-ფასები ნახე? ასე, წლების განმავლობაში მოგვიწევს ფულის დაზოგვა. და ისიც მხოლოდ პირველადი შენატანისთვის! – იმედგაცრუების გამო ჩანგალიც კი დააგდო ნატალიამ.
-რატომ ნერვიულობ? – გაეცინა მეგობარს. – ღარიბ კაცს არ უნდა გაჰყოლოდი ცოლად. თანაც, დედიკოს ბიჭს…
-ლაშა დედიკოს ბიჭი არ არის! – გაბრაზდა ნატალია.
-ნუ ნერვიულობ. თუ შენი ქმარი დედას უჯერებს, არ გაგექცევა… Ჰა-ჰა
ოთხი თვის შემდეგ
ლაშა დაღლილი შემოიჭრა ბინაში და მაშინვე პუფზე ჩამოჯდა.
ნატალიამ სამზარეულოდან გამოიხედა:
-ყველაფერმა კარგად ჩაიარა? ვინმეს რამე ხომ დაემართა?
-რა?
-ეს ბუნებრივია – ბოლოს და ბოლოს, დედა გარდაეცვალა. თან ასე მოულოდნელად. მიდი, გაიხადე ტანსაცმელი.
უკვე საღამოს, როდესაც ბებიის დაკრძალვიდან ჩამოსულმა ლაშამ ცოტა დაისვენა, მოულოდნელად გამოაცხადა:
-მოკლედ, ასეთი ამბავია. 15 წლის წინ ბებიამ ჩემს სახელზე დაწერა ანდერძი, რომლის მიხედვით მთელი მისი ქონება მე გადმომეცემა. მას ამის შესახებ არავისთვის უთქვამს.
-მერე, – ყურადღებით უსმენდა ცოლი.
-15 წლის განმავლობაში ბებიაჩემმა სხვა სახლიც გაიფორმა, რომლის შესახებაც საერთოდ არავინ არაფერი იცოდა. რადგან მე აღმოვჩნდი ერთადერთი მემკვიდრე, ამ სახლის გაყიდვიდან შემოსული თანხა ჩემი იქნება. ვფიქრობ… იქნებ ბინა ვიყიდოთ?
-ბინა?! – სიხარულის წამოძახილების შეკავებით, რაც შეიძლება მშვიდად იკითხა ნატალიამ.
-დიახ. ჩვენ ვზოგავთ უკვე თითქმის სამი წელია და ეს ყველაფერი უშედეგოა.
-როგორც იტყვი, ლაშა. როგორც შენ გინდა.
-წარმოგიდგენია, უკვე ავირჩიეთ ბინა! – პირველად დაიკვეხნა ნატალიამ მეგობართან, ჩივილის ნაცვლად. დიდი, ფანჯრებით თითქმის იატაკამდე. მდებარეობა კი შესანიშნავია – იქვე ტყეა და მანქანით სამსახურამდე მისვლას დაახლოებით 15 წუთი სჭირდება.
-მანქანა უკვე იყიდეთ?
-არა, მაგრამ ვიყიდით. საკმარისი თანხა დარჩება სახლის გაყიდვიდან.
-რაც შეეხება გადახდებს?
-რა თქმა უნდა, გაგვიჭირდება. განსაკუთრებით, სანამ ქირით ვცხოვრობთ, მაგრამ არაფერია. სამაგიეროდ, საკუთარი ბინა გვექნება.
-ხედავ, მეგობარო, შენ კი ნერვიულობდი. აი, შენს ქუჩაზეც დღესასწაულია. რა თქმა უნდა, ფული მთლიანად თქვენი არ არის, მაგრამ ამას არ აქვს მნიშვნელობა.
-რას გულისხმობ? – იკითხა ნატალიამ.
-ყურადღებას ნუ მომაქცევ. უბრალოდ, მშურს!
ნატალია იჯდა დივანზე და ინტერნეტში ბინებს ათვალიერებდა. ბოლო ერთი თვის განმავლობაში ეს იყო მისი ერთადერთი გასართობი საღამოობით.
როდესაც ლაშა ბინაში შევიდა, ცოლი მაშინვე მივიდა მასთან.
-შეხედე რა რემონტია. თან არც ისე ძვირი არ არის. რას ფიქრობ?
ქმარი გაჩუმდა, ნატალიამ კი მაშინვე ჰკითხა:
-რა დაგემართა? და სხვათა შორის, ასე რატომ დაგაგვიანდა?
-მშობლებთან ვიყავი.
-და?
-ყველაფერი კარგადაა, უბრალოდ დავიღალე.
-კარგი, წავიდეთ საჭმელი გაჭამო.
ნატალიამ ლანჩზე ქმარს შეტყობინება გაუგზავნა:
-ბანკში როდის მივდივართ საბუთებზე ხელის მოსაწერად? წინასწარ უნდა გავენთავისუფლო.
საპასუხო სიჩუმემ ქალი გააბრაზა.
-ლაშა, აქ ხარ? ჩუმად რატომ ხარ?
-ნატალია, არსად წასვლა არ არის საჭირო.
-რატომ? გვითხრეს, რომ ყველაფერი ონლაინ იქნებოდა, მაგრამ ფილიალში უნდა მივსულიყავით.
-მე უკვე ყველაფერი გავაკეთე, – ჩუმად უპასუხა ქმარმა.
-გააკეთე? უჩემოდ რატომ? თანამსესხებელი არ ვარ?
ქმარმა ერთი წუთის შემდეგ უპასუხა:
-ნატა, უბრალოდ არ ინერვიულო. ბინა ვიყიდეთ, მაგრამ დედაჩემის სახელზე დავარეგისტრირეთ.
-რა? – ნატალიამ ტირილი დაიწყო. -ლაშა, ეს როგორ შეიძლებოდა? ვერაფერი გავიგე!
-დედამ თქვა, რომ ასე უკეთესი იქნება. იპოთეკა ჩემი მშობლების სახელზეა.
-ეს ბინა ხომ ავირჩიეთ!
-მასში ჩვენ ვიცხოვრებთ, არ ინერვიულო! -ცოლის დამშვიდებას ცდილობდა ქმარი.
ნატალიამ ტელეფონი გათიშა და ნელა დაჯდა სკამზე. იქნებ ეს უბრალოდ ცუდი სიზმარია?
მეგობარს, რომელმაც ახალი ამბები საღამოს ტრადიციულ შეხვედრაზე შეიტყო, გულწრფელი სიცილი აუტყდა:
-ნატა, მაპატიე. მაგრამ მე ხომ გითხარი, რომ ფული შენი კი არა, მისია. უფრო ზუსტად, შენი ქმრის მთელი ოჯახის. ასე რომ, დედამთილმა ოჯახის ფული საკუთარ ოჯახში დატოვა. ისწავლე! ასე მოიქცევი, როცა შვილები გეყოლება. მანქანა კი ალბათ მამამთილის სახელზე დარეგისტრირდება!
-რა ბავშვები? რა უნდა გავაკეთო ახლა?
-იცხოვრო ბინაში, რომელიც თვითონ აირჩიე და დაზოგო ფული საერთო ბინის საყიდლად. ან დაელოდო მემკვიდრეობას. აბა, როგორ გინდოდა?
ნატალიას აღარაფერი აღარ უნდოდა. ალბათ, განქორწინების გარდა.
