ნახევარი წლის წინ
იამ საუბარი დაასრულა და ჩაფიქრდა. არა, რა თქმა უნდა, მამასთან უნდა ჩავიდე, თუ მართლა ავად გახდა.
მაგრამ როდის? მივლინებამდე თუ მის შემდეგ. ან იქნებ არ არის საჭირო აჩქარება?
სამი თვის წინ იყო ჩასული. ნახა მისი ახალი ცოლი, ნათელა, რომელთანაც ის ოფიციალურ ქორწინებაში არ იმყოფება. მამა კარგად იყო, ბინა სუფთა და მოწესრიგებული. იქნებ ზაფხულში გაემგზავროს?
ან რით დაეხმარება მამას? ისინი დიდი ხანია თითქმის უცხოები არიან. ია მას რეგულარულად უგზავნის ფულს.
ბოლო ვიზიტის დროს მას არ გაუხარდა მისი ნახვა. მაგას რა უჭირს, იას ხანდახან ეჩვენებოდა, რომ ის მისი ქალიშვილი კი არა, არამედ ნაცნობის შვილი იყო.
ზოგადად, ჩასვლა აუცილებელია, მაგრამ ნამდვილად უნდა მას ეს?
ორი კვირის წინ
-ია, სასწრაფოდ ჩამოდი. ექიმები ამბობენ, რომ მას ცოტა დარჩენია!
-მაგრამ მე არ შემიძლია! მე ქვეყნის მეორე ბოლოში ვარ. თქვენთან ჩამოსასვლელად ერთი კვირა მჭირდება. ესეც იმ შემთხვევაში, თუ კარგი ამინდი იქნება.
-როგორ არ უნდა ჩამოხვიდე, როცა მამაშენი ასე ცუდადაა?
-შემიძლია მოსვლა, მაგრამ ეს ასე მალე ვერ მოხერხდება.
-რა უგულო ხარ! მადლობა ღმერთს, მიშას შენზე უფრო ახლობელი ადამიანებიც ჰყავს.
იამ მაშინვე გათიშა ტელეფონი. უცნაურია, მაგრამ ამ ამბებმა დიდად არ გაანაწყენა.
ჩვენი დღეები
მან სწრაფად დაათვალიერა ბინა. თითქოს ყველაფერი თავის ადგილზეა, მაგრამ საყვარლის ნივთები ისევ აქ არის. ნუთუ მართლა აქვს იმის იმედი, რომ აქ ცხოვრების უფლებას მისცემენ?!
შემდეგ შესასვლელი კარი გაიღო და ია დერეფანში გავიდა.
-ოჰ, ჩამოხვედით? – ნათელამ ნელა გაიხადა ფეხსაცმელი. – ოჰ, რა სიცხეა!
-როგორც კი შევძელი, ჩამოვედი. როდის ჩაალაგებ ნივთებს და წახვალ?
-არასოდეს, – მშვიდად უპასუხა ნათელამ.
-პოლიცია გამოვიძახო? -თქვენ აქ ჩაწერილი არ ხართ და ბინა თქვენი არ არის. ასე რომ, აიღეთ თქვენი ჩემოდანი და წადით აქედან.
-მაგრამ ბინა არც შენი არ არის. აი, ნახე.
მამის საყვარელმა მას ქაღალდი მიაწოდა.
-ეს რა არის?
-მამაშენის ანდერძის ასლი. ხედავთ ვინ არის მემკვიდრე?
იამ ყურადღებით წაიკითხა: ირინა მ.ს.
-ეს ვინ არის?
-ოჰ, არ იცი! მამის სახელი არაფერს გახსენებს?
უცებ იას გონება გაუნათდა.
-მამას ქალიშვილი ჰყავდა? სხვა ქალისგან?
-დედაშენის გარდაცვალების შემდეგ მას სხვა ცოლი არ მოუყვანია, მაგრამ ქალიშვილი მაინც შეეძინა. ირინამ ის ერთი წლის წინ იპოვა მამის ძველი ნაცნობების მეშვეობით.
-და მამამ გადაწყვიტა, რომ ბინა მისთვის დაეტოვებინა? რადგან უბრალოდ ერთი წლის წინ ნახა?!
ნათელა უცებ დასერიოზულდა.
-ეს არ არის ყველაზე დიდი გამოცანა. ის რომ ბინა არც მე მიანდერძა და არც შენ, ამის შესახებ მხოლოდ ერთი კვირის წინ, ნოტარიუსთან მისვლისას, გავარკვიე. მისი თქმით, ანდერძის თანახმად, ბინა მის ქალიშვილზე გადადის.
როდესაც ვკითხე: „იაზე?“, ნოტარიუსმა მიპასუხა: „არა“. მე მხოლოდ იმის გარკევა მოვახერხე, რომ ანდერძი 6 წლის წინ დაიწერა.
-როგორც 6 წლის წინ? შენთან შეხვედრამდე?
-დიახ. მაგრამ მიშას არაფერი უთქვამს. არც ირინასთან შეხვედრამდე და არც შემდეგ.
-ანუ მან თავიდანვე იცოდა, რომ ქალიშვილი ჰყავდა. იცოდა მისი სახელი და გვარი, მაგრამ არასოდეს უნახავს ერთი წლის წინ მასთან შეხვედრამდე?
-ასე გამოდის.
-ვინ არის ამ ირინას დედა?
-აღარ აქვს მნიშვნელობა – ის ორი წლის წინ გარდაიცვალა. დოკუმენტების დალაგებისას, ირინამ მამამისის შესახებ შეიტყო. მიუხედავად იმისა, რომ დედა ამტკიცებდა, რომ მან ქალიშვილის მამის სახელიც კი არ იცოდა.
-სასწაული! დარწმუნებული ხართ, რომ ანდერძი ნამდვილია? ან რომ მამაჩემმა ეს რაღაც არაადეკვატურ მდგომარეობაში არ დაწერა…
-ერთმანეთი რომ გავიცანით, მიშა ჯანმრთელი იყო. ფიზიკურადაც და გონებრივადაც, მაგრამ ანდერძი ნამდვილია თუ არა, არ ვიცი.
იამ კიდევ ერთხელ გაანალიზა ის, რაც მოსმინა და მას ლოგიკური კითხვა გაუჩნდა:
-კარგი. ვთქვათ, ეს ირინა მამაჩემის მემკვიდრეა. მაგრამ თქვენ რატომ ხართ აქ?
-მან ბინის მოვლა მთხოვა. მინდობილობა მომცა, რომ შევძლო ბინის მის სახელზე დარეგისტრირება.
იამ მეორე დოკუმენტი აიღო და ტექსტი სწრაფად გადაიკითხა.
-თვითონ სად არის ახლა?
-მექსიკაში?
-სერიოზულად?
-დიახ. ერთი დღით ჩამოვიდა, დაკრძალვიდან სამი დღის შემდეგ. უფრო ადრე ვერ შეძლო. მამის საფლავზე და ნოტარიუსთან. აქ შევხვდით ერთმანეთს და შევთანხმდით. და მაშინვე გავაკეთეთ მინდობილობა.
-და ასე ბრმად გენდოთ?
-სხვას ვის ენდობოდა? შენ ხომ არა? მე აქ ვცხოვრობ და გავაგრძელებ ცხოვრებას მანამ, სანამ ირინა არ გადაწყვეტს რა უქნას ამ ბინას.
იამ მინდობილობის ასლი დაუბრუნა, სწრაფად ჩაიცვა ფეხსაცმელი, აიღო ჩემოდანი და ბინა დატოვა.
მამის ცხოვრებაში ის ყოველთვის უცხო ადამიანი იყო. ასე დარჩა მისი გარდაცვალების შემდეგაც.
რა გაეწყობა…
