ვივიენის დღევანდელ სტატიაში, საკუთარ ისტორიას ირაკლი გვიზიარებს. მე გავიზარდე წარუმატებელ ოჯახში, სადაც მშობლები გამუდმებით უყვიროდნენ ერთმანეთს. მამაჩემი სულ ზოგავდა ფულს ყველაფერზე, ანგარიშს ითხოვდა ყოველ გროშზე. საუკეთესო შემთხვევაში ვისვენებდით შავ ზღვაზე, ბინაში რომელიც ზღვიდან 20 წუთის სავალზე იყო და საპირფარეშო ეზოში იყო განთავსებული. სახლში ყოველთვის დამთრგუნველი ატმოსფერო იყო: ჩხუბი, ყვირილი, მწერები, დახეული შპალერი, სიბნელე.
როცა გავიზარდე, საკუთარ თავს დავპირდი, რომ ასეთი ოჯახი არ მეყოლებოდა. რომ როცა ცოლს მოვიყვანდი, ოჯახში მშვიდობა, ურთიერთპატივისცემა, მეგობრული ატმოსფერო და, რა თქმა უნდა, რემონტი და ფინანსური კეთილდღეობა იქნებოდა. თუმცა, აქ, რაც შემეძლო, ვეცადე: საკმაოდ კარგი შემოსავალი მაქვს.
მართალია, სახარჯო მასალების ყიდვისას, გავოცდი, როდესაც მივხვდი, რომ ქალები დარწმუნებულები არიან, რომ მამაკაცმა უნდა გადაიხადოს. მაგრამ შემდეგ მივხვდი, რომ ეს აუცილებელი იყო მამაჩემის მსგავსი ადამიანების თავიდან ასაცილებლად. მე თვითონაც უფრო ბედნიერი ვიქნებოდი, დედაჩემი ქმრის არჩევაში უფრო წინდახედული თუ იქნებოდა.
ამიტომ პაემნებზე შედარებით გულუხვი ვიყავი. მართალია ძვირადღირებულ რესტორნებში არ დავდიოდი, მაგრამ კაფეში არასოდეს შემითავაზებია ანგარიშის შუაზე გაყოფა. ვჩუქნიდი ყვავილებს და სუნამოებს, ვცდილობდი მზრუნველი ვყოფილიყავი და კეთილად და პატივისცემით მოვქცეოდი. არასოდეს გავბრაზებულვარ.
მაგრამ, როგორც ჩანს, ბავშვობის ზოგიერთმა კომპლექსმა გავლენა იქონია: ქალები გრძნობდნენ ჩემს შებოჭილობას, შესაძლოა სხვა პრობლემებსაც და ისინი ყოველთვის ქრებოდნენ. ასე გავატარე რამდენიმე წელი. თავიდან მწყინდა, მაგრამ ახლა მივხვდი: ისინი სწორად იქცეოდნენ. უღირსი გენები მაქვს, საერთოდ არ უნდა დავბადებულიყავი: მამაჩემის მსგავსი ნერვიული და ძუნწი ადამიანისგან მხოლოდ არაადეკვატურ ქალს შეეძლო შვილების გაჩენა. გადავწყვიტე, რომ მარტო ვიცხოვრო მშვიდი და წყნარი ცხოვრებით, ამ არაფერში ვარგისი გვარის გაგრძელება არ ღირს.
რამდენიმე წელი დავდიოდი პაემნებზე, ვცდილობდი ოჯახის შექმნას და არაფერი გამომივიდა, ქალების თვალში ტირანი მამაკაცებიც კი ჩემზე უკეთესები არიან, მათთან ურთიერთობებს ამყარებენ. მე არ ვიცი გონივრული გამომეტყველებით ტყუილების ლაპარაკი, მაგრამ ეს მხოლოდ ერთ-ერთი მიზეზია რამდენიმედან.
ასე რომ, ძიება დასრულდა, საკმარისია, დავიღალე ერთი და იგივეთი მრავალი წლის განმავლობაში. შეგიძლია იცხოვრო ბედნიერად ოჯახის გარეშეც და ეს არის ის, რასაც მე გავაკეთებ. ვფიქრობ, რომ შეიძლება ეს კარგიც არის, ბოლოს და ბოლოს, ოჯახში ათასნაირი პრობლემაა, სიამოვნების მიღება კი ისეთი რაღაცებისგანაც შეიძლება, რასაც მეორე ნახევარი არ სჭირდება.
