„ჩაუნერგეთ თქვენს შვილებს სიყვარული, რადგან მოგვიანებით ეს მათ მშობლებს დასჭირდებათ“. თუ ბავშვს ადრეული ასაკიდან აიძულებენ აკეთოს ის, რაც არ მოსწონს, გაკიცხავენ, მეგობრებს დააშორებენ, მაშინ ადრე თუ გვიან ის შეწყვეტს დედისა და მამის სიყვარულს. ეს არაერთხელ დაამტკიცეს ფსიქოლოგებმა, სოციოლოგებმა და უბრალოდ ჩვეულებრივმა ადამიანებმა. ჩვენ რობოტები არ ვართ, ძირითადი გრძნობები ჩვენში ჯერ კიდევ ბავშვობიდან ყალიბდება.
როგორც ჩანს, ბევრმა მშობელმა ეს არ იცის. მათთვის აღზრდა ყოველთვის ასოცირდება დანაშაულთან და სასჯელთან. რაც არ უნდა ეცადოს მათი შვილი, ეს მათთვის არასდროს იქნება საკმარისი. არის შემთხვევები, როდესაც უცხო ადამიანს, იგივე მასწავლებელს ან აღმზრდელს, შეუძლია შეაქოს ბავშვი კარგად შესრულებული სამუშაოსთვის, მაგრამ მშობელს საკუთარი აზრი ჰქონდეს ამ საკითხთან დაკავშირებით: „საკმარისად კარგი არ არის. უფრო მეტად უნდა ეცადო. კიდევ ვცადოთ. სხვათა შორის, დღეს ტელევიზორის გარეშე დარჩები“.
ჩაუნერგეთ შვილებს სიყვარული
როგორ მიხვედით იქამდე, რომ საყვარელი გაიჩინეთ? რა თქმა უნდა, მესმის ყველაფერი, ჩვენ ყველანი პატიოსანი ხალხი ვართ. მაგრამ ახლა, ანონიმურობის პირობებში, შეგიძლიათ იყოთ უფრო გულწრფელი. მაგალითად, ასეთი სურვილი გამიჩნდა. სასაცილო ის არის, რომ ახალგაზრდობაში ყველანაირი შესაძლებლობა მქონდა „მეგულავა“, მაგრამ არ გამომიყენებია. აზრს ვერ ვხედავდი. და როცა გავთხოვდი, მომიწია. უბრალოდ, ასე იყო საჭირო. მხოლოდ ახლა დავიწყე იმის გაგება, თუ რატომ.
ჩემი ქმარი, ლექსო, ძალიან კარგი ადამიანია. კარგი გარეგნობა, სასიამოვნო საუბარი. მას ფული აქვს და არ ენანება საჩუქრები არც ჩემთვის და არც ლიკასთვის, მისი ქალიშვილისთვის, რომელიც პირველი ქორწინებიდან ჰყავს. მე ვიცი, რომ ზოგიერთი ქალი არასოდეს გაყვებოდა ცოლად გაყრილ, შვილიან მამაკაცს, მაგრამ მე ეს არ მაინტერესებდა. გოგონა მაშინვე შემიყვარდა. ვისი ბრალია, რომ დედამისი უტვინოა? ის თვითონაც ძალიან თავაზიანად მექცეოდა. სუფთა, ნათელი ბავშვი.
ბავშვები მიყვარს და, რა თქმა უნდა, ვგეგმავ საკუთარი შვილების გაჩენას მომავალში. როგორც ამბობენ, ჩაუნერგეთ შვილებს სიყვარული, აღზარდეთ ისინი სიყვარულში. ჩემი ქმარიც, რა თქმა უნდა, მიყვარს. ზოგადად, ჩვენი ოჯახი საკმაოდ ძლიერია და არანაირი მნიშვნელოვანი პრობლემა არ გვაქვს, გარდა ჩემი პატარა საიდუმლოსი. ორიოდე წელიწადში, ვფიქრობთ, თანხის დამატებით ჩვენი ოროთახიანი ბინის გადაცვლას უკეთეს ვარიანტში. შემდეგ კი შვილებზეც ვიფიქრებთ. ვიცი, რომ ყველაფერი ასე იქნება. ამიტომ ჩემთვის ადვილია ჩემს ცხოვრებაზე საუბარი. ყველაფერი იდეალურად იქნებოდა, რომ არა ერთი ოჯახური საღამო, რომელიც დაახლოებით ექვსი თვის წინ გაიმართა.
რვანი ვიყავით. მე, ჩემი ქმარი, მისი მშობლები და ოჯახის მეგობრები. დედამთილს და მამამთილს კარგად ვიცნობ და ისინი კარგად მექცევიან. ერთი შეხედვით, ზრდასრული ადამიანები არიან და სულაც არ არიან სულელები, მაგრამ რატომღაც ერევიან სხვის საქმეში. ერთხელ მკითხეს, როდის ვაპირებდი სავარჯიშო დარბაზში ჩაწერას. გაზაფხული იყო და ზამთრისთვის წონის დაკლება ვერ მოვასწარი. ეს მემართება ხოლმე, სულაც არ ვარ მსუქანი, უბრალოდ ცივ სეზონზე ვიმატებ წონაში… როგორმე უნდა მეპასუხა, მეხუმრა.
იმ დღეს კი, სტუმრების წინაშე, ლექსოს ჰკითხეს, ვინ იყო მისთვის უფრო მნიშვნელოვანი: მე თუ მისი ქალიშვილი. ხუმრობით იკითხეს, თუმცა კითხვა, როგორც გესმით, საკმაოდ ინტიმურია. მაგრამ ლექსომ ყოველგვარი ეჭვის გარეშე უპასუხა, რომ მისი ქალიშვილი მისთვის ყველაზე ძვირფასი იყო. ცოლი კი მხოლოდ მეორე ადგილზეა. ამ პასუხმა ძალიან ამაღელვა. ჩემმა ქმარმა კი ღიმილით შემომხედა და ისევ გაიმეორა, რომ მისთვის, რაც არ უნდა მოხდეს, მისი ქალიშვილი ყოველთვის პირველ ადგილზე იქნება. მას შემდეგ ამ საკითხს აღარ შევხებივართ.
სწორედ ამ საუბრის შემდეგ გავიჩინე მეორე მამაკაცი, ლევანი. შეგნებულად არ ვგეგმავდი ქმრის ღალატს, დამიჯერეთ. ლევანი თავისით გამოჩნდა, თითქოს რაღაც ჯადოქრობით. სოციალურ ქსელში გავიცანი. სულაც არ არის ჩემი ტიპი, სიმართლე გითხრათ. დაბალი, ჩადგმული, წვრილი, აქეთ-იქით მორბენალი თვალებით. ასეთებს, არც კი ვაქცევ ყურადღებას, მაგრამ მასში არის რაღაც, რაც იმ დროს მჭირდებოდა: ის უბრალოდ მაღმერთებდა მიმოწერაში.
მასთან ერთად რამდენჯერმე წავედი კაფეში. შინაგანად ვიმედოვნებდი, რომ ლევანი, თავისი ქცევით, მაიძულებდა, რომ უბრალოდ ავმდგარიყავი და სახლში წავსულიყავი, გონს მოვგებოდი. მე გათხოვილი ქალი ვარ. მაგრამ ჩემი მოლოდინი არ გამართლდა. პირველ შეხვედრაზე ყვავილების თაიგულით მოვიდა, თავაზიანი იყო და ყველაფრის საფასური თავად გადაიხადა. მაგრამ ეს არ არის ყველაზე მნიშვნელოვანი. ყოველთვის, როცა თვალებში ვუყურებდი, მისი მზერა მხოლოდ ჩემი მიმართულებით იყო მიმართული. ჩემს გარეგნობას არ აფასებდა, არა. პირიქით, იგრძნობოდა მხოლოდ თაყვანისცემა და ერთგვარი აღტაცება. სამწუხაროდ, ლექსოსთან მსგავსი არაფერი მიგრძვნია.
ასე რომ, ჩვენი შეხვედრები უფრო და უფრო გახშირდა, შემდეგ კი მას ცოტათი მივეჯაჭვე კიდეც. მაგრამ მხოლოდ ფიზიკურ დონეზე და სხვა არაფერი. ჩემთვის ჩვენი პაემნები ფსიქოლოგთან ვიზიტებს დაემსგავსა. მე შემეძლო არ მეთამაშა, ვაგვიანებდი და ხანდახან ისტერიკებიც მემართებოდა. ლევანი კი, როგორც ერთგული ლეკვი, ყოველთვის მელოდა და მზად იყო დასახმარებლად. თან ჩემს ქმარზე არასდროს უსაუბრია და საერთოდ ცდილობდა ამ თემის თავიდან აცილებას. ჩემი კომფორტი მისთვის ყოველთვის პრიორიტეტული იყო.
სულ ეს არის. ჩემს ცხოვრებაში არავითარი მოულოდნელი ცვლილება ჯერ არ მომხდარა. მე ახლაც ვცხოვრობ ჩემს მეუღლესთან და მის ქალიშვილთან ერთად. მაგრამ დროდადრო ვხვდები ლევანს, გასართობად. დიდი ხნის განმავლობაში ვერ ვხვდებოდი რატომ ხდებოდა ასე. ფიზიკურადაც კი, მეუღლესთან ერთად უფრო უკეთ ვგრძნობ თავს. სერიოზულად ვამბობ, დამიჯერეთ. მაშინ რატომ ღალატობ, რატომ რისკავ და რატომ აფუჭებ კარმას?
და მხოლოდ ახლახან მივხვდი ამას. მე თვითონ, არავის უკარნახია. ეს ყველაფერი ეხება ჩემს მშობლებს და იმ საუბარს, რომელიც გვქონდა ჩემი ქმრის ოჯახთან შეხვედრაზე. მეჩვენება, რომ ვერ შევძელი შინაგანად მეპატიებინა ჩემი ქმრისთვის მისი პასუხი. ის, რომ მისი ქალიშვილი მისთვის ყოველთვის ნომერ პირველი იქნებოდა. ამან დიდი ტკივილი მომაყენა. ახლა ეს აშკარაა. ბოლოს და ბოლოს, დარწმუნებული ვიყავი, რომ ჩემი ქმრისთვის, ყოველთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი ვიქნებოდი, მაგრამ პირიქით აღმოჩნდა.
ხუთი და-ძმა მყავს. და დედისთვის და მამისთვის, ჩვენ ყველა ერთნაირი ბავშვები ვიყავით. ჩაუნერგეთ სიყვარული თქვენს შვილებს – ეს მათთვის არ იყო. არავინ დაუშვებდა ჩემთვის გამონაკლისს, იმის გამო, რომ გოგო ვიყავი. არავის უთქვამს ჩემთვის, რომ საყვარელი ბავშვი ვიყავი. არავის ცხოვრებაში არ ვყოფილვარ განსაკუთრებული, გარდა ლევანისა, ჩემი საიდუმლო მამაკაცისა. რაც არ უნდა სამწუხარო იყოს, ეს არის გულწრფელი სიმართლე. საქმე ისაა, რომ ჩემთვის ის უბრალოდ ადამიანია, ვისთანაც მსიამოვნებს შეხვედრა და მეტი არაფერი.
ჯერჯერობით არ ვიცი, როგორ მოვიქცე. საერთოდ არ ვაპირებ განქორწინებას. მინდა, რომ ლექსოსთან შვილი მყავდეს და ბედნიერად ვიცხოვრო. და რომ მას ვუყვარდე. ლევანთან შეხვედრების შეწყვეტას, ჯერ არ ვაპირებ. მავნე ჩვევასავით არის. უბრალოდ ამის სურვილი ჯერ არ მაქვს. მაგრამ რა მოჰყვება ამ ყველაფერს, ჩემთვის გაუგებარია. მე არ ვთვლი თავს მოღალატედ, რადგან უცხო ადამიანის მიმართ არანაირი გრძნობა არ გამაჩნია. უბრალოდ განტვირთვა მჭირდება დროდადრო და არ ვიცი როგორ გავაკეთო ეს სხვაგვარად.
