-დედა, არ მესმის, რატომ მჭირდება ამის თხოვნა. მე ამ ბინაში წილი მაქვს.
მიხეილი სულ უფრო და უფრო ბრაზდებოდა. სამი წელია ცდილობს დაიყოლიოს მშობლები, რომ ბინა გაყიდონ. ახლა ის უკან დახევას არ აპირებდა.
-კიდევ ერთხელ გიმეორებ: არ გავყიდით. ბინას შემოსავალი მოაქვს. თან მნიშვნელოვანი.
-მამა, რა შემოსავალი? მე ბინის ყიდვა მინდა. ვიპოვე, ზუსტად ისეთია, როგორიც მინდოდა. ფული მჭირდება პირველადი შენატანისთვის. ჩვენ შევთანხმდით: თუ ფული დამჭირდებოდა რაიმე მნიშვნელოვანისთვის, ბინა გაიყიდებოდა. ეს მომენტი დადგა.
-მიშიკო, – მშვიდად ლაპარაკი სცადა დედამ. – ჩვენ არ გავყიდით ბინას შენი ფანტაზიის გამო, რომ გინდა სამოთახიანი ბინის ყიდვა.
-რა მნიშვნელობა აქვს, როგორი ბინის ყიდვა მინდა? და რატომ არის ეს ფანტაზია?
-ზუსტად იმიტომ, რომ – უპასუხა მამამ, – ამის განსახორციელებლად ბევრი ფულია საჭირო. შენ კი ფული არ გაქვს. ამ სისულელისთვის კი, ბინის გაყიდვა, რომელსაც ჩვენთვის შემოსავალი მოაქვს, კიდევ უფრო დიდი სისულელეა. მორჩა, საკითხი დახურულია!
-არა, არ არის დახურული! ჩემი წილიდან ფული მჭირდება. თქვენ დამპირდით!
-როგორც კი გაჩნდება ფულის ნამდვილი საჭიროება, მაშინვე გავყიდით. მამამ ყველაფერი სწორად თქვა.
-ხომ გესმით, რომ ამის შემდეგ ჩემი დამოკიდებულება თქვენს მიმართ, ჩემი მშობლების მიმართ, სულ სხვა იქნება?
-რის გაკეთება შეგვიძლია? თუ შენი სიყვარულის ყიდვას, იმ აქტივის გაყიდვით გვთავაზობ, რომელიც გვაჭმევს და გვაცმევს?
მიხეილი სკამიდან წამოხტა.
მან ეს იცოდა! ბინის გაყიდვის ყველა დაპირება აშკარა სიცრუე იყო. რა თქმა უნდა! ყოველთვიურად ამხელა თანხა – ამაზე უარს ვინ იტყვის?
მან კი დაუჯერა მშობლებს, როცა მათ სთხოვეს ამ ბინის დატოვება.
არ ინერვიულო, როგორც კი იტყვი, გავყიდითო. მაგრამ რადგან ჯერ არ გჭირდება შენი წილის ფული, ჩვენ მას გავაქირავებთ. შენთვისაც უფრო მარტივი იქნება – აღარ მოგიწევს ჩვენი დახმარება.
მიხეილმა მანქანის საჭეს ხელები მაგრად ჩასჭიდა. ახლა ის უნდა დამშვიდებულიყო. ის თავის მიზანს მაინც მიაღწევს და ყველაფერს მისით გააკეთებს.
ერთი თვის შემდეგ
-შენ ეს შესძელი? – დედის ხმა იყო მსოფლიოში ყველაზე ბედნიერი ადამიანის ხმა.
-დიახ. – უპასუხა მიხეილმა გულგრილად. – ახლა სამოთახიანი ბინა მაქვს იპოთეკით და დიდი ვალი.
-ოჰ, ძალიან მიხარია!
-სერიოზულად?! – დაღლილ შვილსაც კი გაუკვირდა:
-რა თქმა უნდა. მე ყოველთვის მჯეროდა შენი! ყველა მეუბნებოდა, რომ შენ ამას ვერ შეძლებდი, მაგრამ მე მჯეროდა შენი. მე ხომ შესანიშნავი შვილი მყავს! ახალმოსახლეობა?
-რა ახალმოსახლეობა?
-სტუმრების დაპატიჟებას არ აპირებ?
-რა თქმა უნდა, ვაპირებ. ასეთი ამბავი ზეიმის გარეშე, დაუშვებელია.
-შესანიშნავია. იმედია, მე და მამა არ დაგავიწყდებით!
-რა თქმა უნდა, არა. მეტიც, საჩუქარიც მექნება თქვენთვის!
-ოჰ, რა მაგარია. გელოდებით…
ორი კვირის შემდეგ
-მიშიკო, ვერ გავიგე, – დაბნეული და გაკვირვებული იყო დედა. – ლიკამ, სერგო ბიძიას ქალიშვილმა, თქვა, რომ შენ უკვე აღნიშნე ახალმოსახლეობა. ეს მართალია? ჩვენ?
-დიახ, აღვნიშნე. თქვენ კი დღესასწაულზე ვერ მოხვდით…
-მაგრამ შენ დამპირდი!
-მე დაგპირდი, რომ არ დაგივიწყებდით. არც დამივიწყებია. მე მახსოვს, როგორ მითხარით 500 ლარის გამო უარი ბინის გაყიდვაზე და ჩემი წილის მოცემაზე. როგორ დამცინოდით და ყველანაირად ცდილობდით, რომ სამოთახიანი ბინის ყიდვაში ხელი შეგეშალათ. ყველაფერი მახსოვს. ამისთვის თქვენთვის საჩუქარიც კი მაქვს მომზადებული.
-რა საჩუქარი? – იკითხა უკვე შეშინებულმა დედამ.
-მალე გაიგებთ.
საჩივარი რამდენიმე დღის შემდეგ მოვიდა.
დედამ წყენისგან იტირა:
მიხეილმა მათ წინააღმდეგ სარჩელი შეიტანა ბინის გაქირავებიდან თავისი წილის მიღების თაობაზე.
იმისთვის, რომ საქმე სასამართლომდე არ მისულიყო (ბინა არაოფიციალურად იყო გაქირავებული), მშობლებმა სერგი ბიძიას მეშვეობით საკმარისი თანხა გადარიცხეს და სარჩელი გაუქმდა.
საჭიროა თუ არა იმის დამატება, რომ ამის შემდეგ მშობლებს და ვაჟს ნორმალური ურთიერთობა აღარ ჰქონიათ…
