-კი დედა, 20-ში ჩამოვდივარ. გამოცდას ჩავაბარებ და ჩამოვალ. ასე რომ, გაათავისუფლეთ ჩემი ოთახი.
-ლიზა, შენი ოთახი არავის დაუკავებია.
-კი, რა თქმა უნდა, კარგად გიცნობთ. და ჯერ აგარაკზე არ წახვიდეთ. სალაპარაკო მაქვს.
-რა სალაპარაკო?
-საქმეზე.
ლიზა თავის ბინაში 21-ში დაბრუნდა. ბუნებრივია, ბინაში არც დედა იმყოფებოდა თავის 3 წლის შვილთან ერთად და არც მისი ახალი ქმარი.
„კარგი, რადგან ლოდინი არ მოგინდათ, ეს უკვე თქვენი პრობლემაა!” – ფილოსოფიურად გაიფიქრა ლიზამ და თავისი გეგმების განხორციელება დაიწყო.
დედა თავის ოჯახთან ერთად მხოლოდ 4 დღის შემდეგ დაბრუნდა.
-ჩვენ საჩუქრები მოგიტანეთ! – უჩვეულოდ თავაზიანი იყო დედა.
ლიზა თავის ნახევარძმას მოეფერა, მამამისისთვის ყურადღებას არ მიუქცევია და ისე უპასუხა დედას:
-მეც მაქვს საჩუქარი თქვენთვის.
-რა საჩუქარი?
-ბინა უნდა გავარემონტო. ფანჯრები გავზომე და ხელოსნებს მოველაპარაკე. ამიტომ ბინიდან გადასვლა მოგიწევთ.
-ხუმრობ? – ხმას აუწია დედამისის ქმარმა. – პატარა ბავშვი გვყავს. ამის შესახებ ერთი თვით ადრე უნდა გეთქვა. და საერთოდ, ოთხი წელია აქ ვცხოვრობთ და არსად არ წავალთ!
მას შემდეგ, რაც ლიზამ არ იკადრა ამ ტირადაზე პასუხის გაცემა, ინიციატივა დედამ აიღო:
-პაატა, ყველაფერი რიგშია. მე და ლიზა ყველაფერს გადავწყვეტთ. დათოს მიხედე, ხელები დაბანე და საჭმელი აჭამე.
დედა-შვილი ბინის შორეულ ოთახში შევიდნენ და იქ განაგრძეს საუბარი.
-პაატა მართალია, – დაიწყო დედამ. ჩვენ წლებია აქ ვცხოვრობთ და შეგეძლო წინასწარ გაგეფრთხილებინეთ.
-დედა, ეს ბინა უკვე ხუთი წელია ჩემია. და ის, რომ სანამ მე 18 წლის გავხდებოდი. როგორც გინდოდა ისე განკარგავდი მას, უფლებას არ გაძლევს, რომ აქ მუდმივად იცხოვრო. არც შენ და არც შენმა ქმარმა. და არც დათომ.
-ბრძანებებს იძლევი?! – დედა ყოველთვის სწრაფად გამოდიოდა მდგომარეობიდან. – ეს ბინა იმიტომ გაქვს, რომ მამაშენის დედა კეთილშობილი ქალი იყო. ის რომ არა, არაფერი გექნებოდა…
-მაგრამ ახლა ბინა ჩემია და მე უკვე 22 წლის ვარ. ასე რომ, მე შემიძლია გავაკეთო ის, რაც მომესურვება. ახლა რემონტის გაკეთება მინდა – კარებების და ფანჯრების შეცვლა. ამასთან, ფულს თქვენ არ გთხოვთ, მიუხედავად იმისა, რომ სწორედ თქვენ ჩააგდეთ ბინა იმ დღეში, როგორშიც არის.
-როგორ უნდა აგეღო ფული დედისგან, რომელმაც თითქმის მარტომ გაზარდა, მამაშენი კი სვამდა და სწორედ ამას გადაყვა. და ისე გაგზარდე, რომ ინსტიტუტი დაამთავრე არა სადმე, არამედ დედაქალაქში!
-დედა, შენ შენს ახალ ოჯახთან ერთად წელიწადში 300 დღე ცხოვრობ ამ ბინაში, რა შუაშია „მე გაგზარდე“? ოთხი წლის განმავლობაში ბინა ერთხელაც არ გაგირემონტებიათ! მიუხედავად იმისა, რომ თქვენ მხოლოდ კომუნალურ გადასახადებს იხდით.
-რატომ უნდა გავარემონტო, თუ ბინა ჩემი არ არის!
ქალიშვილმა თვალები აატრიალა. დედასთან კამათი ყოველთვის რთული იყო. ახლა კი ეს საერთოდ უსარგებლო იყო.
-ამიტომ რემონტს ჩემი ხარჯით გავაკეთებ.
-საიდან გაქვს ამდენი ფული?
-დედა, უკვე ორი წელია ვმუშაობ და მთელი ეს პერიოდი საერთო საცხოვრებელში ვცხოვრობდი. ასე რომ, ბინიდან გადასვლისთვის სამ დღეს გაძლევთ.
-ოჰ, ძალიან ცუდ მდგომარეობაში გვაგდებ, ლიზა…
ბინის საჭირო ფორმაში მოყვანას ერთი კვირა დასჭირდა.
და კიდევ სამი – ყიდვა-გაყიდვის ხელშეკრულების გაფორმებას, ფულის აღებას და სარეგისტრაციო დოკუმენტების წარდგენას.
მთელი ამ ხნის განმავლობაში ლიზას სიტყვაც არ უთქვამს იმის შესახებ, რომ ბინას ჰყიდდა. რატომ უნდა ეთქვა?
ბინა მისია და მხოლოდ ლიზას შეუძლია გადაწყვიტოს, როგორ მოიქცეს. გოგონამ კი უკვე ყველაფერი გადაწყვიტა.
რემონტისთვის აღებული სესხის ოდენობის გამოკლებით, ლიზამ შეძლო ერთოთახიანი ბინის ყიდვა. დიახ, ქალაქის გარეუბანში და მშენებარე სახლში. დაპირდნენ, რომ ბინას 8 თვეში ჩააბარებდნენ.
სესხის აღებით (წლიური 6%) და თანხის მხოლოდ 75%-ის გადახდით, ლიზამ შეძლო დაუყოვნებლივ გადაეხადა ბინის ერთი წლის ქირა და მასზე ფასდაკლება მიიღო.
შედეგად, მან მიიღო ნაქირავები ბინა თავის სამსახურთან ახლოს, მშენებარე ბინა გარეუბანში (შეღავათიანი იპოთეკით).
და დედის წყევლა.
რომელიც გადმოდიოდა ავტომოპასუხეებიდან და შეტყობინებებიდან მას შემდეგ, რაც დედა ბინაში მივიდა და იქ უცნობი ადამიანები დაინახა.
ამიტომ ქალაქში გადასვლის შემდეგ ლიზა დედასთან საერთოდ არ ურთიერთობს.
იშვიათად – დედის დედასთან, ბებიასთან. ის ჩივის, რომ დედა სთხოვს, ქმართან და შვილთან ერთად თავის სახლში შეუშვას. უფრო მეტიც, ისინი, გარდა ქმრისა, იქ არიან რეგისტრირებულნი.
ბებია მზადაა მხოლოდ ქალიშვილი და შვილიშვილი შეიფაროს. და ისიც მხოლოდ ცოტა ხნით. დედას ეს არ აწყობს. ასე რომ, ბებია, ისევე როგორც ლიზა, მარტო ცხოვრობს.
რაც ორივეს ძალიან უხარია.
