-ლაშა, დარწმუნებული ხარ რომ არ წამოხვალ? – შეხედა ქმარს ლელამ.
-არა, მარტო გაემგზავრე.
-ასე გეშინია ჩემი მშობლების? – გაუღიმა ცოლმა. -არ შეგჭამენ.
-აუ, ვითომ არ იცი? – აღშფოთდა ლაშა. – 15 წუთში დაიწყება საუბარი იმაზე, თუ რატომ გაყევი ცოლად ღარიბსა და უსახლკაროს!
-მაგრამ… ეს ხომ სიმართლეა!
-ლელა!
-ვხუმრობ. კარგი, მე მაინც ვერ გადავურჩები, ამიტომ წავალ მოვემზადები.
ლელა დედასთან ერთად სამზარეულოში იჯდა. ქალთა საუბრები ოჯახში ტრადიციად იყო ქცეული.
-შენი ქმარი ფიქრობს ამაზე? თუ ისევ მანქანებით თამაშობს?
-ოჰ, ეს მანქანა. ლაშა უბრალოდ შეპყრობილია მისით! ტელეფონში – მანქანა, ლეპტოპში საიტები მხოლოდ მანქანებთან დაკავშირებით. ყველა საუბარი სწრაფად გადააქვს იმაზე, თუ რამდენად კარგია მანქანის ყოლა. და ზუსტად ისეთის, რომელზეც ოცნებობს!
-ეს ნორმალურია! – მოულოდნელად სცადა სიდედრმა სიძის დაცვა.
ქალიშვილმა გაკვირვებულმა შეხედა დედას.
-ნორმალურია?! როცა საკუთარი ბინა არ გვაქვს? დედა, რაღაც ვერ გავიგე. ქორწილამდე ერთი წლით ადრე და ქორწილის შემდეგ ერთი წლის განმავლობაში მეკითხებოდი, თუ რატომ გავყევი ცოლად უსახლკაროს. ახლა კი ლაშას იცავ?!
-მე არ ვიცავ, მაგრამ მისი საქციელი გასაგებია. შენს ბინაში ცხოვრობთ. პლუს ერთი შენი ბინა გაქირავებულია და ფული მოაქვს. რატომაც არ უნდა იყიდოთ მანქანა?
-დედა, იქნებ იმიტომ, რომ ბინა, სადაც ვცხოვრობთ, იპოთეკით ვიყიდე ჩვენს ქორწინებამდე დიდი ხნით ადრე? და ჩვენ არ გვაქვს სასახლეები! და მეორე, ბებიისგან მერგო მემკვიდრეობით? ლაშას ამ ბინებში არც ერთი გროში არ ჩაუდია.
-ნუ, მე ყოველთვის ვამბობდი, რომ ის შენთან ყველაფერ მზამზარეულზე მოვიდა და რას შეცვლი ახლა?“
-არ ვიცი. მაგრამ რაღაც უნდა შეიცვალოს!
ერთი კვირის შემდეგ, ლელა და დედამისი კვლავ შეხვდნენ ერთმანეთს, მაგრამ ამჯერად არა მშობლების სახლში.
-ლელა, დარწმუნებული ხარ, რომ ყველაფერი კარგად მოიფიქრე?
-დედა, ზუსტად. წინააღმდეგ შემთხვევაში მე და შენ აქ არ ვიქნებოდით.
-იქნებ სხვა ვარიანტიც არის?
-რომელი? საუკეთესო გზაა ცოცხლად გაჭრა, თანაც ანესთეზიის გარეშე.
-კარგი, შენი გადასაწყვეტია.
-მე უკვე გადავწყვიტე ყველაფერი.
როდესაც ქმარმა კიდევ ერთხელ დაიწყო საუბარი მანქანის ყიდვაზე, ლელამ მას მაშინვე შეაწყვეტინა:
-ლაშა, რა დროს მანქანაა! არის რაღაც უფრო მნიშვნელოვანი.
-რა?
-ჩემი ბინები დედაჩემს ვაჩუქე.
-რა?! – ქმარი გაკვირვებისგან დივანზე ჩამოჯდა. – რატომ?
-მიზეზი შენ ხარ.
-მე? მე რა შუაში ვარ?
-განვმარტავ. მანქანის შესაძენად გინდა დახარჯო საკმაოდ დიდი თანხა. თან კრედიტით!
-და რა კავშირშია მანქანა იმასთან, რომ ახლახან თავად აიღე და დაკარგე ჭერი და ბინის გაქირავებიდან მიღებული შემოსავალი?
ქმრის ხმა ეჭვს არ ტოვებდა – ლაშა ერთდროულად გაბრაზებულიც იყო და გაკვირვებულიც.
-ის, რომ სჯობს ჯერ არ იყიდო მანქანა!
-ახლა, როცა ქონება დაკარგე, გადაწყვიტე ჩემი პირადი ფინანსური მრჩეველი გახდე?
-შენი არა, ჩვენი. ჩვენ ოჯახი ვართ. თუ უკვე მშორდები?
-რა დაგემართა დღეს? რასაც არ იტყვი, სრული სისულელეა!
-კარგი, – თავი დაუქნია ლელამ. – მაგრამ! თუ ბინების გამო მომიყვანე ცოლად, ესე იგი, ახლა ცუდი ცოლი ვარ.
-ეს რა შუაშია? უბრალოდ ადექი და ბინის გარეშე დაგვტოვე. ახლა კი ჩვენს ბინაში სტუმრები ვართ. ასევე ცდილობ ამიკრძალო მანქანის ყიდვა!
-ლაშა, შენთვის არაფერი შეცვლილა. შენ ისედაც სტუმარი იყავი.
-რას გულისხმობ? სხვათა შორის, მე შენი ქმარი ვარ!
-ეს კი ის ბინაა, რომელიც მე გათხოვებამდე მქონდა. შენ ამ ბინაში ერთი გროშიც არ ჩაგიდია. მე შემიძლია გავაკეთო ის, რაც მინდა. შენს უკითხავად. და ყველაფერი კანონის მიხედვითაა!
-კანონზე არ ვსაუბრობ. უბრალო ადამიანურ ურთიერთობაზე!
-ჩვენი ურთიერთობა ბინასთან დაკავშირებით ასეთია: ნუ იფიქრებ, რომ საცხოვრებელი გვაქვს. არ გვაქვს!. ამიტომ, ფული უნდა დავზოგოთ ამისთვის! დღეიდან! ეს კი ნიშნავს, რომ მანქანა მოიცდის.
-ოჰ, აი თურმე რა ხდება! აი, რატომ გააჩუქე ბინები! იმიტომ, რომ მანქანა არ ვიყიდო.
-კი, ლაშა. პრიორიტეტების სწორად გასანაწილებლად. ასე რომ, ჯერ ბინისთვის უნდა მოვაგროვოთ ფული, მერე კი – მანქანისთვის.
-თუ არ დაგეთანხმები?
ლელამ გაიცინა:
-მართლა გინდა, რომ დედა მოვიდეს და გაგვაგდოს აქედან?
ახალგაზრდა ოჯახმა დაიწყო დაზოგვა საერთო ბინის შესაძენად, მანქანის ყიდვა დიდი ხნით გადაიდო.
ამავდროულად, დედა მეორე ბინის გაქირავებით მიღებულ შემოსავალს ლელას აძლევდა.
ეს იყო სამართლიანი.
