10 წელია გათხოვილი ვარ, ორი ულამაზესი შვილი გვყავს. ქმარი ძალიან მიყვარდა, შეიძლება ითქვას, რომ ვაღმერთებდი. ყველა მეგობარი ამბობდა, რომ არ შეხვედრიათ ქალები, რომლებიც ასევე აღმერთებდნენ თავიანთ ქმრებს. ყველაფერი შესანიშნავად იყო: ახლო ურთიერთობა, ვნება, ურთიერთგაგება, საერთო მიზნები და ოცნებები. მაგრამ როცა მეორე შვილზე დავორსულდი, ის ძალიან შეიცვალა. ბევრს სვამდა და ერთობოდა. ის ამ ყველაფერს იმიტომ აკეთებდა, რომ იცოდა, რომ არსად წავიდოდი.
ვაჟი გავუჩინე, მის სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა. ერთი წლის შემდეგ კი სერიოზული ჩხუბი მოხდა. ჩემი ქმრის მეგობარმა ბევრი საზიზღარი რამ მითხრა მის თვალწინ, მას კი ხმა არ ამოუღია. და ეს არ იყო პირველი შემთხვევა. ის არასდროს მიცავდა. ორი წლის შემდეგ ჩემში რაღაც შეიცვალა. დასასვენებლად წავედი და გადავწყვიტე, რომ დაბრუნების შემდეგ განქორწინებას მოვითხოვდი, მაგრამ ჩემმა ოჯახმა არ დამიჭირა მხარი, მე კი – არ ვმუშაობდი. ჩამოსვლის შემდეგ მუშაობა დავიწყე და ნელ-ნელა ყველაფერი უკეთესობისკენ წავიდა. ამასთან, მინდა აღვნიშნო, რომ ჩემი ქმარი შესანიშნავი მამაა და მასთან ერთად ცხოვრებაში თავს კომფორტულად ვგრძნობ.
შემდეგ კი გასულ ზაფხულს სხვა ადამიანი გავიცანი. არასდროს მიფიქრია, რომ ასეთ მდგომარეობაში აღმოვჩნდებოდი, ყოველთვის ძალიან კრიტიკულად ვიყავი განწყობილი ღალატის მიმართ. ის ჩემს კაბინეტში შემოვიდა და ყველაფერი დამავიწყდა. ირგვლივ ჰაერიც კი შესქელდა, გული კინაღამ მკერდიდან ამომივარდა. ასეთი რამ არასოდეს მიგრძვნია. ჩემი ქმარი ძალიან მიმზიდველი მამაკაცია და მეც ყოველთვის მამაკაცების ყურადღების ცენტრში ვიყავი. ეს მამაკაცი გარეგნულად ნამდვილად ვერ შეედრებოდა ჩემს ქმარს, მაგრამ ეს არ არის მთავარი.
ჩვენი გაცნობიდან ორი თვის შემდეგ დაიწყო ჩვენი ურთიერთობა. ის უკვე მეორედ არის დაქორწინებული. ჰყავს ქალიშვილი. რომ იცოდეთ, როგორ მძულს საკუთარი თავი, მაგრამ თავს ვერაფერს ვუხერხებ. საკუთარ ემოციებს ვერ ვაკონტროლებ. მისმა ცოლმა ტელეფონში ჩვენი მიმოწერა იპოვა, როგორ მიხსნიდა სიყვარულს. მოგვიანებით, მეც მოვიკრიბე გამბედაობა და ქმარს ვუთხარი, რომ სხვაზე ვიყავი შეყვარებული. უბრალოდ აღარ შემეძლო მისი მოტყუება, ბუნებით პატიოსანი ადამიანი ვარ.
ჩემი ქმარი გაოგნებული იყო, ბევრი ვისაუბრეთ. ის წავიდა, მერე ყვავილებით და ტირილით დაბრუნდა და მთხოვდა, რომ არსად წავსულიყავი, რადგან ერთად თავს კარგად ვგრძნობთ და ცხოვრებაში ყველაფერი შეიძლება მოხდეს. იმ მამაკაცმა (რომელიც მიყვარდა) იმ მომენტში მითხრა: „კარგი, დარჩი შენს ქმართან, მე კი ჩემს ცოლთან დავრჩები“. ასეც მოვიქეცით, გადავწყვიტეთ, რომ ყველასთვის ასე იქნებოდა უკეთესი, თუმცა 3 კვირის შემდეგ კვლავ დავიწყეთ შეხვედრები.
ამ ხნის განმავლობაში ბევრჯერ ვცადე შეჩერება, მაგრამ უშედეგოდ. მის გარეშე ცხოვრება არ შემიძლია. მე უკვე შეყვარებული ვარ და ჩემს ქმარს ეს მომენტი ცოტა გამორჩა. მან პატიება მთხოვა, რომ ასე მცირე ყურადღებას და სიყვარულს მჩუქნიდა, მაგრამ უკვე გვიანია. მე არ მიყვარს ჩემი ქმარი, მასთან არ მინდა. მე მიყვარს ის კაცი, მას ვუყვარვარ და უნდა, რომ ერთად ვიცხოვროთ.
ჩემი საყვარელი ამბობს, რომ სერიოზულად არის განწყობილი და აცნობიერებს, რომ ორი შვილი მყავს. მაგრამ პრობლემა ის არის, რომ მე წასვლის მეშინია. ჭკვიანი ქალები ასეთ ქმრებს არ შორდებიან, მით უმეტეს, რომ შვილები მას აღმერთებენ და მასაც სიგიჟემდე უყვარს ისინი. მემუქრებოდა კიდეც, რომ თუ წავიდოდი, ბავშვებს არ გამატანდა. მაგრამ უფრო და უფრო მესმის, რომ სხვასთან მინდა ყოფნა. დაბნეული ვარ, არ ვიცი როგორ მოვიქცე.
