სისასტიკის კანონი, რომელიც ასევე ცნობილია როგორც მერფის კანონი, არის ერთგვარი წესი, არასერიოზული პრინციპი, რომელის მიხედვითაც, თუ წარუმატებლობა უნდა დაგეწიოს რაღაც მომენტში, ის აუცილებლად გააკეთებს ამას. და თანაც ამისთვის ყველაზე შეუფერებელ მომენტში. წარსულში გახედვით და ცხოვრების ამ კომიკური „კანონის“ პრიზმაში შეხედვით, ნებისმიერი შეიძლება დაეჭვდეს, რომ რაღაც არასწორია. თითქოს მერფის კანონი მის ცხოვრებაში მოქმედებს სრულიად არაირონიულად. მაგრამ ეს, რა თქმა უნდა, შეცდომა იქნება.
რა თქმა უნდა, ხანდახან ცხოვრება ისე ეწყობა, რომ, ნებით თუ უნებლიეთ, დაფიქრდებით: ნუთუ შემთხვევით ხდება მთელი რიგი მოვლენები? ცნობილი ადამიანების ბიოგრაფიების წაკითხვის შემდეგ კი, იწყებ ფიქრს: ვიღაც აკონტროლებს ჩვენს გადაწყვეტილებებს და ცხოვრებას. თუმცა, სინამდვილეში – ასე არ არის. უმეტეს შემთხვევაში, ჩვენ ვართ ჩვენი ბედის ნამდვილი შემქმნელები. რა თქმა უნდა, ამა თუ იმ ხარისხით, რადგან ჯერ არავის გაუუქმებია იღბალი და ბანალური უიღბლობა.
სისასტიკის კანონი
აქვე გეტყვით, რომ მე არ მჯერა რაიმე წყევლის, სასწაულის, „დომოვოის“ და სხვა მსგავსის. ჩემი აზრით, ძალიან მოსაწყენ მატერიალურ რეალობაში ვცხოვრობთ, სადაც აბსოლუტურად არაფერი საინტერესო არ ხდება. შესაძლოა, მხოლოდ ემოციები და სხვადასხვა სახის ტექნიკური ინოვაცია არის ის, რაც გვაძლევს სულ მცირე მოტივაციას წინსვლისთვის. წინააღმდეგ შემთხვევაში, პროგრესი საერთოდ არ იქნებოდა. ეს ჩემი პოზიციაა და თქვენ შეგიძლიათ სხვაგვარად იფიქროთ. ჩვენი ოჯახის მიერ სახლის შეძენის ისტორიაა, რაც დღემდე მაკვირვებს. ვივიენის დღევანდელ სტატიაში ამ ისტორიას გაგიზიარებთ. დაიჯერებთ თუ არა – თქვენი გადასაწყვეტია. ჩემი საქმეა – გიამბოთ.
5 წლიანი თანაცხოვრების შემდეგ მე და ჩემმა მეუღლემ საბოლოოდ გადავწყვიტეთ ერთოთახიანი ბინის ყიდვა. მაშინ ბევრს ვმუშაობდით, ენერგია საკმარისზე მეტი გვქონდა. მაგრამ ყოველთვიური ქირა განწყობას და განვითარების სტიმულს გვინადგურებდა. რისთვის, თუ ბინის მეპატრონეები მოვლენ და წაიღებენ, რაც ეკუთვნით. და თუ დავითვლით, რამდენს ვაძლევდით მათ მთელი წლის განმავლობაში, ეს უბრალოდ სიგიჟეა. წამლის დალევა დაგჭირდება. ქორწილამდე საკუთარი მცირე კაპიტალი გვქონდა, ამიტომ ნაქირავებ ბინებში ცხოვრება, შედარებით მცირე ხნით მოგვიწია.
უბანი უკვე შერჩეული გვქონდა, ბინა, რა თქმა უნდა, ერთოთახიანი „ხრუშჩოვკა“, მაგრამ ეს უკვე კარგი იყო. გარდა ამისა, ჩვენი ცოლ-ქმრული ცხოვრების განმავლობაში, მე პირადად უკვე მივეჩვიე ვიწრო სივრცეებს და, ვფიქრობ, ჩემი მეუღლეც. მაგრამ ეს შენი საკუთარი იქნება და არა სხვისი. გააკეთე ის, რაც გინდა, თუ გინდა მეზობლებს ეკამათე მთელი დღე. ამის უფლება გაქვს. ოჰ, რამდენი პრობლემა გვქონდა წარსულში იმ ადამიანებთან, ვისთანაც მეზობლად ვქირაობდით სახლს… თქვენ, ძვირფასო მკითხველებო, ალბათ გაგვიგებთ. კარგი, ამას თავი დავანებოთ, ეს ყველაფერი ლირიკაა. ყველაზე მთავარი არის ის, რომ ბინის ყიდვა ვერ მოვახერხეთ.
რატომ? ჩემი სიდედრი ძალიან ცუდად გახდა. და რაც არ უნდა მეცადა, რომ ჩემი თავი იმაზე უარეს ადამიანად წარმომეჩინა, ვიდრე სინამდვილეში ვარ, სინდისმა ვერ გაუძლო. ჩემი მეუღლის თვალში უკანასკნელ ადამიანად ვერ გამოვჩნდებოდი. ჩვენ ორივემ დავდეთ ფული და დავეხმარეთ ჩემს სიდედრს ფეხზე წამოდგომაში. დიახ, საავადმყოფოები დღეს არ არის იაფი სიამოვნება, თუმცა ეს უკვე ყველამ იცის. საინტერესო სხვა რამ არის. ჩემი ცოლის დამ, რომელიც ყველაფერში გამუდმებით მაკრიტიკებდა, არ მოისურვა ჩვენთან თანამშრომლობა. ის მხოლოდ რამდენჯერმე მივიდა დედასთან პროდუქტებით, შემდეგ კი განაგრძო ცხოვრება, როგორც მანამდე.
არაფრის თქმა არ მინდა, მაგრამ თქვენ ალბათ გეყოლებათ შორეული ნათესავი, რომელსაც მხოლოდ ენის მოფხანვა შეუძლია. ეს ზუსტად იგივე შემთხვევა. ჩემმა ცოლმაც კი იცის, თუ როგორი ორპირა ადამიანია მისი და ხანდახან. თუმცა, ეს მისი არჩევანია. მიუხედავად იმისა, რომ ცრუმორწმუნე არ ვარ, მჯერა, რომ კარმის ან ბუმერანგის რაღაც მსგავსი ჯერ კიდევ არსებობს ცხოვრებაში. ის მხოლოდ ადამიანებს შორის ურთიერთობის პრინციპით მუშაობს და არა ჯადოსნობით.
გავაგრძელებ. მეორედ მე და ჩემმა მეუღლემ თითქმის ვიყიდეთ ბინა პირველი მცდელობიდან რამდენიმე წლის შემდეგ, მაგრამ ისევ არ გაგვიმართლა. ფული შეგროვდა, უფრო დიდი თანხაც კი. თუმცა ყველაფერს ხელი შეუშალა ავარიამ, რომელშიც ჩვენი ოჯახი მოჰყვა, როცა მანქანას მე ვმართავდი. არ ინერვიულოთ, ყველაფერი კარგად დასრულდა. ჩემს მეუღლეს ნაკაწრი არ ჰქონდა, მე ორი ნეკნი მოვიმტვრიე და მხოლოდ იმიტომ, რომ სათანადო ღვედის შესაკრავი არ ვიყიდე. მაგრამ მანქანა, რა თქმა უნდა, საკმაოდ დაზიანდა.
ჩვენს ოჯახში მანქანის გარეშე შეუძლებელია. ამიტომ საჭირო იყო სასწრაფოდ არჩევანის გაკეთება: შეკეთება ან ახალი მანქანის შეძენა. რა თქმა უნდა, ჩემმა მეუღლემ შეკეთება შემომთავაზა. ეს უფრო იაფია და ასევე უფრო სწრაფად მოხერხდება. ამასობაში ცოტას კიდევ ვიმუშავებდით, ყველაფერს მოვაგვარებდით, რასაც შევძლებდით და შემდეგ დავიწყებდით საბინაო საკითხის მოგვარებას. მე თვითონაც ვფიქრობდი ამას, რომ ცხოვრება არ გამერთულებინა, მაგრამ სიმართლეს თვალებში ჩავხედე და გადავწყვიტე გამეყიდა მანქანა და რაიმე უფრო იაფიანი მეყიდა.
იცით, ყველაზე სასაცილო ის იყო, როცა ჩემი ცოლი კი არა, სიდედრი და მისი მეორე ქალიშვილი დამესხნენ თავს. ჩემი ცოლის დამ დამაბრალა, რომ ტარება არ ვიცოდი, თუმცა კაცი ვარ და უნდა მცოდნოდა. კინაღამ და მოვუკალი და მას ნამდვილად არ მოსწონს ის, რომ მისი და ცოლად გამომყვა. სიდედრი ნაკლებად მადანაშაულებდა, როგორც ჩანს, მთლიანად არ დაევიწყებინა, რომ მისი მკურნალობის ფული ჩემი ჯიბიდან გადავიხადე. თუმცა ერთადერთი, ვინც არაფერში მადანაშაულებდა, ჩემი ცოლი იყო. მე ძალიან მადლობელი ვარ მისი ამისთვის. ნათესავები კი – მეათეა ხარისხოვანია.
და მაინც, გარკვეული პერიოდის შემდეგ, ვიყიდეთ ბინა. მეტსაც ვიტყვი, ოროთახიანი ბინის ყიდვა მოვახერხეთ. საქმე ისაა, რომ სამსახურში დამაწინაურეს. და იმ კაცს, რომელიც ყიდდა თავის ყოფილ ბინას, რაღაც ცუდი ვალები ჰქონდა. აქედან გამომდინარე, საქმე არ იცდიდა. დიახ, ზოგიერთმა შეიძლება თქვას, რომ მეორად ბაზარზე შეძენილ საცხოვრებელში ცხოვრება არც ისე კარგია და ალბათ ისიც მართალი იქნება. გეთანხმებით, რომ საკუთარ ვილაში ცხოვრება, რომელიც შენთვის დააპროექტეს და ააშენეს დარგის ნამდვილმა ექსპერტებმა, უფრო მაგარია. მაგრამ, მოდი ვიყოთ გულწრფელები, ეს ყველაფერი თითოეულის შესაძლებლობებზეა დამოკიდებული.
რაც შეეხება შესაძლებლობებს. ცოტა ხნის წინ ჩემი ცოლის დაც გათხოვდა. მას შეექმნა ზუსტად ისეთივე პრობლემები, როგორიც ჩვენ გვქონდა. ნაქირავები ბინა აღარ აწყობდა, რაღაც საკუთარი უნდა მოძებნა. მისი მიდგომა ამ პრობლემისადმი სრულიად მოულოდნელი იყო ჩემთვის. ქორწილიდან რამდენიმე კვირის შემდეგ მან სამსახური დატოვა და თავი დაქორწინებულ ქალად გამოაცხადა. შესაბამისად, ახლა ყველაფერი უნდა გადაწყვიტოს (და გააკეთოს) მისმა ქმარმა. მეუღლემ უნდა მოაგვაროს საბინაო საკითხი, დასვენება და სხვა ყველაფერი. ასეთი ამბებია.
ამ ამბავმა დამაფიქრა. დიახ, მე და ჩემი მეუღლე დიდხანს ვერ ვყიდულობდით ბინას. თითქოს რაღაც სისასტიკის კანონი მოქმედებდა. მაგრამ ჩვენ ერთად გავიარეთ არაერთი ცხოვრებისეული გამოცდა. ნაქირავებ ბინებშიც კი ვიხეტიალეთ და მაინც ერთად დავრჩით. უფრო მეტიც, ჩვენი ურთიერთობა ამ ყველაფრისგან მხოლოდ გამყარდა. რა ელის ჩემი მეუღლის დას, განსაკუთრებით ადამიანებისა და ზოგადად ცხოვრების მიმართ ასეთი დამოკიდებულებით? ვინ იცის, მაგრამ მე კარგს არაფერს ველოდები. ალბათ კარმა ჯერ კიდევ არსებობს. გარკვეულწილად, რა თქმა უნდა. თორემ სხვა რით აიხსნებოდა ეს ყველაფერი?
