მე ძალიან მიყვარს ჩემი ყოფილი ქმარი. ოფიციალურად დავქორწინდით რამდენიმე წლის წინ, მაგრამ ჩვენი საერთო შვილის დაბადებიდან რამდენიმე თვეში დავშორდით. პრაქტიკულად არ გვქონია ურთიერთობა დაახლოებით 6 წლის მანძილზე, მას არც ბავშვის ნახვა სურდა მაინცდამაინც და მწირ ალიმენტს იხდიდა. მოხდა ისე, რომ ორი წლის წინ ისევ შევრიგდით. ბავშვს ძალიან უნდოდა, რომ მამას ჩვენთან ერთად ეცხოვრა, ძალიან ენატრებოდა და გამუდმებით ითხოვდა ამას.
ჩემი გრძნობები ყოფილი ქმრის მიმართ არ გამქრალა. ის ამტკიცებდა, რომ შეიცვალა, გონს მოვიდა და სურდა კვლავ ჩვენთან ერთად ყოფილიყო. შედეგად, ჩვენ პერიოდულად ხან ვრიგდებოდით და ხან ვშორდებოდით. ცალ-ცალკე გატარებულმა დრომ თავისი კვალი დატოვა. ახლა მას ძალიან უნდა, რომ მეორე შვილი გავაჩინო (ოფიციალურად დაშორებულები ვართ). ის 39 წლისაა. არ მესმის, რამ აიძულა ამ გადაწყვეტილების მიღება, რადგან ადრეულ ასაკში პირველ შვილთან არ ჰქონდა ურთიერთობა, ვერ აიტანა უძილო ღამეები და ბავშვის ტირილი.
მის მეგობარს ოთხი შვილი ჰყავს, ბიძაშვილს – ორი ლამაზი ვაჟი. მას სჯერა, რომ ერთი შვილი ეგოისტად გაიზრდება, თუმცა დედამისი (ყოფილი დედამთილი) და და თვლიან, რომ ჩვენი წყვილი ნორმალურად ერთსაც ვერ უმკლავდება.
ჩვენი ფინანსური მდგომარეობა ისეთია, რომ დარწმუნებით ვერ ვიტყვი, რომ საკმარისი თანხა გვექნება კიდევ ერთი ბავშვის აღსაზრდელად. ორსულობა შეიძლება არაპროგნოზირებადი იყოს, შემდეგ მშობიარობა და დეკრეტული შვებულება. ამ პერიოდში ფინანსურად საკუთარ თავს ვერ დავეყრდნობი.
ახლა მან ისევ მიმატოვა, რადგან უარს ვამბობ მეორე შვილის გაჩენაზე. ამის გამო ვიჩხუბეთ და ასევე გარკვეული საყოფაცხოვრებო პრობლემების გამო. არ ვიცი, როგორ მოვიქცე. ბავშვის გაჩენის სურვილი არ მაქვს, 32 წლის ვარ. თუ ისევ მიმატოვებს, ორივეს ფინანსურად ვერ გავუმკლავდები. მაგრამ მე ძალიან მიყვარს ჩემი ყოფილი ქმარი, მასთან განშორება არ მინდა. მესმის, რომ ახლა ყველაზე უარესი სცენარს წარმოვიდგენ, მაგრამ ასევე არ შემიძლია ბოლომდე ვენდო მას.
გამუდმებით აღნიშნავს, რომ დიდი ოჯახი უნდა. თუ მეორე ბავშვს გავუმკლავდებით, მაშინ შეგვიძლი მესამეზეც ვიფიქროთ, სანამ ასაკი ამის საშუალებას გვაძლევს. ამან თავი უარესად მაგრძნობინა. მთელი 6 წლამდე პერიოდი, თითქმის მარტომ გავიარე. ძალიან ძნელია ამის დავიწყება, თუნდაც ბედნიერ ოჯახურ ცხოვრებას მპირდებოდეს.
ამას წინათ სამივე ერთად წავედით ზღვაზე, მეგონა ამ თემას დავივიწყებდით. მაგრამ მისი აზრით, მხოლოდ საკუთარ თავს ვუფრთხილდები და მის სურვილებს არ ვითვალისწინებ. მას სწყინს, რომ არ მჯერა მისი კეთილი ზრახვების. როგორ დავარწმუნო, რომ ეს გადაწყვეტილება ნაჩქარევია და გაუაზრებელი? მე ძალიან მინდა მასთან ოჯახი, მე ის 10 წელზე მეტია მიყვარს. მისი ურთიერთობა ბავშვთან გაუმჯობესდა, ცოტა ხანს შვებით ამოვისუნთქე და ისევ პრობლემები შემექმნა. არ ვიცი, რის გაკეთება შეიძლება მსგავს სიტუაციაში…
