-თომა, შენს ცოლს უთხარი, რომ ეს სულელური დეკორაციები მოაშოროს ჩემი ბინის ფანჯრებიდან! – დედის ხმა, როგორც ყოველთვის, ერთდროულად მოწყალების და მბრძანებლობის ნოტებს შეიცავდა.
-დედა, მალე ახალი წელი მოდის!
-თქვენ ამით მარცხვენთ, ეს ხომ ჯერ კიდევ ჩემი ბინაა.
-ბინა შენია, მაგრამ ჩვენ ვცხოვრობთ.
-მე ვთქვი: მოაშოროს!
-კარგი.
-არაფრის გულისთვის! – მკაცრად წარმოთქვა ირინამ, როდესაც დედამთილის თხოვნა მოისმინა. – ის, რომ ჩვენ მის ბინაში ვცხოვრობთ, არ აძლევს მას უფლებას გვითხრას, თუ როგორ უნდა გავაფორმოთ ფანჯრები!
-ირინა, მან მოგვცა საშუალება, რომ ამ ბინაში ვიცხოვროთ და გავყიდოთ ჩვენი სახლის საყიდლად.
-თომა, დედაშენმა არ უნდა გვიკარნახოს, როგორ ვიცხოვროთ. და საერთოდ, ის ხომ აპირებდა ზღვაზე წასვლას რამდენიმე კვირით!
-კი, ხვალ მიდის.
-დაე, ისიამოვნოს ზღვის ტალღების ხმაურით და არ ჩაერიოს ჩვენს ცხოვრებაში.
ერთი თვის შემდეგ
მყიდველმა ყურადღებით შეისწავლა ბინის საბუთები და მინდობილობა და თავი დაუქნია.
-კარგი. დედაშენს უნდა დაველაპარაკო ვიდეო ზარის საშუალებით.
-რა თქმა უნდა, მოგცემთ მისი ტელეფონის ნომერს და თქვენ შეგიძლიათ დარწმუნდეთ, რომ ის არ არის ბინის გაყიდვის წინააღმდეგი.
-თქვენ ბინის მოსაძებნად რამდენი ხანი დაგჭირდებათ?
-ორი კვირა, – ჩაერია ირინა.
-ეს საკმარისია ჩვენთვის? – დაეჭვდა თომა.
-საკმარისია.
-ორი კვირა მეც მაწყობს – თავი დაუქნია მყიდველმა. – და კიდევ ერთი: მე წინასწარ თანხას დაგიტოვებთ, 500 ლარს.
-კარგი.
ერთი კვირის შემდეგ
-თომა, დედა რა შუაშია? ბინა არის და ჩვენ ვყიდულობთ. წერტილი! ბოლოს და ბოლოს, ჩვენთვის ვყიდულობთ თუ დედაშენისთვის?
-მაგრამ მან გვითხრა, რომ ბინა მისთვის გვეჩვენებინა.
-ის ქალაქში არ არის და არც იქნება! მაშინ რატომ გამოვართვით თანხა წინასწარ?
-არავინ იცოდა, რომ ის მარტის დღესასწაულამდე იქ დარჩებოდა!
ირინამ მოუთმენლად აიქნია ხელი.
-გადაწყვიტე. ვყიდულობთ ამ ბინას თუ დედაშენს ვუჯერებთ? არჩევანი ჩემთვის აშკარაა. შენთვის?
გარიგების დღე
მოლაპარაკებების დარბაზში უჰაერობა იყო. მიუხედავად იმისა, რომ ყველაფერი ჩვეულებისამებრ მიდიოდა, გარიგებაში მონაწილეებს უკვე დაღლა ეტყობოდათ. წინ კი ნოტარიუსთან რომანის დედის ბინის ყიდვა-გაყიდვის ხელშეკრულების გაფორმება იყო.
როდესაც ბოლო დეტალებზე შეთანხმდნენ და ბანკის მენეჯერი ხელშეკრულების საბოლოო ვერსიის დასაბეჭდად გავიდა, თომას ტელეფონმა დარეკა.
-გამარჯობა, შეგიძლიათ ლაპარაკი? ნოტარიუსის ოფისიდან გირეკავთ.
-დიახ, შემიძლია.
-ჩვენ გვაქვს გარკვეული სირთულეები თქვენი ბინის ყიდვა-გაყიდვის ხელშეკრულებასთან დაკავშირებით.
ირაკლიმ მოლაპარაკების ოთახი დატოვა.
-ჩვენ შევამოწმეთ მინდობილობა იმ ბინის მფლობელისგან, რომელსაც ყიდით. აღმოჩნდა, რომ ის გაუქმებულია.
-რა?
-გუშინ გაუქმდა. შეგიძლიათ ბინის მფლობელს დაუკავშირდეთ?
რა თქმა უნდა, ის დედაჩემია! მაგრამ ეს რაღაც შეცდომაა. დედა ქალაქიდან შორს არის და მან იცის ბინის გაყიდვის შესახებ!
-სჯობს დედას დაელაპარაკოთ. და ამ ნომერზე დამირეკეთ, კარგი?
თომამ მოლაპარაკების ოთახის კარი გააღო და ცოლს ანიშნა.
ისინი ერთად გავიდნენ ქუჩაში, თავისუფალ სკამზე დასხდნენ და ვაჟმა დედას დაურეკა.
-რატომ გააუქმე მინდობილობა და რატომ არაფერი მითხარი?
-გადავიფიქრე ბინის გაყიდვა. პატივს არ მცემთ და რატომ უნდა მოგცეთ ჩემი ბინა?
-დედა რას ლაპარაკობ?
-უჩემოდ გინდოდათ ბინის ყიდვა?
-შენ იცოდი ამის შესახებ!
-მაგრამ არ ვიცოდი, რომ ბინა ჩემს გარეშე აირჩიეთ. და რომ არა ჩემი ბინის მყიდველი, რომელმაც გუშინ დილით დამირეკა და გარიგების შესახებ მითხრა, ვერ გავიგებდი თქვენი მოტყუების შესახებ.
-დედა, შენ 1000 კილომეტრში ხარ! როგორ აპირებდი ბინის ნახვას? ვიდეო უნდა გამოგვეგზავნა?
-ჩემს ჩამოსვლამდე უნდა მოგეცადათ!
-ასე ბინას დავკარგავდით!
-ისედაც დაკარგეთ, რადგან მომატყუეთ. თომა შენგან ამას არ ველოდი. იმედი გამიცრუე!
ირინამ მაშინვე მოინდომა პასუხის გაცემა, მაგრამ ქმარმა საუბარი დაასრულა.
როდესაც წყვილი ბანკიდან შერცხვენილი და ბოდიშებით გამოიქცა, ირინა ძალიან გაბრაზებული იყო.
-ასეც ვიცოდი! როგორ დამღალა დედაშენმა. დიდი ხნის წინ უნდა გადავსულიყავით ნაქირავებ ბინაში და დაგვევიწყებინა ეს ბინა, რომელიც ხან ჩვენია, ხან არა. ახლა კი ამხელა თანხა დაგვაკლდა. საშინელება!
დედა ბინას აქირავებს და წელიწადის უმეტეს ნაწილს ისევ ზღვაზე ატარებს.
ირინამ და თომამ იყიდეს ერთოთახიანი ბინა მშენებარე სახლში. „პატარა და საკუთარი“, – ასე ეძახის მას ირინა.
