ქმარმა ორსული კოლეგა რესტორანში დაპატიჟა

1247

გუშინ ჩემი ქმრის ტელეფონი დამჭირდა თანხის აპლიკაციის საშუალებით გადასახდელად. როცა მისი ტელეფონი ხელში მეჭირა, მესენჯერში მივიღე შეტყობინება სამსახურის ჯგუფიდან. შემთხვევით გავხსენი, სამსახურის საკითხებს განიხილავდნენ, საინტერესო არაფერი იყო. რატომღაც აზრად მომივიდა მისი შავი სია და არქივი გადამემოწმებინა (სიმართლე გითხრათ, აქამდე არასდროს გამიკეთებია, მაგრამ თითქოს ინტუიციით მივხვდი რაღაცას).

არქივში აღმოვაჩინე მისი მიმოწერა ვინმე ქალბატონ „ეკა სამსახურთან”. ის კითხულობდა, როგორი იყო მისი მდგომარეობა, როგორ გრძნობდა თავს ორსულობის დროს, ქალი ღიმილით პასუხობდა, რომ ყველაფერი კარგად იყო, რომ ქმართან ერთად საყიდლებზე იყო წასული და ბავშვისთვის გარკვეული ნივთები შეიძინა, შემდეგ იყო უმნიშვნელო თემებზე საუბარი. ბოლოს კი ჩემმა ქმარმა ჰკითხა, როდის შეეძლოთ ერთმანეთის ნახვა და რომელ რესტორანში ისურვებდა დაჯდომას. მან უპასუხა: „შეგვიძლია უბრალოდ გავისეირნოთ და მერე სადმე შევიდეთ საჭმელად“, რაზეც ჩემმა ქმარმა უპასუხა, რომ მისწერდა, როგორც კი განთავისუფლდებოდა.

ერთი შეხედვით, მიმოწერაში არაფერი იყო რომანტიული, არც გული და არც კოცნა, მაგრამ ვერ გამიგია, რისთვის აპირებდა რესტორანში ორსულ, გათხოვილ კოლეგასთან შეხვედრას? ტელეფონი დავუბრუნე და გადავწყვიტე, რომ მაშინვე ჩხუბი კი არ დამეწყო, არამედ კარგად დავფიქრებულიყავი. მე თავადაც დეკრეტულ შვებულებაში ვარ, ჩვენ წელიწადნახევრის შვილი გვყავს.

ჩემი ქმარი ძალიან ბევრს შრომობს, დასვენების დღეებს არ იღებს და შედეგად ხელფასიც ძალიან კარგი აქვს. ჩვენ სამივე ერთად პრაქტიკულად არსად დავდივართ, მაგრამ მას აქვს დრო, რომ კოლეგა წაიყვანოს რესტორანში. მათი კომპანიის ბუღალტერს ვკითხე, ჰყავთ თუ არა სამსახურში ვინმე ორსული ეკა, მან დაადასტურა, რომ ასეა და ის მალე დეკრეტულ შვებულებაში გავა. ვკითხე, იმ საბაბით, რომ ვითომ ის ჩემი კლასელის ცოლია და მაინტერესებდა შემთხვევით მათთან ხომ არ მუშაობდა.

შეხვედრის თარიღზე არ შეთანხმებულან, ამიტომ არ ვიცი, როგორ ვადევნო თვალყური. ისევ ტელეფონი მოვთხოვო? სამსახურიდან ისედაც ყოველთვის აგვიანებდა. ვფიქრობ, იქნებ იქ კოცნა და გულებიც იყო და წაშალა? მაგრამ მაშინ რატომ არ წაშალა რესტორნის ამბავი? დაბნეული ვარ და არ ვიცი რა ვიფიქრო…