სიამაყის გრძნობა ითვლება, რომ რაღაც ნათელი და კეთილშობილურია. სინამდვილეში კი ეს ყოველთვის ასე არ არის. სიამაყე ხომ ერთ-ერთ უმთავრეს ცოდვად ითვლება. მაგალითად, პრაქტიკული თვალსაზრისით, ამ ემოციამ შეიძლება ხელი შეუშალოს და არა მხოლოდ ერთ ადამიანს, არამედ გარშემომყოფებიც: ოჯახის წევრებს, ახლობელ ადამიანებს, მეგობრებს, სამუშაო გუნდს. მხოლოდ ფილმებში გადალახავს ამაყი ადამიანი ყველა დაბრკოლებას, ცხოვრება კი – ბევრად უფრო მრავალმხრივია და მას აქვს საკუთარი ნიუანსები.
განსაკუთრებით მაღიზიანებენ ის ადამიანები, რომლებიც სხვების მაგიერ ლაპარაკობენ. მაგალითად, ოფისში, სამსახურში გვთავაზობენ სადღესასწაულო დღეებში მუშაობას. და ზოგადად ადამიანებიც არ ეწინააღმდეგებიან. მაგრამ არა, ყოველთვის გამოჩნდება „ლიდერი“, რომელიც ამაყად იტყვის: “ჩვენ ამას არ დავთანხმდებით, ჩვენ სხვა საქმე გვაქვს!“ არ აქვს მნიშვნელობა, რომ ანაზღაურება ბევრად მეტი იქნება და გასაკეთებელი საქმე – იგივე. ამაყი ადამიანის ტიპიური მაგალითი.
სიამაყე
ბევრი სხვადასხვა პროფესიით მიმუშავია. ვმუშაობდი მოლარედ, დამლაგებლად, ბაზარში გამყიდველად, თეატრის საგარდერობოშიც კი. საოცნებო სამსახურები არ იყო, მაგრამ არაუშავს. სამაგიეროდ, მარტომ გავზარდე ქალიშვილი, ვასწავლე და ნორმალურ ადამიანად აღვზარდე. მე ვიცნობ უამრავ ადამიანს, რომელთა ცხოვრებაც ჩემსას ჰგავდა: უბრალო, ჩვეულებრივი რუტინა დაბალანაზღაურებადი სამსახურით. ყველა ვერ იქნება მილიონერი.
ასე რომ, 50 წლის ასაკში გადავწყვიტე საზღვარგარეთ გამომეცადა თავი. ბავშვობის მეგობარმა დამარწმუნა. მან თქვა, რომ დამეხმარებოდა საცხოვრებლით, დასაქმებით და დამპირდა, რომ ენასაც მასწავლიდა, ყოველ შემთხვევაში, ძირითადს მაინც. იმ დროისთვის არ მიჭირდა, პირიქით, ფინანსური კუთხით ყველაფერი მაკმაყოფილებდა. თუმცა, მინდოდა, რომ სახლი კარგად გამერემონტებინა და, ზოგადად, ცხოვრებაში რაღაც შემეცვალა. ქალიშვილი გათხოვილია, შვილი ჰყავს. ასე რომ, მაშინ ჩემგან არაფერი სჭირდებოდა. კიდევ ვისზე უნდა მეზრუნა – ჩემს ყოფილ ქმარზე, რომელიც სხვა ქალებს დასდევდა? სასაცილოა.
ამიტომ, მშვიდი გულით, სხვა, ჩემთვის სრულიად უცხო ქვეყნის დასაპყრობად წავედი. მართალი გითხრათ, ვთვლიდი, რომ თუ არაფერი გამოვიდოდა, ორმხრივი ბილეთების ყიდვა ჩემს ჯიბეს დიდად არ დააზარალებდა. ბინა მივაქირავე ოჯახს, რომელსაც ერთი-ორი წელი შორიდან ვიცნობდი. მე არაფერი მქონდა მოსაპარავი, ფულს კი ყოველთვის უსაფრთხო ადგილას ვინახავ. იღბალს უყვარს რისკი!
ადგილზე რომ ჩავედი, ჩემი მეგობარი დამხვდა. ალბათ ფიქრობთ, რომ იმ მომენტიდან ყველაფერი გეგმის მიხედვით არ წარიმართა? ფულის გარეშე დავდიოდი და რაღაც ამდაგვარი? მაგრამ არა. პირველ ხანებში მასთან ვცხოვრობდი. სამსახური სამ-ოთხ დღეში გამოჩნდა და ყველაფერი მაკმაყოფილებდა. დღის განმავლობაში მუშაობდი, საღამოს კი მეგობარი ღირსშესანიშნაობებს მათვალიერებინებდა. საუზმე და ლანჩი დამსაქმებლის ხარჯზე. თავი კურორტზე მეგონა!
შემდეგ ხელფასი მომემატა და ვუთხარი ჩემს მეგობარს, რომ ცალკე გადასვლა მინდოდა. იგი ნების საწინააღმდეგოდ დამთანხმდა, მაგრამ ძალიან კარგი ბინა მომიძებნა. ლამაზი და ძალიან იაფი. თუნდაც ჩვენი სტანდარტებით. ფულის დაზოგვა დავიწყე.
ასე გავიდა ოთხი წელი. წონაშიც კი დავიკელი და უკეთ გამოვიყურებოდი. კარგი საკვები, მზისა და წყლის პროცედურები სუფთა ზღვაში სასწაულებს ახდენს. ჩემმა მეგობარმა, მაგალითად, მამაკაციც იპოვა, მაგრამ ამაზე ლაპარაკი არ მინდა. მოკლედ, ყველაფერი მომწონდა, მაგრამ სახლში წასვლა გადავწყვიტე. მე და ჩემი ქალიშვილი მუდმივად კავშირზე ვიყავით და ცოტა ხნის წინ მითხრა, რომ ისევ ორსულად იყო. აბა, რომელ დედას არ მოუნდებოდა, პირადად ჩახუტებოდა შვილს და ეს შესანიშნავი ამბავი მიელოცა?
ჩემმა მეგობარმა, რომ გაიგო, რომ დროებით წამოსვლას ვაპირებდი, ცოტა შეწუხდა. უბრალოდ, მისი გამოცდილებით, სახლში დაბრუნება რაღაც პრობლემებს ნიშნავდა. კერძოდ კი, ფულთან დაკავშირებით. მას ორი ზრდასრული შვილი ჰყავს და ისინი მუდმივად ითხოვენ, არა, მოითხოვენ ფულის გაგზავნას. სახლში დაბრუნებას კი არავინ სთხოვს. თავად გესმით, მომხმარებელთა თაობაა, რას ვიზამთ? ჩემი ქალიშვილი განსხვავებულია. თუმცა, ვინ იცის, ადრე არ მქონია ღირსეული დანაზოგი. ახლა კი, ოთხ წელიწადში რაღაც თანხა დამიგროვდა.
რაც არ უნდა ყოფილიყო, თვითმფრინავის ბილეთი უკვე შეძენილი მქონდა და ფსიქოლოგიურად მზად ვიყავი ნებისმიერი სიტუაციისთვის. მაგრამ ცხოვრებამ, როგორც ყოველთვის, საკუთარი შესწორებები შეიტანა. ჩემი ქალიშვილი დამხვდა ჩახუტებით და უზარმაზარი მუცლით. ვიცოდი რომ ორსულად იყო, მაგრამ დროის მიხედვით მუცელი უფრო პატარა უნდა ყოფილიყო. ყველაფერი უფრო მარტივი აღმოჩნდა: ისინი ტყუპებს ელოდნენ. ტყუპები! წარმოგიდგენიათ, რას ნიშნავს დღეს სამი ბავშვის გამოკვება?
ჩემი სიძე, ირაკლი, ძალიან კარგი ბიჭია, კარგი მეოჯახე და მე, ზოგადად, ძალიან მომწონს. ის თავის დარგში უმცროს სპეციალისტად მუშაობს და ფიზიკურად ალბათ ძალიან გაუჭირდება ამხელა ოჯახის გამოკვება. მეტიც, ისინი ოროთახიან ბინაში ცხოვრობენ. ის ძალიან პატარა იქნება ხუთი ადამიანისთვის. ბავშვებისთვის არასოდეს არის საკმარისი ადგილი.
პირველი ორი დღის განმავლობაში სულ ერთად ვიყავით. მე სუვენირები და სხვადასხვა უგემრიელესი პროდუქტები ჩამოვიტანე, რომლებსაც აქ ვერ ნახავთ. საერთო ჯამში, მხიარულად ვიყავით. ერთ დღეს, როცა ჩემი სიძე სამსახურში იყო, ჩემს ქალიშვილს შევთავაზე, რომ იმ თანხას მივცემდი, რომელიც უცხოეთში გამოვიმუშავე. მე მაინც ისევ უნდა დავბრუნდე. და, ფაქტობრივად, მე ნამდვილად არ მჭირდებოდა ფული, მათ ოჯახს კი უფრო გამოადგებოდა საცხოვრებელი ფართის გაფართოებისთვის. რა თქმა უნდა, ჩემი ქალიშვილი აღფრთოვანებული იყო ამ შეთავაზებით, მადლობა გადამიხადა და ტიროდა კიდეც.
მხიარულება დასრულდა, როდესაც ირაკლი სახლში დაბრუნდა. მან, ჩემი ქალიშვილისა და ჩემი დარწმუნების მიუხედავად, კატეგორიული უარი განაცხადა „სიდედრის დახმარების“ მიღებაზე. მან ეს ფული თავისთვის გამოიმუშავა, ჩვენ კი ფულის გამომუშავებას ჯერ კიდევ მოვახერხებთო. მას კომპანიაში დაწინაურებასა და დახმარებას ჰპირდებიან. და თუ ჩემს ქალიშვილს ფარულად მივცემ ფულს, ამ ფულით ბინას არ ვიყიდით. თავად მოიფიქროს, რაში დახარჯოს, პირადი საჭიროებისთვის. ის არის მათი ოჯახის უფროსი და ასე გადაწყვიტა.
მაშინაც კი, როცა „უფროსი ქალი და მისი მეუღლის დედა“ ჩავრთე, სიძეს აზრი არ შეუცვლია. ის უბრალოდ უფრო გაბრაზდა და სულ ეს იყო. მერე გადავწყვიტეთ ცოტა ხნით მიგვეტოვებინა ეს თემა, ერთი კვირის შემდეგ კი მე ისევ უცხო ქვეყანაში გავფრინდი. ასე რომ, ჩემი ფული ისევ ჩემთანაა, ჩემი ქალიშვილი კი მალე იმშობიარებს. როგორ უნდა მოიქცე ამ სიტუაციაში? რატომ გაჯიუტდა უცებ ჩემი სიძე? პირიქით, მე მათთვის კარგი მინდა. იქნებ ეს ერთგვარი მამაკაცური სულელური სიამაყეა? არ მესმის.
ჯერ დაველოდები, შესაძლოა, რეალურმა ცხოვრებამ ირაკლი გონს მოიყვანოს. ჩემი ქალიშვილი ცდილობს ამ თემაზე არ ისაუბროს, მას უყვარს ქმარი და არ სურს მას შეეწინააღმდეგოს. მე კი, როგორც დედა, შინაგანად ძალიან ნაწყენი ვარ. ცდილობ, რაღაცას აკეთებ და ამას არ აფასებენ. არაუშავს, დრო გვიჩვენებს, ვინ იყო მართალი. მთავარია, ყველა კარგად და ჯანმრთელად იყოს, დანარჩენი კი ყველაფერი იქნება.
