ვარ 28 წლის, სერიოზული ურთიერთობა ორჯერ მქონდა. მეორე ურთიერთობა დღემდე გრძელდება – უკვე ორი წელია. ჩემი რთული ხასიათიდან გამომდინარე, ბოლო თვეების განმავლობაში არაერთი ჩხუბი გვქონდა, თავიდან კაპრიზებს მივაწერდით, მერე კი ყველაფერი კიდევ უფრო გაუარესდა. თავს არ ვიმართლებ, ზოგჯერ, რბილად რომ ვთქვათ, სულელურად ვიქცეოდი, ბიჭი შედარებით მომთმენი იყო.
ასე დავშორდით. ნაქირავებში ერთად ვცხოვრობდით, სანამ სამსახურში გამოსაცდელი ვადა არ დამიმთავრდა და არ გადავედი, სამი თვე ვიცხოვრეთ ასე. ამ ხნის განმავლობაში ბევრი ვიფიქრე, გავაანალიზე ჩემი საქციელი, ვიმუშავე ფსიქოლოგთან ერთად და ბოლოს უცხო თვალით შევხედე ჩვენს კონფლიქტებს და დავინახე, სად ვცდებოდი. ქცევის მოდელი დედაჩემისგან მივიღე მემკვიდრეობით, ვცდილობდი თავის გაკონტროლებას, მაგრამ არ გამომივიდა.
საბოლოო ჯამში, გადავწყვიტეთ, რომ ჩვენი ურთიერთობისთვის კიდევ ერთი შანსი მიგვეცა. ჩემთვის ეს იყო შესანიშნავი შესაძლებლობა გამეანალიზებინა ის მომენტები, როდის ვღიზიანდებოდი და ვბრაზდებოდი, მაგრამ ფაქტია, რომ ამ მრავალრიცხოვანმა ჩხუბმა ჩვენი სიყვარული მოკლა. ისევ დავიწყე ახალი ურთიერთობა იმ იმედით, რომ დროთა განმავლობაში ახლობელი ადამიანები გავხდებოდით, რადგან სიყვარული ნამდვილი ბუნებრივი ქიმიაა და მეტი არაფერი.
ხელი მოვაწერეთ და ავიღეთ იპოთეკა (თითოეული ცალ-ცალკე ვაგროვებდით პირველადი შენატანისთვის), შემდეგ კი მივხვდი, რომ ახლა რამდენიმე წლით მაინც ვიქნებოდით ერთად. ობიექტურად ვხედავ, რომ კარგი ბიჭია, მოხერხებული, მაგრამ ბოლო დროს პატრიარქალური ჩვევები დაეწყო. მე კვირაში შვიდი დღე ვმუშაობ, დროდადრო ვვარჯიშობ, ის კი ფიქრობს, რომ საჭმლის მომზადება ქალის მოვალეობაა და საღამოს საჭმელი მე უნდა მოვამზადო. თითქოს ამაზე უკვე ვისაუბრეთ, ის დამთანხმდა, რომ სანამ მე ორ სამსახურში ვმუშაობ, საჭმელს ის გააკეთებს. დასუფთავებაც ჩემი პასუხისმგებლობაა, რადგან მე ქალი ვარ. იყო კიდევ რამდენიმე მსგავსი მომენტი. ახლა ვფიქრობ, ღირს თუ არა ბოლო მატარებელში შეხტომა და მოთმენა თუ მომავალში უარესი იქნება?
გადავწყვიტეთ, რომ თუ იპოთეკას ავიღებდით, მაშინ მისი ხელფასიდან გადავიხდიდით ქირას, იპოთეკას და სესხს, ჩემი ხელფასით კი ვიცხოვრებდით. ერთი შეხედვით, ყველაფერი კარგადაა, მაგრამ ქალის მოვალეობების საკითხმა დამაბნია – არანაკლებს ვმუშაობ, თითქმის იგივე შემოსავალი მაქვს… სახლში დაღლილი მოვდივარ. უნდა მოვწესრიგდე, ვივარჯიშო და დროზე დავიძინო… ეს ავუხსენი, მაგრამ ის ხედავს მაგალითს, რომ დედამისი მუდმივად ამზადებს, მე კი პირიქით. მაგრამ ის არ მუშაობს.
როგორც ჩანს, გრძნობები განელდა და დარჩა მხოლოდ უთანხმოებები… მაგრამ ბინა უკვე ავირჩიეთ და თან ჩვენი ბიუჯეტი არ ჰყოფნის. ის სესხს აიღებს, რომელსაც ორივე დავფარავთ. ზოგადად, მეოჯახე ადამიანია, ბავშვებს კარგად მოექცევა, მაგრამ მისი ოჯახის მოდელი მოძველებულია, როგორც ჩანს, ის თავის მშობლებს უყურებს.
მაგრამ ჩვენ დიდ ქალაქში ვცხოვრობთ, მე მიჩვეული ვარ მინიმალურ კომფორტს. მან მითხრა, რომ ავიწყდება, რომ ყოველდღე ვმუშაობ და ამიტომ მეკითხება „რას მოამზადებ?“ პრინციპში, ის თავად ძალიან გემრიელად ამზადებს, მაგრამ გუშინ ღიად თქვა, რომ სურს, რომ საჭმელი მე გავაკეთო. არ ვიცი, პრინციპია თუ რა არის?
