ისე მოხდა, რომ მე და ჩემი და უკვე წელიწადზე მეტია ნაჩხუბრები ვართ. მიზეზი არის მემკვიდრეობა. მე, ჩემი და და დედაჩემი სამოთახიანი ბინის მეპატრონეები ვიყავით. ბინა პრივატიზებული იყო სამ თანაბარ წილზე. დედაჩემი კიბოთი გარდაიცვალა და დაახლოებით ერთი წელი მძიმედ ავად იყო.
მაშინ მე 30 წლის ვიყავი, ჩემი და 38-ის. გათხოვილი ვიყავი, მაგრამ შვილი არ მყავდა. ჩემს დას ჰყავდა 5 წლის ვაჟი. დედაჩემზე უმეტესად მე ვზრუნავდი, რადგან ჩემს დას ჰყავდა შვილი და ვერ ახერხებდა. მე ამას არ ვანიჭებდი დიდ მნიშვნელობას, ბოლოს და ბოლოს, ჩვენ ერთი ოჯახი ვართ და უნდა გავუგოთ ერთმანეთს.
დედის გარდაცვალების შემდეგ გავიგე, რომ დედაჩემმა ბინის საკუთარი წილი ჩემს დას აჩუქა. დოკუმენტები სწორად არის შევსებული. ვიკითხე, როგორ მოხდა ეს, რადგან ავადმყოფობამდე დიდი ხნით ადრე დედა ამბობდა, რომ მემკვიდრეობა ჩვენ შორის თანაბრად გაიყოფოდა. ჩემი და თავიდან უარყოფდა, შემდეგ კი აღიარა, რომ მან დაარწმუნა მომაკვდავი დედა, რომ საკუთარი წილი მისთვის გადაეცა. ჩემი დის არგუმენტები: მას შვილი ჰყავს, მე არ მყავს და გარდა ამისა, ჩემს ქმარს კარგი მემკვიდრეობა ელის მომავალში. მე, რა თქმა უნდა, მესმის, რომ დედაჩემს უფლება ჰქონდა, ისე მოქცეოდა საკუთარ წილს, როგორც თავად მოისურვებდა, მაგრამ როგორ შეეძლო ჩემს დას ზეწოლა მოეხდინა ადამიანზე, რომელიც სიკვდილის პირას იყო?
მას შემდეგ ორი წელი გავიდა. მე და ჩემმა დამ ბინა გავყიდეთ. მან მიიღო 2/3, მე – 1/3. მე შემეძინა შვილი. ჩემი ძმისშვილი პირველ კლასში შევიდა. ამ დროს აღმოჩნდა, რომ მას ვარჯიშზე ვერავინ წაიყვანდა. ჩემს დას და მის ქმარს არ აქვთ დათხოვნის ან დისტანციურად მუშაობის საშუალება. ძიძის დასაქირავებლად ფული არ აქვთ.
სწორედ ამ დროს, ჩემს დას გავახსენდი მე. თავიდან შერიგება სცადა და მე დავაიგნორე. ახლა ცდილობს როგორმე თავი შემაცოდოს. მაინც ეტლით ასეირნებ ბავშვს და არ გაგიჭირდება, რომ ბავშვი სახლიდან სპორტის სასახლემდე ფეხით გააცილო (დაახლოებით 1 კმ, მაგრამ 2-ჯერ გჭირდება გზის გადაკვეთა). და საერთოდ, ის მაშინ თავისი შვილისთვის ცდილობდა და ახლა, როცა თავადაც ვარ დედა, ეს უნდა მესმოდეს. მე კი არ მინდა, რომ მესმოდეს. დიახ, ახლა დედა ვარ, მაგრამ შვილის გაჩენამ ვერ დამარწმუნა, რომ ბავშვის მიზეზით, შეგიძლია შენთვის უფრო მეტი მიიტაცო.
მაგრამ მეორე მხრივ, ჩემი დისშვილის ბრალი არ არის, რომ ასეთი დედა ჰყავს. თუმცა ვფიქრობ, რომ ნამდვილად კრიტიკულ სიტუაციაში აუცილებლად დავეხმარებოდი, მაგრამ სპორტის საკითხი თავად მოაგვარონ. გუშინ მისი ტელეფონის ნომერი შავ სიაში შევიტანე. აზრი არ აქვს რაიმეს ახსნას და იმის მოლოდინს, რომ მიხვდება, რაც გააკეთა.
