ვარ 42 წლის. გათხოვილი ვარ. შვილები არ მყავს და ეს ჩემი შეგნებული პოზიციაა, „ჩაილდფრი“ ვარ. ჩემს ქმარს ჰყავს შვილი წინა ქორწინებიდან. მე ოჯახში ერთადერთი შვილი ვარ. მამაჩემს ბევრი ნათესავი ჰყავს სოფელში, მყავს ოთხი ბიძაშვილი, თითოეულს ჰყავს ორი შვილი და ეს თუ არ ჩავთვლით ჩემს მამიდაშვილებს და მათ შვილებს.
მამაჩემი ყოველთვის ურთიერთობდა მათთან და მონაწილეობდა მათ ცხოვრებაში. ერთხელ ერთ-ერთ ოჯახს ფინანსურად დაეხმარა, ერთ-ერთი დის ქმარს სამსახურის პოვნაში დაეხმარა, ერთ-ერთ ძმისშვილს დაეხმარა სამედიცინო ინსტიტუტში ჩაბარებაში და ამ ბიჭის დას ჩვენს ქალაქში სამედიცინო სასწავლებელში მოხვედრაში. ეხმარებოდა მათ სწავლის პერიოდში. სამწუხაროდ, სწორედ ეს ადამიანები აღმოჩნდნენ ძალიან უმადურები, მაგრამ მამამ მაინც არ შეაქცია ზურგი სხვა ნათესავებს, ის ყოველთვის ეხმარებოდა მათ, როგორც შეეძლო.
მამა უკვე დაბერდა და ვეღარ ეხმარება მათ ისე, როგორც ადრე. ახლა ორმა დამ ჩემთან დაიწყო რეკვა, თუმცა ადრე ურთიერთობა მამასთან ჰქონდათ. ხან დღესასწაულებს მილოცავენ, ხან დაბადების დღეს, ხან რაიმე სისულელის გამო მირეკავენ. მე მათთან მეგობრული ურთიერთობაც კი არ მქონია, ალბათ ცხოვრებაში სულ ოთხჯერ მინახავს ისინი.
ვერ ვიტყვი, რომ ძალიან ხშირად მეკონტაქტებიან (ჯერჯერობით), მაგრამ ჩემთვის ისინი მაინც უცხო ადამიანები არიან, მათგან არაფერი მჭირდება. მაგრამ მათთვის, ალბათ, მე ვარ მდიდარი უშვილო ნათესავი, რომელსაც შეუძლია მათ ანდერძით მემკვიდრეობა ან მისი ნაწილი დაუტოვოს. ვფიქრობ, სამომავლოდ ჩემი სამი ზღვისპირა ბინის იმედი აქვთ.
როცა ეს აზრი მომივიდა თავში, მეგონა, რომ პარანოია მქონდა. მაგრამ ჩემმა ქმარმა დაადასტურა ჩემი ვარაუდი: „სავარაუდოდ, ისინი იმედოვნებენ, რომ შენგან რამეს მიიღებენ. ბინებს ხომ ვინმეს უანდერძებ და მე იმ დროისთვის უკვე ცოცხალი აღარ ვიქნები“. მე ძალიან არ მსიამოვნებს ეს ყველაფერი. მე ვარ ჯანმრთელი, ლამაზი და ახალგაზრდა ქალი და მათ უკვე ჩემს ბინებზე უჭირავთ თვალი.
ყველაფერი გრძელვადიან პერსპექტივაშია მოფიქრებული. ალბათ, იმედოვნებენ, რომ ზღვაზე დასასვენებლად ჩამოვლენ, თავიანთ მრავალრიცხოვან შთამომავლობას გამაცნობენ, შემდეგ კი, შესაძლოა, მათი რომელიმე შვილი შემიყვარდეს და ჩემი არარეალიზებული დედობრივი გრძნობები მათზე გამოვავლინო, შემდეგ კი, ალბათ, ბინასაც დავუტოვებ. როგორც ჩანს, ისინი ფიქრობენ, რომ შვილების გაჩენა ჩემი ჯანმრთელობის გამო ვერ შევძელი, აბა ნებაყოფლობით ვინ იტყვის უარს ასეთ „ბედნიერებაზე“.
მამა ძალიან მოეშვა, ისინი მის მოსანახულებლად ჩამოვიდნენ და დარჩნენ, ზღვაზე დაისვენეს და ჩემი ტელეფონის ნომერი ჩაიწერეს. ნომრის შეცვლა მომიწევს, თორემ თუ პირდაპირ ვეტყვი, რასაც ვფიქრობ, ან უბრალოდ ტელეფონს არ ვუპასუხებ, მაშინ მამა ძალიან განაწყენდება. მას ადრეც უნდოდა, რომ მათთან ურთიერთობა შემენარჩუნებინა, რადგან მისი ნათესავები არიან. ის საკმაოდ ჩაკეტილი ადამიანია, მისი სანაცნობო წრე ძალიან ვიწროა, მხოლოდ დედაჩემის მეგობრები და ეს ნათესავები.
მაგრამ არ მსურს მათთან ნორმალური ურთიერთობა, მათი ისტორიების მოსმენა, მათ პრობლემებში ჩაღრმავება, მილოცვების მოსმენა და თანამგრძნობი კითხვები ჩემს ცხოვრებასთან დაკავშირებით და ამავდროულად იმის ცოდნა, რომ ადამიანები ჩემს მემკვიდრეობაზე ოცნებობენ. დიახ, მირჩევნია ჩემი ქონება სახელმწიფოს ან რომელიმე მეზობელს დავუტოვო…
