დღევანდელი სტანდარტებით საკმაოდ ადრე გავთხოვდი, 22 წლის ასაკში. ეს იყო ჩემი სტუდენტური ცხოვრების წლებში, რომლის დროსაც არც მიფიქრია, რა იყო უფრო მნიშვნელოვანი: მიყვარდეს თუ ვუყვარდე? უბრალოდ მინდოდა ჩემი მშობლების სახლიდან რაც შეიძლება სწრაფად გაქცევა. ჩემი მშობლები ყველანაირად ცდილობდნენ ჩემს შეკავებას, ჩემი ასაკისა და ნათელი მომავლის მოტივით, მაგრამ ვერ შეძლეს. მინდა გითხრათ, რომ არასდროს მინანია.
თუმცა წლები შეუმჩნევლად გაფრინდა და ახლა უკვე 52 წლის ვარ. ჩემი ქმარი ცოცხალი აღარ არის. სრულიად მარტო დავრჩი ქალაქის გარეუბანში მდებარე კერძო სახლში. ბევრს ვმუშაობ, ჩემი შვილები უკვე ზრდასრულები არიან. და აი, მოულოდნელად ხელი მთხოვეს! ერთი შეხედვით, თითქოს, ჩემი ასაკის ქალი მეშვიდე ცაზე უნდა ყოფილიყო. საქმრო შესაშური და ლამაზია, მაგრამ მე არ ვჩქარობ მისი წინადადების მიღებას. ამის სერიოზული მიზეზი მაქვს. საქმე ჩემს გარდაცვლილ მეუღლეს ეხება…
რა არის უფრო მნიშვნელოვანი: გიყვარდეს თუ უყვარდე?
ვერ ვიტყვი, რომ სიყვარულით გავთხოვდი. როგორც უკვე აღვნიშნე, უფრო მეტად დამოუკიდებლობა მინდოდა. სახლში ყველაფერს მამაჩემი მართავდა, მე და ჩემი და თითის წვერებზე დავდიოდით. დედაჩემსაც კი ეშინოდა მასთან დაპირისპირების. კოტეს რომ შევხვდი, მივხვდი, რომ მასთან თავს მშვიდად და წყნარად ვგრძნობდი – ნეტავ მთელი ცხოვრება ასე ყოფილიყო. არ მაღელვებდა, რომ ჩემს მშობლებს ის არ მოსწონდათ. ზუსტად ვიცოდი, რა არ მოსწონდათ მათ: კოტე ღარიბი ოჯახიდან იყო, ჩემზე ცოტა დაბალი და ოდნავ ენასაც უკიდებდა.
მაგრამ ჩემმა ქმარმა ჩემდამი დამოკიდებულებით მამაჩემის გულის მოგებაც კი შეძლო. საოცრად კეთილი ადამიანი იყო, პატიოსანი, შრომისმოყვარე. სახლი, რომელშიც ახლა ვცხოვრობ, მთლიანად მისი ხელით იყო გაკეთებული. ყოველი ფანჯარა, ყოველი თარო – ყველაფერი მას მაგონებს.
ჩემი პირველი ქორწინება
სიყვარული მოგვიანებით მოვიდა. დროთა განმავლობაში, როცა ჩემმა კლასელები ლამაზ და მდიდარ ადამიანებს გაჰყვნენ ცოლად, მივხვდი, თუ როგორ გამიმართლა. როდესაც ფინჯან ჩაისთან ვხვდებოდით ერთმანეთს, ახალგაზრდა ცოლები ერთმანეთს ეჯიბრებოდნენ, რათა ეთქვათ, რამდენად ცუდი ქმრები ჰყავდათ. ვიღაც სვამს, ვიღაც ზარმაცია, ვიღაც უგრძნობ კერპად იქცა წლების განმავლობაში და ვიღაც, მაპატიეთ, ცოლს სცემს კიდეც.
მე არაფერი მქონდა სათქმელი. ჩემთან ყველაფერი კარგად იყო. სახლს ერთად ვალაგებდით, ბავშვებსაც რიგრიგობით ვუვლიდით. თუმცა, საჭმელს მე უფრო ხშირად ვამზადებდი – არ მიყვარს სარეცხის და ჭურჭლის რეცხვა. მას კი არ უყვარდა საყიდლებზე სიარული და იმაზე ფიქრი, თუ რა მოემზადებინა.
15 წელი, რაც ერთად ვიცხოვრეთ, ყველაზე ბედნიერი წლები იყო ჩემს ცხოვრებაში. არასდროს მიგრძვნია ისეთი მზრუნველობა და სითბო არავისგან, როგორც კოტესგან. მას არასდროს აუმაღლებია ჩემზე ხმა და ისე იშვიათად არ ვეთანხმებოდით ერთმანეთს, რომ ეს სიტუაციები თითებზე შეიძლება დაითვალოს.
ცხოვრება ქმრის გარდაცვალების შემდეგ
სამწუხაროდ, კოტე გარდაიცვალა, მისი სიცოცხლე ავტოკატასტროფამ შეიწირა. ქალაქის გარეუბანში ზამთარში გზები იშვიათად იწმინდება. მანქანა თხრილში ჩავარდა და მიღებული დაზიანებები სიცოცხლესთან შეუთავსებელი იყო. არ ვიცი, როგორ გადავიტანე ეს ყველაფერი. ალბათ, ყველაზე მეტად ჩემი ქმრის ოჯახი დამეხმარა – ამ მწუხარებასთან ერთნაირად ახლოს ვიყავით. თუმცა ჩემმა მშობლებმაც ძალიან განიცადეს. ისინი ძალიან ღელავდნენ ჩემზე და ცდილობდნენ ჩემს დახმარებას, მაგრამ ყველაზე საშინელი სასოწარკვეთის წუთები დედამთილთან ერთად გადავიტანე.
10 წელზე მეტი გავიდა, მაგრამ სახლი, რომელშიც ვცხოვრობ, ჩემთვის ისევ ძვირფასია. ბავშვები სასწავლებლად სხვადასხვა ქალაქებში წავიდნენ, მაგრამ არ დამივიწყეს. რეგულარულად რეკავენ და მოდიან. წინა დაბადების დღეზე მათ და ჩემმა მშობლებმა სანატორიუმის საგზური მიყიდეს. სწორედ იქ გავიცანი გიორგი.
სიმპათიური მამაკაცია, ჩემზე ცოტა უფროსი, კარგი შემოსავლით და გარეგნობით, ნაკითხი, ჭკვიანი. არ ვიცი რა დამემართა, მაგრამ გული თითქოს გამიგიჟდა. კოტესთან მსგავსი რამ არ ყოფილა, ყველაფერი ძალიან მშვიდი და თბილი იყო.
რა არის უფრო მნიშვნელოვანი: გიყვარდეს თუ უყვარდე?
გიორგი არასოდეს ყოფილა დაქორწინებული და ეს ყველაფერი იმიტომ, რომ დედასთან ერთად ცხოვრობს. დედამისი მძიმედ არის ავად, ამიტომ მას მარტოს ვერ დატოვებს. არც ერთ საპატარძლოს არ სურდა ავადმყოფ დედამთილთან ცხოვრება, ამიტომ დარჩა მარტო სიბერეში. სანატორიუმიდან წამოსვლის შემდეგ ხშირად ვურეკავდით ერთმანეთს და ძალიან იშვიათად ვხვდებოდით, რადგან ერთმანეთისგან საკმაოდ შორს ვცხოვრობთ, 2 საათის დაშორებით. შუა გზაზე ვხვდებოდით, რომ ორივესთვის კომფორტული ყოფილიყო.
არასდროს მიფიქრია, რომ ოდესმე ისევ ურთიერთობაში ვიქნებოდი. მაგრამ როცა ამ ყველაფერმა სერიოზული სახე მიიღო, მივხვდი, რომ მზად არ ვიყავი. თავისთან მეძახის, სჯერა, რომ დედასთან ერთად სამივე კარგად ვიცხოვრებთ. მან შემომთავაზა, რომ თუ პირველი ვარიანტი არ მაწყობს, ჩემთან მოვა ხოლმე, რა თქმა უნდა, თუ ამის უფლებას მივცემ.
მაგრამ მე არ შემიძლია. დედამისთან ერთად ცხოვრება გამორიცხულია. და ვერც ის წარმომიდგენია, რომ სხვა მამაკაცს შემოვიყვან ამ სახლში, რომელიც ჩემმა ქმარმა ასეთი სიყვარულით ააშენა. საკუთარი თავისთვის ღალატი ვერ მიპატიებია. ჩემს ახლობლებსაც კი ვერ ვეუბნები, რომ ჩემს ცხოვრებაში ვიღაც გამოჩნდა.
