რა განსხვავებაა და საერთოდ რა საჭიროა იმაზე ფიქრი, თუ ვინ დაიბადება: ბიჭი თუ გოგო? ის ხომ მაინც შენი შვილია, არ აქვს მნიშვნელობა ვინ იქნება! ეს აინტერესებთ უმეტესწილად ახალგაზრდა მამებს, რომლებსაც მაინცდამაინც ვაჟის დაბადება სურთ, თითქოს საკუთარი სამეფოს მემკვიდრეები სჭირდებოდეთ. ზოგიერთ ოჯახში შეიძლება ჩხუბიც კი მოხდეს ბავშვის „არასწორი“ სქესის გამო. და არა, ჩვენ საერთოდ არ ვხუმრობთ.
ჩვენს მკითხველს ჰქონდა მსგავსი სიტუაცია, მაგრამ მას მიაჩნია, რომ 100%-ით მართალია. ყველას გვსურს თავი დაცულად ვიგრძნოთ, როცა ჩვენს მეორე ნახევართან ერთად ვცხოვრობთ. გვსურს, რომ ყველაფერი რაც შეიძლება გულწრფელი იყოს და არ იყოს არავითარი სიცრუე. მაგრამ მზად ვართ, რომ ამისთვის გადახდა მოგვიწევს?
ვინ დაიბადება: ბიჭი თუ გოგო?
ვერც კი ვიეჭვიანებდი, რომ ადამიანი, რომელსაც დაახლოებით 5 წელია ვიცნობ, ჩემთვის ასეთი უცხო აღმოჩნდებოდა. ეჭვიც არ მეპარებოდა, რომ ყოველთვის ერთად ვიქნებოდით: ყველაფერი ძალიან კარგად იყო, ქუჩაში უცნობებიც კი აქებდნენ ჩვენს წყვილს. ახლა კი საერთოდ არ ვიცი, შევძლებ თუ არა სხვასთან ურთიერთობის დაწყებას. წარსული ჯერ ისევ ახდენს ჩემზე გავლენას და ვერაფერს ვცვლი.
მე და ლევანს, შეიძლება ითქვას, ერთი ნახვით შეგვიყვარდა ერთმანეთი. უბრალოდ ერთ დღეს ქუჩაში შევხვდით. მან გამიღიმა და გასეირნება შემომთავაზა. ვერ შევძელი უარის თქმა მის გამომხატველ თვალებზე და ლამაზ ხმაზე. შემდეგ კი ყველაფერი დაიწყო… მე მასში უარყოფით მხარეებს საერთოდ ვერ ვხედავდი: კარგი სამსახური, ცუდი ჩვევები არ ჰქონდა, ლამაზი გარეგნობა. რაღაც პერიოდი მისი მეგობრებიც კი მომწონდა! ყველაფერი ზღაპარს ჰგავდა.
ქორწილმაც უპრობლემოდ ჩაიარა. ეს იყო ჩვენი ოცნებების ზეიმი, ცხოვრების ზეიმი, სადაც ერთმანეთს მარადიული სიყვარული აღუთქვით. დაუვიწყარი იყო. გარდა ამისა, მადლობა ღმერთს, ფინანსური პრობლემები არ გვქონია. არავითარი სესხი არ აგვიღია, ისე მოვიწყვეთ რამდენიმე კვირიანი საქორწინო მოგზაურობა. ამას იმიტომ გეუბნებით, რომ გაიგოთ, როგორი ცხოვრება შეიძლებოდა მქონოდა.
…ჩემი შემდგომი გადაწყვეტილება რომ არა. ბუნებრივია, მე და ლევანი შვილებზე ვფიქრობდით, მაგრამ ამაზე სერიოზულად საუბარი მხოლოდ ქორწილის შემდეგ დავიწყეთ. ორივე უკვე ზრდასრული და სერიოზული ადამიანები ვიყავით. ლოგიკურია, ოჯახი უნდა გაიზარდოს და განვითარდეს. ლევანს კი, როგორც გაირკვა, ძალიან უყვარდა ბავშვები. მაგრამ, სამწუხაროდ, მას მხოლოდ ბიჭი უნდოდა. უფრო სწორად, დარწმუნებული იყო, რომ მხოლოდ ვაჟი ეყოლებოდა. მათ გვარში ასე იყო, თავად ლევანსაც სამი ძმა ჰყავს. ამიტომ იმედოვნებდა ბიჭის აღზრდას და მისთვის მთელი მისი მამაკაცური სიბრძნის გადაცემას.
მე თვითონ ვაჟის წინააღმდეგი არ ვყოფილვარ. თუმცა, მართალი გითხრათ, ჩემთვის ეს საკითხი არც ისე მნიშვნელოვანი იყო. ამიტომ, როცა გამოგვიცხადეს, რომ ქალიშვილს ველოდებოდი, ჩემმა ქმარმა თავიდან არც კი დაიჯერა. შემდეგ კი გაფერმკრთალდა და ოთახიდან გასვლა ითხოვა, სუფთა ჰაერზე. რას ვიზამთ, ხდება ხოლმე. ნუთუ ღირს ამაზე ნერვიულობა? ეჰ, მაშინ ჯერ კიდევ არ ვიცოდი, რა მოჰყვებოდა ამ ყველაფერს. სწორედ იმ მომენტიდან დაიწყო ჩვენმა ოჯახმა ნგრევა.
არ მესმოდა რატომ, მაგრამ ჩემი ქმრის ძმებმა, ისევე როგორც მისმა მეგობრებმა, ცერად დამიწყეს ყურება. ადრე ბევრი უნდა ეთხოვათ, რომ მათ წვეულებაზე წავსულიყავი. ახლა კი აშკარად მაგრძნობინებდნენ, რომ თავად არ სურდათ ჩემი იქ ყოფნა. ეს შესამჩნევი იყო, მაგრამ პირდაპირ არავის არაფერი უთქვამს. ლევანიც რაღაცნაირად ცივად მექცეოდა, შემდეგ კი ყველაფერი მიამბო. მას და მის ახლობლებს სჯეროდათ, რომ ბავშვი შესაძლოა მისი არ ყოფილიყო, რადგან „ყველაფერი ამაზე მიუთითებს“ .
რამდენი დრო დავხარჯეთ ურთიერთობების დასალაგებლად შემდგომი პერიოდის განმავლობაში, ამას ვერ გადმოგცემთ. ჩემს ქმარს თითქოს გონება აერია. მე ვუმტკიცებდი, რომ მეცნიერება ჩემს მხარეზეა და არ აქვს მნიშვნელობა რამდენი ძმა ჰყავს მას ან რამდენი ძმა ჰყავს მამამისს. დიახ, ჩვენ ქალიშვილი გვეყოლება და დიახ, ის მისი მამაა. მაგრამ, სამწუხაროდ, ლევანი არ მისმენდა. მისი მეგობრები და ოჯახი ყოველ დღე დასცინოდნენ მას და ეს შესამჩნევი იყო. დილით ის შეიძლებოდა მეტ-ნაკლებად ადეკვატური ყოფილიყო, მაგრამ საღამოს კომპლექსები ისევ სძლევდა და ყველაფერი თავიდან იწყებოდა.
ჩემი ქმარი ლიკას დაბადების შემდეგაც ეჭვიანობდა. ჩემი ქალიშვილი მე ძალიან მგავდა. მას ისეთივე ფერის თმა ჰქონდა, როგორიც მე მის ასაკში. მერე, რა თქმა უნდა, გამიმუქდა, მაგრამ თავდაპირველად ქერა ვიყავი. ლევანს ეს მომენტიც აბრაზებდა. არც ის და არც მისი ახლობლები არ ხედავდნენ მამის მსგავსებას გოგონაში, რომელიც სულ რაღაც ორი თვის იყო. ისინი ამას ღიად მაგრძნობინებდნენ, თავიანთი მიმიკებით და დამცინავი ღიმილით. მე რის გაკეთება შემეძლო? მკერდზე ხელების დარტყმა და რაიმეს მტკიცება?
შემდეგ კი, როდესაც გოგონა დაახლოებით ექვსი თვის იყო, ლევანი დამშვიდდა. წარსული საქციელის გამო ბოდიშის ნიშნად სადმე წასვლა და დასვენებაც კი შემომთავაზა, მაგრამ მე არ შემეძლო: ჯერ ერთი, ჯერ კიდევ არ მჯეროდა, რომ ლევანი სადღაც სულის სიღრმეში არ მსაყვედურობდა. და მეორე, ქალიშვილი ძალიან პატარა იყო. ასე რომ, ყველაფერი ისე დავტოვეთ, როგორც იყო. სახლში ვიჯექი და შეძლებისდაგვარად მხოლოდ მშობლებთან ან მეგობრებთან ვურთიერთობდი. ლევანის ნათესავებთან წასვლის სურვილი არ მქონდა.
მაგრამ დედამისის დაბადების დღისთვის ჩემმა ქმარმა თავი ვეღარ შეიკავა. ის დაჟინებით მოითხოვდა, რომ მასთან ერთად წავსულიყავი. მარწმუნებდა, მეფიცებოდა, რომ ჩემთან პრეტენზია აღარავის ჰქონდა. რომ ყველა მისმა მეგობარმა მიმიღო მისი შვილის დედად. მე შემეძლო ჩემი ქმრისთვის დამეჯერებინა, მაგრამ ვერ ვენდობოდი მის ნათესავებსა და მეგობრებს. და აი, სწორედ მაშინ, მან არგუმენტის სახით აღიარა. მან თქვა, რომ მათ ყველაფერი ზუსტად იციან, რადგან მამობის ტესტი ჩააბარა და პირადად დარწმუნდა, რომ თავად იყო ჩვენი ქალიშვილის ნამდვილი მამა.
ამის შემდეგ ჩემი მოთმინება საბოლოოდ ამოიწურა. ნუთუ ასეთი სასოწარკვეთილი იყო, რომ ამ ყველაფერს ჩემს ზურგს უკან არკვევდა? მშობელი, რომელსაც უყვარს თავისი შვილი და მეუღლე და მეუღლეს ენდობა, ამას არ გააკეთებს. ეს ნიშნავს, რომ ლევანი ჩემთვის ასეთი არ იყო. ამ საკითხზე დიდხანს ვფიქრობდი. დაახლოებით ერთი თვე. შემდეგ კი მოვემზადე და განქორწინება მოვითხოვე. ვერავინ შემაჩერა, ვერც ყოფილმა ქმარმა და ვერც მისმა ახლობლებმა. ეს იყო სწორი გადაწყვეტილება.
მხოლოდ ერთი მომენტი მაწუხებს: ჩვენი ქალიშვილი ალბათ მამის გარეშე გაიზრდება. დიახ, ასე მოხდა. მაგრამ იქნებოდა ლევანი ქალიშვილისთვის კარგი მამა? გვექნებოდა თუ არა სხვა შესაძლებლობა ჩვენ, როგორც მეუღლეებს, კვლავ გაგვჩენოდა ერთმანეთის მიმართ ნდობა? ვფიქრობ, არა. დიახ, შეიძლება ახლა გამიჭირდეს, მაგრამ არ მინდოდა, რომ მთელი ცხოვრება მეცხოვრა უცნაურ, ცივ მამაკაცთან ერთად და ჩუმად გამეძლო მისი უნდობლობისთვის ჩემს მიმართ. უმჯობესია, იყო გულწრფელი ყველასთან და, უპირველეს ყოვლისა, საკუთარ თავთან. შემდეგ კი, ვინ იცის, იქნებ შესაფერისი ადამიანი იპოვო. ცხოვრებაში ყველაფერი ხდება.
