ზოგჯერ მამაკაცები განქორწინების შემდეგ ბრუნდებიან და ყველას აქვს ამის საკუთარი მიზეზები. ზოგი უბრალოდ ვერ პოულობს უკეთესს ან საერთოდ ვერ პოულობს ვერავის. ამაზე გავლენას ახდენს ასაკი, ფინანსური მდგომარეობა ან ხასიათი. ვიღაც ნამდვილად გონს მოდის და წარსულისადმი ნოსტალგიის გრძნობა უმძაფრდება. თუმცა ეს არ იძლევა იმის გარანტიას, რომ ახლა ყველაფერი ისევ ისე იქნება, როგორც ადრე. ქალები ხშირად უარს ამბობენ ყოფილების დაბრუნებაზე.
არის შემთხვევები, როცა მამაკაცები ბავშვების გულისთვის ბრუნდებიან. ყველამ იცის, რომ სასამართლოში ბავშვს ყველაზე ხშირად დედასთან ტოვებენ. ეს ხდება სხვადასხვა მიზეზის გამო, რაზეც ამჯერად არ ვისაუბროთ. მაგრამ, მიუხედავად ამისა, სიტუაციები, როდესაც მამაკაცი ქმარზე უკეთესი მამა აღმოჩნდება, არც ისე იშვიათად ხდება. რა უნდა გაკეთდეს ამ შემთხვევაში – არ არის მარტივი კითხვა. გარისკო და იპოვო ადამიანი, რომელიც იქნება კარგი მამინაცვალი და იდეალური მეუღლე, თუ ყოფილთან ერთად დაიწყო ყველაფერი თავიდან? ამ საკითხზე მკაფიო მოსაზრება არ არსებობს.
კაცები ბრუნდებიან
ჯერ კიდევ პატარა ასაკში, სკოლის დამთავრების შემდეგ, თავად გადავწყვიტე, რომ დიასახლისი ვიქნებოდი. ჩვენი ქალაქი პატარაა, სხვა ბევრი ვარიანტი არც არსებობს. სწავლით არასოდეს გამოვირჩეოდი, ამიტომ უბრალოდ ვერ შევძლებდი უმაღლესი განათლების მიღებას. აქ ფულიანი კაცის პოვნა ადვილი საქმე არ არის. ერთს ან ორს თუ ნახავთ, ლამაზი ქალი კი ძალიან ბევრია. ამიტომ გადავწყვიტე, რომ ჩემებურად მოვქცეულიყავი.
მოვახერხე ჩემი მშობლების სახლიდან გადასვლა და ადგილობრივ დაწესებულებაში ბარმენად დავიწყე მუშაობა. ერთი შეხედვით, საკუთარი თავი ვიპოვე. ერთი წლის შემდეგ შევხვდი ილიას და ყველაფერი გეგმის საწინააღმდეგოდ წავიდა. მე ის შემიყვარდა.
დასაწყისშივე შევთანხმდით, რომ თუ ილიას სურდა, რომ ჩემი ქმარი ყოფილიყო, ის უნდა ყოფილიყო ლიდერი ჩვენს ოჯახში. მივხვდი, რომ საჯარო დაწესებულებაში მუშაობა გათხოვილი გოგოსთვის შესაფერისი არ იყო. გარდა ამისა, იმ პერიოდისთვის უკვე ცოტა დაღლილი ვიყავი. მეორე მხრივ, უფრო და უფრო ცხადი გახდა ჩემთვის, რომ მიყვარს სიწყნარე და სიმშვიდე. მიყვარს, როცა არ მიწევს სადმე საჩქაროდ წასვლა და რთულ ცხოვრებისეულ საკითხებზე ფიქრი. ილია დამპირდა, რომ ყველაფერს გააკეთებდა იმისთვის, რომ კმაყოფილი ვყოფილიყავი.
სამწუხაროდ, ადამიანები ზოგჯერ არც ისე გულმოდგინედ იცავენ თავიანთ დაპირებებს. ეს ჩემს შემთხვევაშიც ასე მოხდა. მე ვცდილობდი სახლში წესრიგის შენარჩუნებას, საჭმელს ვამზადებდი, ვალაგებდი. არ ვიმჩნევდი რუტინის გავლენას, ვცდილობდი საკუთარ თავზე მეზრუნა და წვრილმანების გამო წარბები არ შემეკრა, როცა ქმარი სახლში ბრუნდებოდა.
ილია, თავის მხრივ, ასევე ცდილობდა ოჯახის უფროსი ყოფილიყო, თუმცა არც ისე კარგად გამოსდიოდა. ნაქირავებ ბინაში ვცხოვრობდით, კომუნალურებს ვიხდიდით, საყიდლებზე დავდიოდით და ხანდახან დავდიოდით დასასვენებლად. სულ ეს იყო. არანაირი განვითარება და არც ამის იმედი. ასე რომ, ჩემმა ორსულობამ მაშინვე გამოიწვია უთანხმოება ჩვენს ოჯახში. თუმცა, ყველამ ვიცით, რომ ბედნიერ ქორწინებაში ყველაფერი პირიქით უნდა იყოს.
ხანგრძლივი საუბრების, ჩხუბისა და ზავის შემდეგ, ბოლოს შვილი შემეძინა. ჩვენ ბევრ რამეზე ვამბობდით უარს, რათა ბავშვი ღირსეულ პირობებში გაზრდილიყო. ამისთვის ფაქტიურად ღამეები არ მეძინა. განვაგრძობდი ოჯახის საქმეებზე ზრუნვას. ჩემი ქმარი საერთოდ არ მეხმარებოდა სახლის საქმეებში. როცა ჩვენი შვილი 4 წლის გახდა, ილია, ყველაფრის მიუხედავად, ოჯახიდან წავიდა. მისი თქმით, დასაფიქრებლად დრო სჭირდებოდა. განქორწინებაც კი არ მოუთხოვია.
ახლა კი, ხუთი წლის შემდეგ, მოულოდნელად მოინდომა დაბრუნება. ჩვენი ქალაქი პატარაა და დროდადრო ყველანაირი რამ მესმოდა ჩემი ყოფილი ქმრის შესახებ. ჯერ ერთ ქალთან დაიწყო თანაცხოვრება, მერე მეორესთან. ჩურჩულებდნენ კიდეც, რომ ის კინაღამ არც ისე კარგ ადგილას მოხვდა. მაგრამ რაღაცნაირად გადარჩა, დღემდე არ ვიცი, როგორ. ზოგჯერ მისგან ფული ირიცხებოდა ჩემს ბარათზე. იშვიათად, დაახლოებით ექვს თვეში ერთხელ. ეტყობა, როცა სინდისი ძალიან შეაწუხებდა, რაღაც გროშებს გამოგლეჯდა საკუთარ თავს.
ასე რომ, ის ჩემთან მოვიდა ერთ დღეს, შუადღისას, როცა ბავშვი სკოლაში იყო. მან თქვა, რომ გააცნობიერა თავისი შეცდომა და სურს დაბრუნდეს. უფრო მეტიც, ის ჯერ კიდევ ჩემი ქმარია. მისი თქმით, ერთად უფრო ადვილი იქნება. ვიღაცამ ხომ უნდა აღზარდოს ბიჭი, ოჯახში მამაკაცის ხელი საჭიროა…
რაც შემეხება მე, ჩემთვის სულერთია, დამიჯერეთ. ჩემთვის ისეთი გაგება, როგორიცაა „სიყვარული“, დიდი ხანია არ არსებობს. სახლის საქმეებს შესანიშნავად ვუმკლავდები, ფულით მშობლები და დროებითი ნახევარ განაკვეთიანი სამსახური მეხმარება. მთლიანობაში, თავს კარგად ვგრძნობ. ჩემი ყოფილი ქმარი არ მძულს, უბრალოდ ახლა მის მიმართ არანაირი ემოცია არ გამაჩნია და არც მისი იმედი მაქვს. ბავშვის ბიოლოგიური მამაა, სულ ეს არის.
მაგრამ რაც შეეხება ჩემს შვილს, ამან დამაინტერესა. მე უკვე შევწყვიტე მისთვის ზღაპრების მოყოლა იმის შესახებ, რომ მამამისი უცხო ქვეყანაშია, ძალიან მდიდარია და მალე აუცილებლად ჩამოვა. სამწუხაროდ, თავადაც ესმის, რომ სინამდვილეში მსგავსი არაფერია. უფრო მეტიც, ეს მას პირადად მე კი არ ვუთხარი, არამედ სხვა ბიჭებმა. კიდევ ერთხელ ვიმეორებ, ჩვენი ქალაქი პატარაა და ყველა იცნობს ერთმანეთს.
ასე რომ, ბიჭებმა, თუ შეიძლება რომ ასე ვუწოდოთ, რომლებიც ჩემს ვაჟზე ორი წლით უფროსები არიან, დაიწყეს მისი დაცინვა და ყველანაირი სახელის დაძახება. ერთადერთი მიზეზი ის იყო, რომ მამამ მიგვატოვა და ეს გარშემო ყველამ კარგად იცოდა. როდესაც ბავშვი დარწმუნებული იყო, რომ ეს ასე არ იყო, ის ცდილობდა მათთან ეკამათა და ეჩხუბა. მერე, როცა წამოიზარდა, ყველაფერს მიხვდა და რაღაცნაირად დაიწყო ჩემგან დაშორება. ის აღარ მიჯერებდა და დროდადრო აგრესიასაც კი ავლენდა.
ვინ იცის, იქნებ საკუთარი მამა დაეხმაროს შვილს შეცვლაში? იქნებ გახდეს ისევ ნორმალური ბიჭი, რომელიც დედას პატივს სცემს და უმნიშვნელო სისულელის გამო არ ეჩხუბება? ილია მე არ მაინტერესებს, მაგრამ ამ წუთში სხვა კაცს ვერ ვპოულობ. ის, ბოლოს და ბოლოს, ჩემი შვილის მამაა. ვინ იცის, იქნებ ეს ბავშვის სასიკეთოდ იყოს და მამაც გამოსწორდეს. კაცები ბრუნდებიან, ასე ხდება ხოლმე. იქნებ მიხვდა, რომ მთელი ამ ხნის განმავლობაში ცდებოდა და დროა მართლა მოინანიოს? ვინ იცის, იქნებ და…
