-გვაპატიეთ, მაგრამ თქვენი შეკვეთა ჯერ კიდევ შეკრების ეტაპზეა. შეიძლება კიდევ ერთი კვირა დასჭირდეს.
გაბრაზებულმა ლიკამ მობილური ტელეფონი ბინაში ერთადერთ რბილ საგანს – პუფს ესროლა, რომელიც ყოველთვის თან დაჰქონდა. ტელეფონი უკან ამოხტა და გოგონამ ძლივს დაიჭირა იგი.
ახლა ვერ შეძლებდა ახალი ტელეფონის ყიდვას.
საერთოდ, ვინ იფიქრებდა, რომ ახლად შეძენილი ბინისთვის ავეჯის და ტექნიკის ყიდვაც ისეთივე პრობლემა იქნებოდა, როგორც ბინის ყიდვა?!
მისი ავეჯი სამი დღის წინ უნდა ყოფილიყო ადგილზე. სარეცხი მანქანა და მცირე საყოფაცხოვრებო ტექნიკა – გუშინ. მაგრამ ლიკა ჯერ ისევ ცარიელ ბინაში იყო. როდის შეივსებოდა ის სხვა რამით, ჩემოდნების, მისი ნივთებისა და ჭურჭლის გარდა, უცნობი იყო.
ტელეფონმა ისევ დარეკა. ლიკამ დაინახა ვინ რეკავდა და მძიმედ ამოისუნთქა. სიტუაცია არ გაუმჯობესდა!
-დიახ, დედა.
-ლიკა, ამიხსენი რა ბუზმა გიკბინა? ანა დეიდამ დამირეკა და მითხრა, რომ არ გინდა მათი ბინაში შეშვება ერთი თვით. ეს მართალია?
-რატომ უნდა შემოვუშვა ვიღაც ჩემს ბინაში, რომელიც ახლახან ვიყიდე, სხვასთან წავიდეს? აქ ავეჯიც კი არ მაქვს!
-დაგავიწყდა, რა გააკეთა ჩვენთვის ანა დეიდას ქმარმა, სერგო ბიძიამ?
-დედა, არ დამვიწყებია, მაგრამ ეს იყო 10 წლის წინ. და ეს ჩემთვის არ გაუკეთებია.
-ლიკა, შენ უნდა იცოდე ვალის გადახდა. ამიტომ ანა დეიდას და მის შვილს შენს სახლში შემოუშვებ. მათ ქალაქში საქმეები აქვთ.
-მაგრამ ეს ჩემი ბინაა. მე თვითონ შევაგროვე იპოთეკის ფული, მე თავად ავირჩიე ბინა. ყველაფერი თავად დავაფინანსე. ვალდებული არ ვარ, რომ მთელი თვე ბინა ნათესავებს გავუზიარო!
-ისინი ჩვენი ნათესავები არიან, რომლებიც ოდესღაც დაგვეხმარნენ.
-მაშინ ეს შენი ბრალი იყო და არა ჩემი, – ტირილით დაიყვირა ლიკამ ტელეფონში, მაგრამ დედამ უკვე გათიშა.
სამი წუთის შემდეგ ტექნიკის მაღაზიიდან დარეკეს და თქვეს, რომ მათი შეკვეთის სამი ნივთი არ იყო მარაგში და თუ ლიკას სურდა, მაშინ „ცოტა ხანს უნდა დალოდებოდა“.
ამ დროს გოგონამ თავი ვეღარ შეიკავა. მან დაუწყო ყვირილი მაღაზიის ოპერატორს მიუწოდებელი ტექნიკის გამო და საერთოდ ყველაფრის გამო.
მაღაზიის თანამშრომელმა ზარი დაასრულა, ის კი ყვირილს ისევ განაგრძობდა.
ახლა ის სიცარიელეში ყვიროდა.
ამის შემდეგ ლიკამ თავი უფრო მსუბუქად იგრძნო. გონება გაუნათდა. ლიკამ დაიწყო ფიქრი, თუ როგორ უნდა გადაეჭრა დაგროვილი პრობლემები.
ერთი საათის შემდეგ მას უკვე ჰქონდა სამოქმედო გეგმა. მას უნდა განეხორციელებინა ზარები ავეჯის სალონში და სამომხმარებლო ელექტრონიკის მაღაზიაში და მიწოდების დრო ოდნავ გადაეწია.
ანა დეიდა ოთხ-ხუთ დღეში აპირებდა ჩამოსვლას. დედის გადარწმუნებას აზრი არ ჰქონდა, ასე რომ, მხოლოდ ერთი რამ რჩებოდა.
ლიკა იდგა ოფისის მისაღებთან, სადაც მუშაობდა და ნაზად იღიმოდა.
-ანა დეიდა, ეს ბინის და სადარბაზოს გასაღებებია!
-იმედი მაქვს, ბინა დასუფთავებულია? – იკითხა სტუმარმა.
-გქონდეთ, – გაიღიმა ვიკამ და სამუშაო ადგილისკენ გამართა.
ერთი საათის შემდეგ დეიდამ დარეკა:
-სად არის ავეჯი და ტექნიკა? – მართლა დაბნეული იყო ანა დეიდა.
-ჩემთან წავიღე. ბინა ვიქირავე ბინა და იმ ბინას მოვაწყობ.
-მაგრამ… ეს ხომ ლოგიკურია, რომ ბინაში რომ შეგვიშვი, იქ ავეჯიც უნდა ყოფილიყო.
-მართლა? მაგრამ მე სხვა ლოგიკა მაქვს – ვიყიდე ავეჯი და ტექნიკა და თავად უნდა გამოვიყენო. თითქოს ეს ჩვეულებრივი ამბავია.
-ხუმრობ?
-ანა დეიდა, კიდევ ერთხელ მიმოიხედეთ გარშემო. ხომ ხედავთ, რომ არ ვხუმრობ. ავეჯი თავად მოიტანეთ, რა პრობლემაა?
-სამი კვირით ჩამოვედით! სხვისი ბინა რატომ უნდა მოვაწყოთ?!
-კარგი, თუ არ გინდათ, არ არის საჭირო. ასე იცხოვრეთ, – თქვა ლიკამ და ტელეფონი გათიშა.
როდესაც დეიდა და მისი შვილი გადავიდნენ, ლიკას ბინაში ავეჯი და ტექნიკა მოიტანეს.
მას ძალიან აინტერესებდა ავეჯის სალონისა და მაღაზიის თანამშრომლების სახეების ნახვა, როცა ყვირილის შემდეგ მოულოდნელად მშვიდად სთხოვა, რომ შეკვეთები 10 დღეზე ადრე არ მიეწოდებინათ.
სასტუმროს სამი დღის გადასახადი ღირდა იმად, რომ აღარასოდეს ენახა თავისი თავხედი ნათესავები, რომლებმაც სხვის ბინაში გადაწყვიტეს ცხოვრება.
დედის ზარები კი ლიკამ დაბლოკა. მას ბევრად უფრო მნიშვნელოვანი საქმეები აქვს, ვიდრე საკუთარი მისამართით ბრალდებების მოსმენა. სხვა რამის მოლოდინი, მას სამწუხაროდ არ აქვს.
