უკვე 10 წელია, რაც გათხოვილი ვარ. ჩვენ გვყავს ორი შვილი: 5 წლის და 6 თვის. ჯერ იყო შეხვედრები, ერთად ძალიან კარგ დროს ვატარებდით, იყო სიყვარული და ურთიერთგაგება. შემდეგ მან ხელი მთხოვა და დავქორწინდით. ყველაფერი კარგად იყო: ერთად ვცხოვრობდით, შვილებს ვზრდიდით, მაგრამ რაღაც მომენტში ვიგრძენი, რომ ის ძალიან შეიცვალა. ჩემს მიმართ დამოკიდებულება შეეცვალა.
წვრილმანებშიც კი შეცდომას პოულობდა – არაფერი მოსწონდა. სათითაო სიტყვას მისწორებდა და მცირე შეცდომებსაც კი მახსენებდა. სახლში ძალიან გვიან მოდიოდა, ან შეიძლება საერთოდ არ მოსულიყო. მასთან ურთიერთობა არაპროგნოზირებადი გახდა: ხან უხეშად ლაპარაკობდა, ხან კეთილად და ნაზად. როცა რბილი კომუნიკაციის პერიოდი იყო, მეჩვენებოდა, რომ ეს ყველაფერი თავად მოვიგონე, პატარა ბავშვთან ერთად დეკრეტულ შვებულებაში გადავიღალე.
როდესაც ჩემს ქმარს გუნება-განწყობა ისევ გაფუჭდა და დაიწყო იმაზე ლაპარაკი, რომ მომავალში ჩვენს ოჯახს ერთად ვერ ხედავდა, ვერ გავუძელი და ვკითხე ვინმე ხომ არ ჰყავდა. ხომ არ მღალატობდა? თავიდან უარი თქვა, რაღაცნაირად ეწყინა კიდეც, მაგრამ მას შემდეგ, როდესაც ფაქტების მოყვანა დავიწყე და არ ვნებდებოდი, მან აღიარა. მითხრა, არ გეწყინოსო, მაგრამ ოჯახიდან წასვლა მინდაო.
თითქოს ფეხქვეშ მიწა გამომეცალა. თავი ვერ შევიკავე, დიდი ჩხუბი გვქონდა და დიდხანს ვარკვევდით ურთიერთობას. მეორე დღეს უცებ ჩემი დადანაშაულება დაიწყო ყველაფერში, ბევრი ცუდი სიტყვა მითხრა. მითხრა, რომ ჩემი ბრალია ეს შედეგი. შემდეგ თქვა, რომ ნანობდა ჩემზე დაქორწინებას. თურმე ის კარგია, ის ცდილობდა, მაქსიმუმი გაიღო, მაგრამ მე ვარ ცუდი და მასზე უკეთეს კაცს ვერასდროს ვიპოვი. მაინც ვერ გავიგე, რა იყო ჩემი ბრალი. ბევრს და ზოგადი ფრაზებით ლაპარაკობდა, თითქოს ვიღამ დაარიგა.
დედამთილმა მხარი დამიჭირა და მითხრა, რომ დრო ყველაფერს თავის ადგილზე დააყენებდა. მან მირჩია, რომ არსად არ წავსულიყავი, აქ მეცხოვრა. ბავშვებთან ერთად წასასვლელი მაინც არსად მქონდა. გადავწყვიტე საკუთარ თავზე მეზრუნა, სხვა ინტერესები მეპოვა, რათა ფიქრები გამეფანტა და დეპრესიაში არ ჩავვარდნილიყავი. სტრესის გამო ზედმეტი კილოგრამები დავკარგე, წონაში ზედმეტადაც კი დავიკელი. ბოლოს დრო გამოვნახე და თმა შევიღებე, კოსმეტიკა და გარდერობი განვაახლე.
შედეგად, კვლავ გამხდარი და მიმზიდველი გავხდი. ჩემი ქმარი ყოველთვის მოწყენილი მოდის სახლში, ხანდახან აგრესიული, მას ვეღარ ვცნობ. ცოტა ხნის წინ საღამოს დაბრუნდა და პატიება მთხოვა. მან თქვა, რომ ნანობს და ბევრ რამეს მიხვდა. მიხვდა, რომ წასვლის შემთხვევაში შვილებს დაივიწყებდა და სხვის შვილებს აჭმევდა. ამის გააზრების შემდეგ თავს ცუდად გრძნობდა.
იმ ქალსაც ორი შვილი ჰყავს. არ ვიცი, ღირს თუ არა შანსის მიცემა? ცოტა ხნის წინ, ის სრულიად განსხვავებული იყო, უცხო ადამიანივით. მე კი ყოველდღე ვეუბნებოდი ჩემს თავს, რომ არ იყო საჭირო ამ ყველაფერში ქექვა, საკუთარი თავის ჩიხში შეყვანა ფიქრებით, თუ რატომ მოხდა ეს ყველაფერი.
მიზნები უნდა დაისახო და იცხოვრო სანამ ახალგაზრდა ხარ, ბავშვები გაზარდო. მე უკვე შევეჩვიე იმ აზრს, რომ ჩემი ქმარი წავიდოდა, ცხოვრების ახალი ეტაპი დადგებოდა. მინდოდა მეთქვა, რომ ვუშვებდი, ბედნიერება მესურვა. ახლა კი ვფიქრობ, რომ იქნებ მაინც ვეცადო ოჯახის გადარჩენას, ყველას აქვს რთული მომენტები, უბრალოდ სწორი დასკვნების გამოტანაა საჭირო. უკვე თავადაც არ ვიცი, რა მინდა. არ ვიცი, როგორ მოვიქცე…
