რამდენიმე დღის წინ ჩემთან ჩემი მეგობარი მოვიდა. ტიროდა, ადგილს ვერ პოულობდა. კარი რომ გავაღე, თავიდან ვერ დავიჯერე: ეს ხომ ის ელენეა, რომელიც ლოთ ქმარს გაშორდა და იტალიაში წავიდა ფულის საშოვნელად და ბედნიერი ცხოვრების მოსაპოვებლად. ჩვენი ბოლო საუბრები ტელეფონზე ძალიან ცხარე იყო: განვიხილავდით, რა იყო ვნება 50 წლის ასაკში. ბოლოს და ბოლოს, ჩემი მეგობარი სამშობლოში უბრალოდ ისე კი არ დაბრუნებულა, არამედ – გათხოვებისთვის.
გავიფიქრე, რომ მისმა საქმრომ ხომ არ აწყენინა მას. და ეს უცნაურიც კია: ელენე ძლიერი ქალია, თითქმის მარტომ გაზარდა ორი ქალიშვილი და თავიდან აიწყო ცხოვრება. არასოდეს მინახავს ის ასე დაღონებული. აღმოჩნდა, რომ ყველაფერი მისი ქალიშვილების ბრალი იყო. მომავალი ქმარი კი – არაფერში არ იყო დამნაშავე.
რა არის ვნება 50 წლის ასაკში?
მართალი გითხრათ, არ ვიცი რით დავეხმარო მას ამ სიტუაციაში. მე არასოდეს მყოლია შვილები და არაფერი ვიცი დედობის სიძნელეების შესახებ. თუმცა ელენეს გოგოებს აკვანიდან ვიცნობ და ისე მიყვარდა, თითქოს ჩემები ყოფილიყვნენ. დაბადების დღეებს, ახალ წელს, აღდგომას სულ ერთად აღვნიშნავდით.
როცა გოგოები გაიზარდნენ და უნივერსიტეტში ჩააბარეს, მაშინვე საერთო საცხოვრებელში გადავიდნენ. ელენე კი იმ პერიოდისთვის განქორწინების საქმეებს აგვარებდა. ჩვენი ქალაქი პატარაა, საქმე ხმამაღალი და ხანგრძლივი იყო, ბინასთან დაკავშირებულ პრობლემას ვერ აგვარებდნენ. საბოლოო ჯამში, გაყიდვისა და თანხის გაყოფის მეტი არაფერი გამოსავალი არ რჩებოდა. ეს გადაწყვეტილება ძალიან სარისკო მომეჩვენა, რადგან მაშინ ჩემი მეგობარი ბინის გარეშე დარჩა და გარკვეული პერიოდის მანძილზე ჩემთან ცხოვრობდა.
საზღვარგარეთ გამგზავრება
ჩვენ ყოველთვის ვეხმარებოდით ერთმანეთს, სტუდენტობის დროიდან მოყოლებული, ამიტომ ჩემს მეგობარს გასაჭირში უარს ვერ ვეტყოდი. მისი ქალიშვილები, სხვათა შორის, არც თუ ისე ხშირად სტუმრობდნენ მას ამ პერიოდში – ხან გამოცდები, ხან პირველი სიყვარული, ზოგადად, ახალგაზრდობა. ამასობაში მეგობარმა გამოძებნა საზღვარგარეთ ფულის შოვნის რაღაც სქემა, რომელიც საშუალებას აძლევდა სამ-სამი თვით წასულიყო იტალიაში და უკან დაბრუნებულიყო. სამი თვე სამუშაო, სამი თვე დასვენება. ელენე გაემგზავრა.
მეც მეპატიჟებოდა, მაგრამ მე აქაც კარგად ვიყავი. გარდა ამისა, ჩვენ რეგულარულად ვურეკავდით ერთმანეთს და მე არ ვწყვეტდი გაკვირვებას, თუ რამდენად კარგად მიდიოდა მისი საქმეები. იტალიაში მან წარმოუდგენელი პოპულარობა მოიპოვა მამაკაცებში, მაგრამ სულით ახლობელი ადამიანი ვერ იპოვა. სამაგიეროდ, მან მოახერხა საკმარისი ფულის დაზოგვა სრულიად ახალი ოროთახიანი ბინის შესაძენად. მახსოვს, როგორ აღვნიშნეთ ეს ამბავი მისი ჩასვლისთანავე.
იმ დროისთვის მის ქალიშვილებს უნივერსიტეტი უკვე დამთავრებული ჰქონდათ. გაჩნდა საცხოვრებლის საკითხი. ელენემ ქალიშვილები თავის ბინაში მიიწვია საცხოვრებლად. მართალია ორი ოთახი იყო, მაგრამ ეს უკეთესი იყო, ვიდრე ქალაქში ბინის დაქირავება. როცა ვკითხე, თავად სად აპირებდა ცხოვრებას, მიპასუხა, რომ ახლა უკვე სამუშაო ვიზა ჰქონდა იტალიაში და იქ აპირებდა დარჩენას.
ჩვენ რამდენიმე წელია არ გვინახავს ერთმანეთი, მაგრამ ამ ხნის განმავლობაში მეგობრობა მაინც არ შეგვიწყვეტია. ამასობაში უმცროს ქალიშვილს საქმრო გამოუჩნდა ჩვენი ქალაქიდან. აქ ქორწილში ყველას ეპატიჟებიან: მეზობლებს, კოლეგებს, ნაცნობებს და მეც ვიყავი მიწვეული. ელენეც ჩამოვიდა ამ დღისთვის. მან ქორწილისთვის დიდი თანხა დაამატა. როგორც ამბობენ, მთელმა სოფელმა აღვნიშნეთ! მერე ელენე ისევ გაემგზავრა.
რა არის ვნება
გარკვეული პერიოდის შემდეგ მან მითხრა, რომ რომანი ჰქონდა ქორწილის ერთ-ერთ სტუმართან. ეს იყო საქმროს თანამშრომელი, ერთ-ერთი უფროსი. მამაკაცი განქორწინებულია, მშვიდი, კარგი რეპუტაციით. ელენე ყოველთვის თავგადასავლის მოყვარული იყო და მისმა გეგმამ დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა ჩემზე: ის ფულს უგზავნიდა თავის საქმროს და ის ამ ფულით საკუთარ სახლს აშენებდა.
ელენეს სიტყვებით თუ ვიმსჯელებთ, ეს უბრალოდ მამაკაცი კი არ არის, არამედ ოცნებაა! ის მას ქათინაურებით ავსებს, დღესასწაულებზე ყვავილების გაგზავნას ახერხებს. მზრუნველი, ყოველთვის პოულობს დროს დასარეკად. ბევრს მუშაობს, ყველაფერში ეთანხმება. რა თქმა უნდა, ასეთი საქმროს არ შეიძლებოდა არ გამოეწვია ემოციების ქარიშხალი. მეეჭვება, რომ ელენემ დაბრუნება ძირითადად გრძნობების გამო გადაწყვიტა.
ჩვენი საუბრისას ის ხშირად ჩიოდა, რომ დაიღალა უცხოეთში ცხოვრებით და საერთოდ არ ეკუთვნოდა იქაურობას. მან ვერ შეიძინა მეგობრები, ყველაფერი სრულიად განსხვავებული იყო. მას აკლია მეგობრული ურთიერთობები და ენატრება თავისი ქალიშვილები. მას აღარ შეუძლია ისე შრომა, როგორც ადრე. გიორგი კი – ხელს სთხოვს. მხოლოდ მისი ხელფასი არ იქნებოდა საკმარისი სახლის ასაშენებლად, მაგრამ საკმარისი იქნებოდა, რომ ერთად ეცხოვრათ. ის აპირებდა ჩამოსვლას და გადაწყვეტილი ჰქონდა, რომ აღარასდროს იმუშავებდა.
მთელი ეს ამბავი მკაცრად გასაიდუმლოებული იყო, მას თავისი გოგოებისთვიაც კი არაფერი უთქვამს, სანამ არ ჩამოვიდოდა. ბოლოს ტელეფონით ვესაუბრე სანამ იტალიიდან წამოვიდოდა, რამდენიმე დღით ადრე, ავტობუსით მოდიოდა. რამდენიმე დღის შემდეგ კი ჩემთან მოვიდა და ისეთი აღელვებული იყო, რომ შემეშინდა, ვინმე ხომ არ დაიღუპა.
უგულო ქალიშვილები
ზოგადად, სიტუაცია უკიდურესად არასასიამოვნო იყო. მისმა ქალიშვილებმა, როგორც ჩანს, სრულიად დაკარგეს სირცხვილი. ამის მერე მათ საერთოდ უბინაოდ დავტოვებდი, მაგრამ ელენეს ძალიან კეთილი გული აქვს.
როგორც კი შვილებმა გაიგეს, რომ მთელი ამ ხნის განმავლობაში დედა სახლს აშენებდა (და უკვე მზად იყო), მაშინვე დაიწყეს მისი გაყოფა. ისინი აღშფოთდნენ, რატომ იყო დარეგისტრირებული სახლი დედის სახელზე მათი ცოდნის გარეშე. ან ვინ არის ეს იდუმალი გიორგი? ძალიან ბებერი ხომ არ არის საიმისოდ, რომ მეორედ გათხოვდეს? მათ ძალიან არ მოეწონათ ის, რომ დედას ვიღაც ჰყავდა. არ მოერიდათ და იკითხეს, როგორ დატოვებდა ანდერძს ბინაზე, რადგან თუ გათხოვდებოდა, მაშინ ქმრის შვილებსაც ექნებოდათ პრეტენზია მემკვიდრეობაზე.
ზედმეტია იმის თქმა, რომ ამ ყველაფერმა გააოგნა ელენე. დასამშვიდებლად ოთახიდან გავიდა და როცა ისევ ოთახს მიუახლოვდა, გაიგონა, როგორ იყოფდნენ ქალიშვილები იმ სახლს, რომლის შესახებაც ახლახან გაიგეს. ისინი თითქმის უკვე ასაფლავებდნენ საკუთარ დედას, თუმცა, ჩემი აზრით, 50 წლის ასაკში ცხოვრება მხოლოდ იწყება. მე თვითონ 55 წლის ვარ და ნამდვილად არ ვაპირებ სიკვდილს.
ამის შემდეგ ჩემი მეგობარი ოთახიდან გავიდა, ჩუმად გამოიძახა ტაქსი და ჩემოდანიც არ აუღია ისე წავიდა მომავალ მეუღლესთან ღამის გასათევად. თავისი ნივთებიც კი არ წაუღია – არ სურდა, რომ ქალიშვილებს მისი დაყოლიება დაეწყოთ დარჩენაზე. და ზოგადად, მას ჯერ არ სურს მათი ნახვა.
მეორე დღეს ის ჩემთან მოვიდა. საშინლად ვღელავდი, რადგან ელენე ზარებს არ პასუხობდა. მან შეგნებულად გათიშა ტელეფონი, რათა შვილები დაფიქრებულიყვნენ საკუთარ საქციელზე და რეკვა არ დაეწყოთ. ის მოვიდა ჩემთან რჩევის სათხოვნელად და დარდის გასაზიარებლად. არ ვიცი რა ვურჩიო. ნებისმიერ ჩემს წინადადებაზე, რომ გოგონებს ჭკუა ასწავლოს, ელენე პასუხობს: „არ შეიძლება, ისინი ხომ ჩემი შვილები არიან“. მე კი ახლავე ვეტყოდი, რომ ბინა ექირავათ და გადასულიყვნენ, რათა გაერკვიათ, რამდენად რთულია საკუთარი საცხოვრებლისთვის ფულის შოვნა.
