დეიდაჩემი (დედაჩემის და) და მისი ოჯახი ძალიან უცნაურად ექცევიან ჩვენს ოჯახს. ჩვენ მათთვის ცუდი არაფერი გაგვიკეთებია. როგორც მახსოვს, ყველაფერი იმ მომენტიდან დაიწყო, როცა დედაქალაქში ჩავედი სტაჟირებაზე, ზუსტად იმ კომპანიაში, სადაც იმ მომენტში დეიდაჩემი მუშაობდა. მე თვითონ მოვხვდი სტაჟირებაზე ამ კომპანიაში ჩემი რეზიუმეს გაგზავნით. აქტიური სტუდენტი ვიყავი: ვმონაწილეობდი შეჯიბრებებში, ოლიმპიადებში, კონფერენციებში.
მგონი, ამიტომაც მიმიწვიეს. სტაჟირება წარმატებით გავიარე, ძალიან მომეწონა ყველაფერი, უფროსებსაც მოვეწონე, მაგრამ დეიდამ გამაფრთხილა, რომ არ დამეხმარებოდა ამ კომპანიაში დასაქმებაში. მან თქვა, რომ ადამიანმა ყველაფერს საკუთარი ძალებით უნდა მიაღწიოს. თუმცა, დაავიწყდა იმის დამატება, რომ თავად ის, იმ კომპანიაში ნაცნობის მეშვეობით აიყვანეს.
სტაჟირების პერიოდში მასთან არ ვცხოვრობდი და საერთოდ, არასდროს მიმიმართავს მისთვის დახმარებისთვის. რაც უფრო ვითარდებოდა სიტუაცია, მით უფრო აბსურდულად გამოიყურებოდა ყველაფერი. ერთწლიანი სტაჟირების შემდეგ მაინც მიმიწვიეს სამუშაოდ ამ კომპანიაში. ამავდროულად, დეიდაჩემი ცდილობდა ამ საქმის ჩაშლას, არ უნდოდა, რომ ამის შესახებ გამეგო. როცა უფროსებმა მასზე ზეწოლა მოახდინეს და პირდაპირ ჰკითხეს, რა ხდებოდა, მხოლოდ ამის შემდეგ მითხრა სამსახურის შესახებ.
გადასვლის შემდეგ დადგა რეგისტრაციის საკითხი. მან არამარტო უარი თქვა (პრინციპში, ამის იმედი არც მქონია), არამედ ყველანაირად უშლიდა ხელს ბებიაჩემს ჩემს დარეგისტრირებაში. ის ყოველთვის ცდილობდა თანამშრომლების წინაშე ჩემს დამცირებას, მეუბნებოდა, რომ ისე მეცვა, თითქოს ბაზრიდან ვიყავი და ასე შემდეგ. არც ის, არც ჩემი დეიდაშვილი და არც ბიძაჩემი არასდროს მეპატიჟებიან დღესასწაულებზე და არც დედაჩემს ეპატიჟებიან, როდესაც ის ჩამოდის.
ამ ვითარებამ პიკს მიაღწია, როცა მან თავის იუბილეზე არ დაგვიპატიჟა, თუმცა დედაჩემი იმ დროს დედაქალაქში იმყოფებოდა. ჩემი დეიდაშვილი კი, რომელიც მეგობრებთან ერთად იჯდა მეტროს ვაგონში, ცდილობდა ჩემი თავი არ შეემჩნია, თითქოს ჩემთან ნათესაობა რაღაც სამარცხვინო იყო. ერთადერთი, როდესაც გადასვლისას დახმარება დამჭირდა, დეიდა საკუთარი ინიციატივით დამეხმარა (მე, რა თქმა უნდა, არ მითხოვია). მაგრამ ამავდროულად ქმარს უმალავდა, რომ მე მეხმარებოდა.
ბუნებრივია, არ ვარ კმაყოფილი ამ მდგომარეობით. დეიდასთან და მის ოჯახთან ურთიერთობა მინიმუმამდე დავიყვანე. სამომავლოდ მინდა საერთოდ შევწყვიტო. პრობლემა ის არის, რომ დედა წინააღმდეგია. ის ამბობს, რომ ჩვენ ამას ვერ გავაკეთებთ, ისინი ჩვენი ნათესავები არიან. ჩემი დეიდაშვილის ფოტოებსა და სტატუსებს აკომენტარებს სოციალურ ქსელებში, მიუხედავად იმისა, რომ ის დაბადების დღესაც კი არ ულოცავს.
არ მესმის რატომ გვექცევიან ასე? მე არ მესმის თავად მათი ქცევის ბუნება. რატომ უნდა მოიშორო ნათესავები? ერთია, როცა ადამიანები მართლაც თავხედდებიან, რაღაცას ითხოვენ, გაწუხებენ, მაგრამ სულ სხვაა ნათესავებისთვის დახმარების გაწევა, მათ ცხოვრებაში მონაწილეობის მიღება. მოგვიანებით, იქნებ თავადაც დასჭირდეთ დახმარება? არ ვიცი, როგორ უნდა მოიქცე ასეთ ნათესავებთან, ღირს თუ არა მათთან ურთიერთობის გაგრძელება…
