მე და ჩემი ქმარი ოთხი წელია ერთად ვცხოვრობთ და ერთმანეთისგან 15 წუთის მოშორებით ვმუშაობთ. ლანჩზე მას ხშირად ჩემთან ვპატიჟებდი სასადილოში – იქ საჭმელი გემრიელია და კორპორატიული ფასდაკლებაც მაქვს, მაგრამ ის ყოველთვის უარს ამბობდა. შედეგად მივხვდი, რომ ის თავის ქალ კოლეგასთან ერთად დადიოდა სასადილოდ კაფეებში და სასადილოებში… ისინი ერთად მუშაობდნენ IT კომპანიაში, შემდეგ ის სხვა კომპანიაში წავიდა და მასაც ეძახდა, მერე ისიც მიიწვიეს და მან მისცა რეკომენდაცია.
მე არ ვარ ეჭვიანი. ძალიან პრაქტიკული, სერიოზული სამსახური მაქვს მრეწველობის სფეროში უფროს ადამიანებთან ერთად და ყველანი უფრო თავშეკავებულები ვართ. პირიქით, მათ დავცინოდი და მომწონდა, რომ ქმარს კოლეგა მეგობარი ჰყავდა. მაგრამ მერე, ის ძალიან ხშირად და ხალისიანად საუბრობდა მასზე… მერე ერთად დაიწყეს ოფისში სიარული (ძირითადად დისტანციურად მუშაობდნენ ), საღამოობით ერთმანეთს წერენ…
დღეს გავიგე, რომ ერთად დადიან ლანჩზე სხვადასხვა ადგილას და ამის გამო, გული ძალიან მეტკინა. ჩემთვის ეს ძალიან მტკივნეული იყო, თითქოს გული დანით გამიხლიჩეს, მაგრამ ჩუმად ვიყავი… მე ადრე ვამთავრებ (17:00 საათზე), ისინი კი სხვადასხვა დროს, მაგრამ დღეს სამსახურში შევყოვნდი და იმედი მქონდა რომ დამირეკავდა, რათა სახლში წავეყვანე. შედეგად, თითქმის საღამოს 7 საათი იყო, როდესაც ვეღარ გავუძელი და თავად დავურეკე. პასუხი შოკისმომგვრელი იყო: „უკვე სახლში ხარ? არა? თუ გინდა, ერთად წავიდეთ…” და ფონზე ქალების ხმები გავიგონე… გაოგნებული ვიყავი, მაგრამ არაფერი მითქვამს. მერე გავიგე ლანჩების შესახებ და თავი ძალიან ცუდად ვიგრძენი…
ყველაზე საშინელი ის იყო, რომ მოვიკრიბე გამბედაობა და ხმამაღლა გავაჟღერე: „ანუ მე როცა გეძახი, ჩემთან სადილობა არ გინდა!“ მან საპასუხოდ დაიწყო რაღაცის წუწუნი და მე ნერვიულობის გამო თემა შევცვალე: „კარგი, თუ არ გინდა პასუხის გაცემა, მაშინ თემა შევცვალოთ…“ და ჩვენ ნამდვილად შევცვალეთ თემა.
ახლა კი მაინტერესებს: სულელი ვგონივარ თუ თავად ვიგონებ რაღაცებს? ისტერიკა და სკანდალები არასდროს გამიმართავს, ყველაფერს ფილოსოფიურად ვუდგებოდი, მაგრამ ამ შემთხვევაში თავს ვერ ვიკავებ. ეს მტკივნეულია, არასასიამოვნო და შეურაცხმყოფელი.
ჩვენ დიდი ხანია ვაშენებდით და ვაშენებთ ჩვენს ურთიერთობას. ერთმანეთს ვესაუბრებით, მე ზოგადად ყოველთვის ვამბობ იმას, რასაც ვფიქრობ. ჩვენ ერთად გავიარეთ ყველაზე ბნელი და რთული დრო და ახლა, როცა დიდი ხნის ნანატრი სტაბილურობა დადგა, ორივეს გვაქვს კარიერა, ვგეგმავთ მომავალს, საერთო დასვენებას (სპორტი: ველოსიპედი, სნოუბორდი და ა.შ. ასევე გვაქვს საერთო ბიბლიოთეკა) და აქ ასეთი ამბავია.
მორალურად მიჭირს ამის დაჯერება, ჩვენ ყოველთვის გვქონდა თბილი და ურთიერთნდობით აღსავსე ურთიერთობა და ეს ყველაფერი საერთო შრომით იყო აგებული, თანდათანობით, როცა მორიგ ჯერზე ისევ ერთმანეთს ვირჩევდით, ახლა კი თითქოს მე არ ამირჩიეს… მე მაქვს მკაფიო პოლიტიკა ურთიერთობებთან დაკავშირებით: შეგიძლია მოგწონდეს ვინც გინდა, მაგრამ საბოლოო არჩევანი წყვეტს ყველაფერს. ამიტომ, მე არ ვეყრდნობი ემოციებს და სხვა არასტაბილურ გრძნობებს, სულისა და გონების სიძლიერის მჯერა. მაგრამ, ამჯერად ალბათ მე წავაგე…
არასდროს არაფერს ვმალავ, ყველაფერს ისე ვამბობ, როგორც არის, დამალვის გარეშე (მაგალითად, თუ ვინმე მომწონს, ან უფროს ბიძიასთან ერთად ლანჩზე მივდივარ და ცოტას ვიხუმრებ სხვადასხვა თემაზე, ყოველთვის ვამბობ ამ ყველაფერს). ჯერ კიდევ ჩვენი ურთიერთობის დასაწყისში ვთხოვე, რომ ასეთი „კონფუზის“ შემთხვევაში არ დაეტანჯა ჩემი თავი, რადგან ადამიანები ვართ და გონება ყოველთვის იმარჯვებს ჰორმონებსა და თანმხლებ ემოციებზე.
წყენას არასდროს ვყლაპავ, თუ დარწმუნებული ვარ, მაგრამ აქ სიტუაცია საეჭვოა, ამ საკითხში კარგად ვერ ვერკვევი… მექანიზმები, აღჭურვილობა, დოკუმენტები – კი ბატონო, მაგრამ ადამიანური ურთიერთობებში – სუსტი ვარ…
მე ყოველთვის ვცდილობ, საკუთარი შემოსავალი, კომფორტი, კარიერული ზრდა, ბიუჯეტი და სხვა ფინანსურ საკითხები ყოველთვის წესრიგში მქონდეს. მაშინაც კი, თუ მთელი მსოფლიო დაინგრევა, ჩვენ უნდა გავაგრძელოთ ფეხზე დგომა და გავაგრძელოთ ჩვენი ცხოვრება. ეს ჩემი აზრია, თანაცხოვრება – მოსახერხებელი და პრაქტიკულია, მაგრამ სამწუხაროდ არის ეს სულელური ჰორმონები, ემოციები და ასე შემდეგ…
ყველაზე ცუდი ისაა, რომ მე თვითონ ვუბიძგე სახლიდან გასასვლელად… საუკეთესო ზრახვები მამოძრავებდა, რადგან მე ისედაც უკვე დაღლილი ვბრუნდები სახლში სოციალური ურთიერთობისგან, ის კი მთელი დღე სახლში იჯდა და მზად იყოს ამ ენერგიის ჩემთვის გასაზიარებლად. მე მიჭირდა იმის ყურება, თუ როგორ იხრწნებოდა ადამიანი, როგორც პიროვნება, თუმცა, იზრდებოდა, როგორც სპეციალისტი, მაგრამ ამხელა ფასად.
დავიწყე მისი გარდერობის აქტიური შეცვლა, წახალისება, რომ საზოგადოებაში უფრო ხშირად გასულიყო. ყოფილიყო სუფთა, მოწესრიგებული და ა.შ., ზოგადად, საზოგადოებაში დავაბრუნე. ასეთი სიმპათიური, მოვლილი, მოდური ტანსაცმლით გარშემომყოფთა აღფრთოვანებას იმსახურებდა. მე ძალიან მიხაროდა, ყოველთვის ვეკითხებოდი სამსახურის შემდეგ, „ალბათ გოგოები სულ გაგიჟდნენ, ასეთი სიმპათიური ბიჭის დანახვისას?! და ახლა… აი, რა გამოვიდა… რისთვის ვაქებდი?
