვა ოთახში ვერ ვიძინებდი, რადგან საშინლად ტრადიციული შეხედულებები ჰქონდა ქორწინებაზე, რის გამოც სხვადასხვა საბნის ქვეშ ძილიც კი აკრძალული იყო, ეს მისთვის ტაბუ იყო. ამ მსოფლმხედველობაზე გავლენას ახდენდა ჩემი დედამთილი, ის გამუდმებით ამტკიცებდა, რომ მეუღლეებს ერთსა და იმავე საწოლში უნდა ეძინოთ, წინააღმდეგ შემთხვევაში განქორწინება გარდაუვალია.
როცა ჩემი ქმარი ავად იყო, ერთი თვე გვერდით ოთახში მარტოს მეძინა და უბრალოდ ბედნიერი ვიყავი. ახლა უკვე მარტო ვცხოვრობ. ეს უბრალოდ დიდი სიამოვნებაა. ვაკეთებ იმას, რაც მინდა და არ ვაკეთებ იმას, რაც არ მინდა. არავისთან მიწევს შეგუება, ანგარიშის ჩაბარება, არავის სახეში ყურება, ახალშობილივით მძინავს. და რაც მთავარია, ყველა დაავადებამ უკან დაიხია.
ვფიქრობ, ნევროზი საკუთარი ცხოვრებით უკმაყოფილების გამო მქონდა. ნევროზისა და პანიკური შეტევების შესახებ ექიმებმა მითხრეს. რა თქმა უნდა, ჩემს ქმარს ვესაუბრე ჩემს პრობლემებზე, მაგრამ მასთან საუბარი კედელთან საუბარს ჰგავდა. არაფრის გაგება არ უნდოდა. ვეუბნებოდი, რომ ძალიან მჭირდებოდა გამოძინება, ის მპასუხობდა: „მოხუცი ბებიასავით ხარ!“ ვთხოვდი: „მოდით, ხანდახან მაინც დავიძინოთ სხვადასხვა ოთახში, მით უმეტეს, რომ ადგილი ბევრია“. ის დაუფიქრებლად მპასუხობდა: „რაში მჭირდება ცოლი, თუ მეზობლებივით დავიძინებთ?“
ის კარგად იკვებებოდა ჩემი ენერგიით და სიცოცხლისუნარიანობით. მე კი მხოლოდ ცუდად ვიყავი. ბრძენი ადამიანებიც კი წერდნენ, რომ კაცი ენერგიას იღებს ქალისგან და ხარჯავს, ქალი კი ენერგიას მიწიდან იღებს და ინახავს. გასაკვირი არ არის, რომ ჩემი ქმარი მივლინებებიდან გაწურული ლიმონივით ბრუნდებოდა. ახლა კი ყველა ჩემი კოლეგა და მეგობარი ამჩნევს, თუ როგორ გავახალგაზრდავდი და გავლამაზდი, ახლა თავს სრულიად ჯანმრთელ ადამიანად ვგრძნობ. ძალიან მინდა, რომ მსგავს სიტუაციაში აღარ აღმოვჩნდე…
