ირინა ისევ აღმოჩნდა იმ ფაქტის წინაშე, რომ მისი ახლო მეგობარიც კი ვერ უგებდა.
-რას ამბობ? ხომ გითხარი, რომ ფულს ვაგროვებთ. ქორწილის შემდეგ სასწრაფოდ უნდა ვიყიდოთ ბინა. ერთად შევარჩევთ, პირველად შენატანს ერთად გადავიხდით და იპოთეკასაც. ნორმალური გეგმაა.
-მე არ ვარ ამ იდეის წინააღმდეგი, მაგრამ დარწმუნებული ხარ, რომ მასაც უნდა ეს ყველაფერი: საერთო ბინა, იპოთეკა…
-რა თქმა უნდა! თვითონ შემომთავაზა!
-ზღაპარს უფრო ჰგავს, მაგრამ ვნახოთ.
სამი თვის შემდეგ
-ირა, გამარჯობა. სამსახურში ხარ?
-ჰო!
-მაშინ ნახევარ საათში მოვალ და სადღაც უნდა წავიდეთ. დამელოდები?
-კარგი. რა მოხდა?
-მოგვიანებით გაიგებ, – თქვა გახარებულმა ლექსომ და ტელეფონი გათიშა.
ნახევარი საათის შემდეგ ერთ სახლში შევიდნენ, მე-8 სართულზე ავიდნენ და მამაკაცმა კარი გააღო:
-აი, აქ ვიცხოვრებთ. ქირით ცხოვრება დასრულდა!
ერთი კვირის შემდეგ, ახალ ბინაში
-ირა, რატომ ბრაზდები? კარგი რაა…
-ლექსო, სულელი ხარ თუ თავს ისულელებ? შენმა მშობლებმა შენს ფულს თავიანთი ფული დაამატეს და ბინა გიყიდეს. უცებ, უბრალოდ ისე. მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენ თვითონ ვგეგმავდით ბინის ყიდვას!
მამაკაცი გოგონას მოეხვია.
-მერე? ეს ხომ მშვენიერია! შენ ფული არ დაგეხარჯა. ქორწილის შემდეგ იპოთეკის გადახდა არ მოგვიწევს! მხოლოდ სარგებელია.
ირინამ ლექსოს უკმაყოფილოდ შეხედა:
-ბინა შენია და არა ჩემი. და არ აქვს მნიშვნელობა, რომ ვალები არ იქნება. ჯობდა იპოთეკა გადაგვეხადა!
-რატომ?
-შენ ნება დართე, რომ ჩვენი ოცნება განადგურებულიყო.
ლექსო უცებ წამოდგა.
-ყველაფერი პირიქითაა. ჩემი მშობლები ჩვენს ოცნებასთან დაახლოებაში დაგვეხმარნენ. ახლა მოვაწყოთ და ვიცხოვროთ.
-მოვაწყოთ? მე არაფრის მოწყობას არ ვაპირებ.
-ანუ, როგორ? შენ ხომ აქ უნდა იცხოვრო! თუ ფული არ გაქვს?
-ფული მაქვს, მაგრამ შენი ბინის მოსაწყობად არ დავხარჯავ. ჩემთვის არანაირი აზრი არ აქვს.
-მაგრამ, შენ ხომ აქ უნდა იცხოვრო.
-მერე? ბინა შენია და შენ მოაწყე.
-ანუ ბინაში იცხოვრებ, მაგრამ მისთვის ხარჯს არ გაიღებ?
-კომუნალურ გადასახადებს გადავიხდი.
ლექსო ანერვიულდა:
-ასე ვიჩხუბებთ, ირა. არა მგონია, რომ ბინაში იცხოვრო და ბინისთვის არაფერი გააკეთო, სწორი იყოს.
-მე სხვის ბინაში არაფერს არ გავაკეთებ.
-ის ჩვენია, საერთო! როგორ არ გესმის!
-ლექსო, შენია. ამიტომაც ამ ბინისთვის მე ავეჯს არ ვიყიდი.
-ეს აბსურდია!
-ისევე, როგორც ამ ბინის ყიდვა.
-ჩვენ ხომ მალე დავქორწინდებით. რას გადაეკიდე ამ ბინას?
-შენს წინადადებას ჯერ-ჯერობით „არას“ ვპასუხობ.
ლექსო სრულიად გაოგნებული იყო.
-როგორ თუ “არა”? ცოლად მიმყავხარ! და შენ – “არა”?
-დიახ, ქორწინებაზე უარს ვამბობ. ნახვამდის. მე არ ვარ მზად ვიცხოვრო შენს ბინაში და არა ჩვენს საერთო ბინაში.
-კარგი, შენ იცი…
ორიოდე კვირის შემდეგ ლექსო მივიდა ირინასთან, რომელიც ნაქირავებ ბინაში ცხოვრობდა მეგობართან ერთად.
ისინი ახლომდებარე კაფეში შევიდნენ.
მამაკაცი დიდხანს ითხოვდა პატიებას. მისი თქმით, ბინის ყიდვა დედამ აიძულა, თვითონ არ უნდოდა. ლექსო ევედრებოდა, რომ ირინა დაბრუნებულიყო.
ირინა იმ დროისთვის უკვე დამშვიდებული იყო და დათანხმება სურდა, მაგრამ დროულად გაახსენდა მეგობრის რჩევა.
-ცოლად გამოგყვები, ოღონდ ერთი პირობით: თუ გაყიდი ამ ბინას და ჩვენ ერთად ვიყიდით სახლს, რომელიც ორივეს მოგვეწონება. რა თქმა უნდა, შენი წილი უფრო დიდი იქნება.
ლექსომ უცნაურად შეხედა ირინას.
-ხომ გესმის, რომ ეს შეუძლებელია? ჯერ ერთი, ახლახან ვიყიდე და სასწრაფოდ თუ გავყიდი, ფასდაკლებით გაყიდვა მომიწევს. და მეორეც, ეს სწორი არ იქნება, ირა. ჩემმა მშობლებმა იწვალეს, ეს ბინა იყიდეს, მე კი ავდგე და გავყიდო.
-თუ ბინა შენი არჩეული არ არის, მით უფრო აუცილებელია მისი გაყიდვა!
-არა, არ შემიძლია. ამაზე მოგვიანებით შეგვიძლია ვისაუბროთ. ეს ხომ არ გვიშლის ხელს დაქორწინებაში!
ირინა ფეხზე წამოდგა:
-თანაც როგორ გვიშლის. თუ შენ ამ ბინის გაყიდვა არ გინდა, მაშინ ჩვენ არანაირი მომავალი არ გვექნება. შენ უბრალოდ არ გინდა, რომ შენს მშობლებს შეეწინააღმდეგო, ჩვენი ერთობლივი ცხოვრებისთვის. იმიტომ რომ შენს ბინაში ნამდვილად არ ვიცხოვრებ. მეორე მხრივ, თუ მშობლები შენთვის უფრო მნიშვნელოვანია, მაშინ დაქორწინებას არანაირი აზრი არ აქვს. და არც ერთად ცხოვრებას.
ლექსო საცოლეს კაფეს გასასვლელში დაეწია.
-მოიცადე. მე უბრალოდ, ბინას ვერ გავყიდი და მშობლებს ვერ ვაწყენინებ. და ეს ნორმალურია! ასე არ არის?!
-შენს მშობლებს ჰკითხე…
ირინამ საბოლოოდ მიატოვა ლექსო. ის კიდევ დიდი ხნის განმავლობაში აგროვებდა ფულს თავისი ბინისთვის. მარტო… იმიტომ, რომ სხვას აღარ ენდობოდა.
