ჩემს ქმარს ყოფილ პარტნიორთან შემთხვევითი შვილი ჰყავს. ის იხდის ალიმენტს. ასევე მის ცხოვრებაში ვართ მე და ჩემი შვილი და იპოთეკა. და კიდევ საკმაოდ შეძლებული მშობლები და და, რომელიც კარგი ხელფასისა და საკუთარი სახლის მიუხედავად, ცოლად არავინ წაიყვანა. წარმოიდგინეთ, რა საგანძურია.
სამსახურში არსებული პრობლემების გამო, ჩემი ქმრის შემოსავალი საგრძნობლად შემცირდა, ნათესავები არანაირად არ ეხმარებიან და ისე იქცევიან, ვითომ მას ოჯახი არ ჰყავს. ფინანსური პრობლემების გამო მთელი ზაფხული შვილთან ერთად ოთხ კედელში მკაცრი ეკონომიის რეჟიმში გავატარეთ. სამწუხაროდ, ზაფხულში სოფელში ნათესავებთან წასვლაც კი ვერ მოვახერხე. ჩემი ქმარი რამდენჯერმე იყო სათევზაოდ მეგობრებთან ერთად და სულ ესაა.
ვერ წარმოიდგენთ, რა საწყენი იყო, როცა ზაფხულის ბოლოს მეზობელი გოგონები თურქეთიდან ან სხვა ქვეყნებიდან ბრუნდებოდნენ, ჩვენ კი მთელი ეს დრო ქალაქში გავატარეთ. მოსაყოლიც არაფერი მქონდა. გუშინ კი ჩემი მეუღლის მეგობრისგან შემთხვევით შევიტყვე, რომ ჩემი მული ამ ზაფხულს შვებულებაში წასვლას აპირებდა და ადგილობრივი ტურისტული კომპანიის საგზური შეიძინა. შემდეგ კი მის სამსახურში რაღაც ფორსმაჟორი მოხდა, ის ძალიან საჭირო იყო იქ და ამიტომ ვერ წავიდა.
მან ვერ შეძლო საგზურის დაბრუნება და ის ქმრის ყოფილ პარტნიორს აჩუქა. წარმოგიდგენიათ? გამოდის, რომ მან ალიმენტიც აიღო და შვილთან ერთად დასასვენებლადაც წავიდა. ადგილი, სადაც ყოფილი პარტნიორი და მისი შვილი ისვენებდნენ, ძვირადღირებულია. ქმარს შეეძლო შეთანხმებოდა და ერთი თვე მაინც არ გადაეხადა ალიმენტი. ეს ჩვენთვის დიდი დახმარება იქნებოდა რთულ ფინანსურ პერიოდში.
როგორ უნდა მოექცე ასე საკუთარ ძმას? მისმა დამ მშვენივრად იცოდა, როგორი იყო მისი ფინანსური მდგომარეობა, იცოდა, რომ მას არ ჰქონდა შესაძლებლობა, რომ ოჯახი დასასვენებლად გაეგზავნა. ვფიქრობ, რომ დიდი ჭკუა არ სჭირდება იმის მიხვედრას, თუ რამდენად წუხს მისი ძმა ამის გამო და რამდენად უსიამოვნო შეიძლება იყოს მისთვის, რომ მან მის ოჯახს კი არ შესთავაზა საგზური, არამედ უბრალოდ მის ყოფილ პარტნიორს აჩუქა.
და ეს მხოლოდ ერთ-ერთი უახლესი შემთხვევაა, ბევრი მსგავსი სიტუაცია ყოფილა. გუშინ ვეღარ გავუძელი და ქმართან ჩხუბი დავიწყე მეგობრის თვალწინ, თავი ვერ შევიკავე. გამოდის, რომ ჩემ ქმარს არაფრად აგდებენ. ნათესავები არამარტო დახმარებას არ სთავაზობენ და არ უწევენ, თუმცა ეს მათთვის არაფერია, არამედ სიბოროტისგან მის გაღიზიანებასაც კი ცდილობენ: საჩუქრებს ჩუქნიან მის ყოფილ პარტნიორს.
ჩემი ქმარი არ მელაპარაკება, ნაწყენია. მან დაიწყო დის გამართლება და თქვა, რომ საგზურს მის ალიმენტთან საერთო არაფერი აქვს და ვერ აიძულებდა, რომ საგზური ჩვენთვის ეჩუქებინათ და არა ყოფილი პარტნიორისთვის, რადგან ეს მისი დის პირადი საქმეა – ვისაც უნდა, იმას აჩუქებს. მაგრამ მშვენივრად ვიცი, რომ ნათესავების ასეთი დამოკიდებულება მასაც აწუხებს.
ხანდახან საუბრებშიც აღნიშნავს, რომ ამის განხილვა მისთვის უსიამოვნოა. მისი მშობლები პრაქტიკულად არ ურთიერთობენ ჩემთან და ჩვენს შვილთან, არ იტოვებენ ბავშვს და არ გვეხმარებიან ფულით. შვილს სახლი არ მისცეს (დროებით მაინც), თუმცა შესაძლებლობა აქვთ. იძულებული გახადეს, რომ იპოთეკა აეღო, რომელშიც ერთი გროშიც კი არ ჩაუდიათ.
დეკრეტულ შვებულებამდე ვმუშაობდი, ისევ ვაპირებ გასვლას და არავინ მყავს ბავშვის დამტოვებელი, საბავშვო ბაღში რომ წაიყვანოს და მოიყვანოს. ჩემი დედამთილი არ მუშაობს, მას შეეძლო ამ საკითხში პირველ ხანებში მაინც დამხმარებოდა. სამსახურში გავიდოდი, ფინანსურად მაშინვე გაგვიადვილდებოდა, პირველ რიგში მათ შვილს გაუადვილდებოდა. როგორც კი სამსახურში ყველაფერი მწყობრში ჩადგებოდა, იქნებ ჩემთვის მოსახერხებელი განრიგი გამომენახა. მაგრამ გამოდის, რომ მის ნათესავებს ჩვენ საერთოდ არ ვჭირდებით. ქმარი ამ ყველაფრის შემდეგ მაინც ურთიერთობს მათთან. არ ვიცი, როგორ მოვიქცე. ვფიქრობ, თავად დაველაპარაკო მათ…
